Heavy shit
Door: Peter
26 Januari 2010 | Thailand, Kanchanaburi
Thailand is officieel nooit bezet geweest door een vreemde mogenheid, dat wil niet zeggen dat er hier geen oorlogslachtoffers te herdenken zijn. Sterker nog, bijna 3000 Nederlanders lieten bij het aanleggen van de Burma Spoorlijn, die deels door Thailand loopt, het leven. Een historisch feit dat zeker onze generatie niet ontgaan is. Dat zelfde kan gezegd worden van de Vietnam oorlog. Daar sneuvelden weliswaar geen Nederlanders, maar toch is ook die oorlog bij de meesten van ons in het geheugen gegrift. Het gekke is nu dat als je deze twee oorlogen en de gedenktekens daar omheen met elkaar vergelijkt, wij kunnen dat doen omdat we vorig jaar het voormalig oorlogsgebied in Vietnam bezocht hebben en zojuist het museum ter nagedachtenis aan de slachtoffers aan de Burma spoorlijn, laatst genoemde meer indruk lijkt te maken dan het recentere drama. Voorop gesteld dat oorlogen zich niet laten rangschikken naar impact en het wel extreem decadent is dat wij dit hier onder het genot van een biertje toch even doen...
De grote begraafplaats in het midden van Kanchanaburi en het daarbij behorend museum maken misschien wel daarom meer indruk, omdat de Nederlanders die hier herdacht worden de opa's en overgrootopa's kunnen zijn van onze huidige buurman of collega. Bovendien is het museum hier opgezet vanuit westers perspectief en hoezeer je ook je best doet om op afstand het drama te analyseren, ontkom je er niet aan dat deze invalshoek ons meer naar de keel grijpt dan de door een Vietnamese bril herdachtte Amerikaanse oorlog.
Opvallend is wel dat de Vietnamese hun doden herdenken in serene rust. In Kanchanaburi kun je op nog geen tien meter van het graf van een krijgsgevangene je klem zuipen. Dat geeft een beetje het gevoel van dansen op de vulkaan. Het is er wel, maar het lijkt alsof het voor de omgeving nooit is gebeurd. Dit in schril contrast met het volgend citaat van een van de krijgsgevangen: “Never have I dreamt that I would see the day when human life would be held so cheaply.” (Nooit had ik gedroomd dat ik de dag zou meemaken waarop menselijk leven zo geringschat werd)
Jullie begrijpen dat wij Bangkok inmiddels ver achter ons hebben gelaten. Vanmorgen stipt op tijd stond onze taxi voor het hotel om twee uur later bij het idyllische en lommerrijke Sam's House te stoppen. Onze paalwoning in de River Kwai bevindt zich in de kraamkamer van God. Hij moet hier eerste hand gelegd hebben aan menig huiskamerplant, vlindertje en zelfs zoogdier als je uitzicht vanaf onze veranda zo ziet. Inmense varens, palmen en wat dies meer zij omzomen ons houten stulpje. Eindelijk rust!
Met de treinkaartjes naar Chang Mai voor aanstaande zondag in onze zak hebben we vijf dagen de tijd om dit gebied te verkennen.
Met het laptopje van Corine (dank, dank, dank!!) en veel gratis WiFi zullen jullie wellicht vaker van ons horen dan je wenselijk is! Maar gelet op de vele leuke reacties op ons eerste verslag concluderen we maar dat jullie echt niks beters te doen hebben. Nou maar hopen dat dit verslag niet te zwaar op de maag zal liggen...
Ook hier geldt: de wereld is een toetsenbord, hoe klein dan ook!
De grote begraafplaats in het midden van Kanchanaburi en het daarbij behorend museum maken misschien wel daarom meer indruk, omdat de Nederlanders die hier herdacht worden de opa's en overgrootopa's kunnen zijn van onze huidige buurman of collega. Bovendien is het museum hier opgezet vanuit westers perspectief en hoezeer je ook je best doet om op afstand het drama te analyseren, ontkom je er niet aan dat deze invalshoek ons meer naar de keel grijpt dan de door een Vietnamese bril herdachtte Amerikaanse oorlog.
Opvallend is wel dat de Vietnamese hun doden herdenken in serene rust. In Kanchanaburi kun je op nog geen tien meter van het graf van een krijgsgevangene je klem zuipen. Dat geeft een beetje het gevoel van dansen op de vulkaan. Het is er wel, maar het lijkt alsof het voor de omgeving nooit is gebeurd. Dit in schril contrast met het volgend citaat van een van de krijgsgevangen: “Never have I dreamt that I would see the day when human life would be held so cheaply.” (Nooit had ik gedroomd dat ik de dag zou meemaken waarop menselijk leven zo geringschat werd)
Jullie begrijpen dat wij Bangkok inmiddels ver achter ons hebben gelaten. Vanmorgen stipt op tijd stond onze taxi voor het hotel om twee uur later bij het idyllische en lommerrijke Sam's House te stoppen. Onze paalwoning in de River Kwai bevindt zich in de kraamkamer van God. Hij moet hier eerste hand gelegd hebben aan menig huiskamerplant, vlindertje en zelfs zoogdier als je uitzicht vanaf onze veranda zo ziet. Inmense varens, palmen en wat dies meer zij omzomen ons houten stulpje. Eindelijk rust!
Met de treinkaartjes naar Chang Mai voor aanstaande zondag in onze zak hebben we vijf dagen de tijd om dit gebied te verkennen.
Met het laptopje van Corine (dank, dank, dank!!) en veel gratis WiFi zullen jullie wellicht vaker van ons horen dan je wenselijk is! Maar gelet op de vele leuke reacties op ons eerste verslag concluderen we maar dat jullie echt niks beters te doen hebben. Nou maar hopen dat dit verslag niet te zwaar op de maag zal liggen...
Ook hier geldt: de wereld is een toetsenbord, hoe klein dan ook!
-
26 Januari 2010 - 11:47
Corine:
Erg leuk om weer een beetje mee te reizen! Je bent overigens een stuk actiever met mn laptopje dan ik zelf op reis was!Maar jullie zijn dan ook wat luie reizigers geworden;-)5dg op 1 plek!! Geniet van alle mooie en interessante dingen en zeker van de warmte, het is hier zoals iedereen jullie laat weten bere koud!! -
26 Januari 2010 - 16:12
Inge:
Hebben jullie al op de "bridge over the river Kwai" gelopen ? Geeft toch een vreemd gevoel als je weet hoeveel levens de aanleg van deze brug en spoorlijn heeft gekost vind je niet ? 5 dagen om je daarop te bezinnen moet genoeg zijn ! -
26 Januari 2010 - 18:15
Johan:
Alweer op reis!! Leuk verhaal! -
26 Januari 2010 - 21:49
Karin:
Ga vooral door met schrijven niet dat er niks anders te doen is maar binnen is het wel lekker warm.:-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
