Thailand is hot...
Door: Peter
28 Januari 2010 | Thailand, Kanchanaburi
English blog at http://stroemfita.spaces.live.com/?lc=1033
Leave us a comment at the bottom of the dutch version though!!
Een van de activiteiten die vakantie maakt tot wat het moet zijn, is slapen. Op dinsdagavond hebben we bewezen dat we ook die vaardigheid uitstekend beheersen. Na een zeker voor Thaise begrippen, uitstekende Indiase maaltijd vielen even voor negenen onze luiken dicht. Met hier en daar een korte onderbreking openenden zij zich 14 uur later definitief. Ingegeven door schuldgevoel of gewoon omdat het geld anders je zak uitvliegt, besloten we deze dag als echte backpackers te leven. Geen taxi, geen luxe aircon bus of georganiseerde toer, nee, vandaag gingen we oer-Hollands op de fiets! Doel van ons goed voorbereide uitstapje was de wereldberoemde brug over de Rivier Kwai. Toen we na vijf minuten – op overigens uitstekende fietsen – net lekker de gang erin hadden, stonden we plotsklaps met onze postzegel voor een Mecano brug met een Fischerprice treintje. Hier waren die meer dan 100.000 krijgsgevangen dus voor gestorven... om 70 jaar later dat wat met bloed, zweet en tranen was gebouwd aan te treffen tussen cola, koffie en toeristen. Slechts een deel van de brug is nog origineel, maar de omgeving maakt het werkelijk onmogelijk om bij de aanblik van die weinige authentieke delen ontroert te raken.
70 jaar geleden is blijkbaar iets te lang voor het collectieve geheugen, daar waar wij drommen mensen verwacht hadden, bleek slechts een handjevol toeristen geinteresseerd in het drama dat zich hier ooit afspeelde. Niet omdat het gratis was, maar puur uit morele verplichting hebben wij over de brug gelopen. Aan de overkant zijn alleen de vele verpauperde kraampjes nog stille getuigen van wat ooit een voorname inkomstenbron van dit gebied moet zijn geweest. Slechts een eenzame Thai met een bootje deed nog zaken – en wel met ons. We lieten ons over de rivier verplaatsen naar een verderop gelegen grot met daarin de obligate Boedha's. Ok, niet spectaculair, maar wat moet je als je na een half uur al door je dagprogramma heen bent? Het hoogtepunt van het bezoek aan de grot was ons gesprek met een Zuid-Afrikaans stel. Informatie uitwisselen over waar te gaan en wat te doen en met welk vervoermiddel, blijft een leuke kant van backpacken. Een illusie armer en drie tips rijker stapten we weer aan boord van onze longtail. Kanchanaburi verder verkennend op de fiets, mind you, ze rijden hier wel links, bleek even avontuurlijk als nuttig. Shoppend tussen de Thai realiseer je je eens te meer hoe groot wij West-Europeanen zijn en hoe aangeharkt Nederland is. De als winkelcentrum aangeprezen bazaar bleek een bonte verzameling van te kleine en te fel gekleurde kledingstukken, afgewisseld met de meest goddelijk culinaire hoogstandjes en een diversiteit aan fruit die de fruitsalade van Appie doet verbleken tot appelmoes. We konden de aanblik van al dat verse goed niet weerstaan en kochten een soort ongeschilde krieltjes die eenmaal gepeld lijken op grote parels en qua smaak het meest weghebben van lychees. Na een kort bezoek aan het busstation naar huis gefietst en genoten van de rust en het uitzicht die onze veranda biedt. Nou ja, rust... als je de om de haverklap passerende karaoke-boten met vals zingende Thai wegdenkt. In veel gevallen was zinken het beste wat zowel de zanger als de toehoorders kon overkomen...
Uitgerust en opgefrist op de fiets naar Song Kwae, het zuidelijk deel van kanchanaburi waar volgens de Lonely Planet Thai zich tegoed doen aan lokale lekkernijen. Van Thai was geen sprake, we zaten met zijn tweetjes in een inmens floating restaurant en de lokale lekkernij had meer weg van Napalm dan van het visgerecht dat wij besteld hadden. Zelfs een F16 had op dit goedje niet gestart, want het zou nog voor de start dwars door de tank gebrand zijn. De viskoekjes brachten enige verlichting. Al met al eten van prima kwaliteit, maar hier zijn wij gewoon niet op ingericht.
Vanmorgen werd ons dat op pijnlijke wijze nog eens duidelijk gemaakt. Hoe mooi onze locatie ook is 1 toilet voor 2 personen leek plotsklaps wat aan de krappe kant. Met enige vertraging – we waren ook al door de wekker heen geslapen – alsnog in de openbaar vervoer bibberbus naar de Erawan waterval. Door alle hoeken en gaten in de bus kon je van de omgeving genieten. Of het nu het asfalt was dat je door de houten planken van de vloer heen zag, de jungle door de openstaande achterdeur of de zon door de gaten in het dak. Rond 12 uur werden we afgezet bij het park. Na een korte wandeling diende het eerste van de in totaal 7 plateaus zich aan. Veelbelovend qua schoonheid onheilspellend qua drukte. De Erawan Waterval is in totaal 1350 meter hoog en bezoekers kunnen de top bereiken via een steeds onherbergzamer wordend pad. Bij het 3e plateau besloten we de stoute schoenen uit en de zwembroek aan te trekken. We hadden onze rugzak nog maar net neer gezet om te plonzen of de rust werd wreed verstoord. Naar schatting drie thaise basisscholen hadden net als wij donderdag 28 jan uitgezocht voor een bezoekje aan dit natuurschoon. De zojuist nog zo idyllisch ogende helblauwe lagune veranderde abrubt in een subtropisch zwembad van Centerparcs. Zwemmen werd beperkt tot even kort dippen om snel weer een niveautje hoger te lopen. Het 5e plateau bleek letter en figuurlijk het hoogtepunt van ons bezoek. Zelfs de duurste stortdouche van Grohe kan het gevoel niet evenaren dat je krijgt als je onder een waterval staat. Het tijdschema van de bus dwong ons helaas nog voor het bereiken van de top terug te keren naar het dal. Om even na vijven waren we terug in Kanchanaburi, waar we inmiddels voor de laatste 2 nachten andere accommodatie hebben gereserveerd, namelijk met zwembad. Backpacken kan best nog wat decadenter...
Straks een wat minder pittig diner uitzoeken, want morgen staat er een rustdag op het schema en die willen we niet op het toilet doorbrengen!
Blijf vooral reageren, met veel genoegen lezen we jullie leuke reacties!
Leave us a comment at the bottom of the dutch version though!!
Een van de activiteiten die vakantie maakt tot wat het moet zijn, is slapen. Op dinsdagavond hebben we bewezen dat we ook die vaardigheid uitstekend beheersen. Na een zeker voor Thaise begrippen, uitstekende Indiase maaltijd vielen even voor negenen onze luiken dicht. Met hier en daar een korte onderbreking openenden zij zich 14 uur later definitief. Ingegeven door schuldgevoel of gewoon omdat het geld anders je zak uitvliegt, besloten we deze dag als echte backpackers te leven. Geen taxi, geen luxe aircon bus of georganiseerde toer, nee, vandaag gingen we oer-Hollands op de fiets! Doel van ons goed voorbereide uitstapje was de wereldberoemde brug over de Rivier Kwai. Toen we na vijf minuten – op overigens uitstekende fietsen – net lekker de gang erin hadden, stonden we plotsklaps met onze postzegel voor een Mecano brug met een Fischerprice treintje. Hier waren die meer dan 100.000 krijgsgevangen dus voor gestorven... om 70 jaar later dat wat met bloed, zweet en tranen was gebouwd aan te treffen tussen cola, koffie en toeristen. Slechts een deel van de brug is nog origineel, maar de omgeving maakt het werkelijk onmogelijk om bij de aanblik van die weinige authentieke delen ontroert te raken.
70 jaar geleden is blijkbaar iets te lang voor het collectieve geheugen, daar waar wij drommen mensen verwacht hadden, bleek slechts een handjevol toeristen geinteresseerd in het drama dat zich hier ooit afspeelde. Niet omdat het gratis was, maar puur uit morele verplichting hebben wij over de brug gelopen. Aan de overkant zijn alleen de vele verpauperde kraampjes nog stille getuigen van wat ooit een voorname inkomstenbron van dit gebied moet zijn geweest. Slechts een eenzame Thai met een bootje deed nog zaken – en wel met ons. We lieten ons over de rivier verplaatsen naar een verderop gelegen grot met daarin de obligate Boedha's. Ok, niet spectaculair, maar wat moet je als je na een half uur al door je dagprogramma heen bent? Het hoogtepunt van het bezoek aan de grot was ons gesprek met een Zuid-Afrikaans stel. Informatie uitwisselen over waar te gaan en wat te doen en met welk vervoermiddel, blijft een leuke kant van backpacken. Een illusie armer en drie tips rijker stapten we weer aan boord van onze longtail. Kanchanaburi verder verkennend op de fiets, mind you, ze rijden hier wel links, bleek even avontuurlijk als nuttig. Shoppend tussen de Thai realiseer je je eens te meer hoe groot wij West-Europeanen zijn en hoe aangeharkt Nederland is. De als winkelcentrum aangeprezen bazaar bleek een bonte verzameling van te kleine en te fel gekleurde kledingstukken, afgewisseld met de meest goddelijk culinaire hoogstandjes en een diversiteit aan fruit die de fruitsalade van Appie doet verbleken tot appelmoes. We konden de aanblik van al dat verse goed niet weerstaan en kochten een soort ongeschilde krieltjes die eenmaal gepeld lijken op grote parels en qua smaak het meest weghebben van lychees. Na een kort bezoek aan het busstation naar huis gefietst en genoten van de rust en het uitzicht die onze veranda biedt. Nou ja, rust... als je de om de haverklap passerende karaoke-boten met vals zingende Thai wegdenkt. In veel gevallen was zinken het beste wat zowel de zanger als de toehoorders kon overkomen...
Uitgerust en opgefrist op de fiets naar Song Kwae, het zuidelijk deel van kanchanaburi waar volgens de Lonely Planet Thai zich tegoed doen aan lokale lekkernijen. Van Thai was geen sprake, we zaten met zijn tweetjes in een inmens floating restaurant en de lokale lekkernij had meer weg van Napalm dan van het visgerecht dat wij besteld hadden. Zelfs een F16 had op dit goedje niet gestart, want het zou nog voor de start dwars door de tank gebrand zijn. De viskoekjes brachten enige verlichting. Al met al eten van prima kwaliteit, maar hier zijn wij gewoon niet op ingericht.
Vanmorgen werd ons dat op pijnlijke wijze nog eens duidelijk gemaakt. Hoe mooi onze locatie ook is 1 toilet voor 2 personen leek plotsklaps wat aan de krappe kant. Met enige vertraging – we waren ook al door de wekker heen geslapen – alsnog in de openbaar vervoer bibberbus naar de Erawan waterval. Door alle hoeken en gaten in de bus kon je van de omgeving genieten. Of het nu het asfalt was dat je door de houten planken van de vloer heen zag, de jungle door de openstaande achterdeur of de zon door de gaten in het dak. Rond 12 uur werden we afgezet bij het park. Na een korte wandeling diende het eerste van de in totaal 7 plateaus zich aan. Veelbelovend qua schoonheid onheilspellend qua drukte. De Erawan Waterval is in totaal 1350 meter hoog en bezoekers kunnen de top bereiken via een steeds onherbergzamer wordend pad. Bij het 3e plateau besloten we de stoute schoenen uit en de zwembroek aan te trekken. We hadden onze rugzak nog maar net neer gezet om te plonzen of de rust werd wreed verstoord. Naar schatting drie thaise basisscholen hadden net als wij donderdag 28 jan uitgezocht voor een bezoekje aan dit natuurschoon. De zojuist nog zo idyllisch ogende helblauwe lagune veranderde abrubt in een subtropisch zwembad van Centerparcs. Zwemmen werd beperkt tot even kort dippen om snel weer een niveautje hoger te lopen. Het 5e plateau bleek letter en figuurlijk het hoogtepunt van ons bezoek. Zelfs de duurste stortdouche van Grohe kan het gevoel niet evenaren dat je krijgt als je onder een waterval staat. Het tijdschema van de bus dwong ons helaas nog voor het bereiken van de top terug te keren naar het dal. Om even na vijven waren we terug in Kanchanaburi, waar we inmiddels voor de laatste 2 nachten andere accommodatie hebben gereserveerd, namelijk met zwembad. Backpacken kan best nog wat decadenter...
Straks een wat minder pittig diner uitzoeken, want morgen staat er een rustdag op het schema en die willen we niet op het toilet doorbrengen!
Blijf vooral reageren, met veel genoegen lezen we jullie leuke reacties!
-
28 Januari 2010 - 13:04
Clara:
Wat een leuk, inspirerend verslag. Krijg er ook weer zin in om Thailand of een ander land te ontdekken. Veel plezier in ieder geval.
Groet -
28 Januari 2010 - 13:59
Marianne:
waauw wat een avonturen en wat schrijven jullie leuk en onderhoudend.
Ben jaloers op temperatuur, schoonheid van het land maar niet op de buikklachten..
Nog heel veel plezier
Liefs Maritaa/Marianne -
28 Januari 2010 - 15:06
Roy Terenstra:
Hola!
Erg leuk om jullie stukjes weer te lezen. Vooral omdat het zo herkenbaar is. Ik ben het helemaal met jullie eens dat de brug itself een beetje een tegenvaller is. Maar het museum etc is indrukwekkend! Have fun! -
28 Januari 2010 - 17:16
Elise:
Ohhh, is er bij de watervallen ook een roltrap/lift hahahahaha...lijkt me super (met uitzondering van die thaise basisschoolkids die de serene rust kwamen verstoren). Geniet morgen lekker van jullie rustdag...zonder al te veel naar toilet te moeten.
Doeiiiiii -
28 Januari 2010 - 17:38
Ba:
Ik wist niet dat er ook zeemeermannen bestonden :D
en dat bij een waterval!
Dus morgen een rustdag...bij de swimmingpool.LOL
Ondanks dat het dan 70 jaar geleden is,denk ik dat ze het 'boven' toch erg hebben gewaardeerd dat jullie met veel respect een stukje van hun traject hebben afgelegd.
liefs en geniet van de 'rustdag'. -
28 Januari 2010 - 18:31
Corine:
Jammer van de brug over de rivier kwai, had daar ook een heel ander beeld bij. Maar ja, hoort bij reizen zulke dingen. Leuk om mn kindje op de foto te zien trouwens;-)
Geniet van jullie nieuwe onderkomen en het bijbehorende zwembad! -
28 Januari 2010 - 21:00
Hester:
Wat een goddelijke lichamen. Voor welke kalender is dit :-)?
Kom niet meer aan mijn boek (nog bedankt Caro) toe met zulke leuke reisverslagen!
Rustig aan op jullie ....dag! Hoihoi -
29 Januari 2010 - 10:28
Johan:
Inderdaad vreselijk wat daar is gebeurt bij de Death Railway. Mooi beschreven.
-
31 Januari 2010 - 10:28
Ans :
lees met veel plezier jullie avonturen.zo ben ik ook een beetje op vakatie! want hier is het weer wit!!! en morgen beloven ze nog meer witsel.dus genieten maar dat jullie weg zijn uit dit winterse land !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
