Famous Last Words

Er vanuit gaande dat we geen vertraging oplopen, hebben we ons toetsenbordje voor de laatste keer deze reis uit de mottenballen gehaald. Gezeten in een typische luchthavenbar, geen sfeer en veel te duur, blikken we nog even terug op de afgelopen 24 uur en de vakantie in zijn geheel. Nadat we gisteravond alles in gereedheid hadden gebracht voor ons vertrek, beloonden we onszelf met een copieus diner bij Longhorn Steakhouse. Een van oorsprong Texaanse keten die bekend staat om zijn lappen vlees en aan tafel bereide steaksaus. Finger-licking good!

Wel Miss
Voor de laatste maal draaiden we het parkeerterrein van de Holiday Inn Express MGE op. Een hotel dat zowel letterlijk als figuurlijk aan aantrekkelijkheid won. Enerzijds werd keer op keer de perfecte ligging van onze pleisterplaats onderstreept, anderzijds groeide het aantal Missen, dat zich in ons hotel verzamelde voor de morgenavond geplande Misverkiezing, met het uur. Een praatje met Miss California, in de lift met Miss Ohio, je bordje opscheppen met Miss Hawaii, ontbijten naast Miss Tennessee. Al met al niet mis!
Vanmorgen zelfs nog even getuige geweest van de fotoshoot bij het zwembad. Bijna Peter als vermist opgegeven.

Werk of hobby?
Na het onvermijdelijke uitchecken zoefden we de I4 West Bound op voor onze lunchafspraak met Don Porter, de voorzitter van de Internationale Softbal Federatie. Een prettig gesprek, een rondleiding en een lunch later namen we, typisch Amerikaans, als zeer goede vrienden afscheid. Hopelijk zien we de vriendelijke Don in 2014 terug in Haarlem tijdens het WK Softbal.

Het laatste half uurtje naar de luchthaven van Tampa was wat onrustig qua verkeer, maar verliep vlekkenloos. Als goede vrienden, typisch Hollands, namen we afscheid van onze auto en checkten met de hulp van een Nederlands sprekende Amerikaan in voor onze vlucht naar huis.

8 staten in 4 weken
Iedere bestemming op deze aardkloot heeft zo zijn bekoringen, maar naast het fraaie landschap en de hoge amusementswaarde boeit Amerika ook in sociaal-cultureel opzicht. Hoewel een groot deel van hun geschiedenis anders zou doen vermoeden, laten Amerikanen zich sterk leiden door het gelijkheidsbeginsel. Uitgangspunt is dat iedereen na zijn geboorte gelijk begint, maar alleen tot de grote middenklasse kan (blijven) behoren als daar hard genoeg voor wordt gewerkt, zonder al te veel te zeuren. In de ruime zin van het woord is the American Dream daar een algemeen bekend verschijnsel van. Op microniveau beschreef Geert Mak in zijn boek Reizen zonder John (een absolute must voor een ieder die voornemens is door de VS te reizen) treffend dit zelfde principe: hoe rijk of arm de persoon ook is, ongeacht rang of stand, het bestek bestaat hier uit een vork en alleen een mes als je het echt nodig hebt. In Amerika is iedereen aan tafel gelijk. Deze vermeende gelijkheid zorgt ervoor dat juist ook de tegenstellingen zo opvallen. Wie immers niet meekan met de massa, belandt op de bodem van een diepe, diepe kuil. Zij die wind mee hebben zijn terug te vinden in de Forbes 500. Onderzoek heeft aangetoond, alsdus Mak, dat bijna iedere Amerikaan van zichzelf vindt dat hij of zij tot de middenklasse behoort.

Tegenstellingen hebben ook wij ervaren in onze vakantie ten opzichte van bijvoorbeeld ons vorig bezoek (aan de westkust). Zo is het verkeer aan deze kant van dit 5.000 km brede continent bijvoorbeeld veel drukker en chaotischer dan aan de westkant. Ook de natuur verschilt nogal. Het ruige, spectaculaire landschap van de westkust biedt een constant wisselend decor, terwijl de oostkust uitbundige vegetatie kent, maar minder afwisseling. Dat laatste maakt het rijden soms inspannender, omdat je hier weet wat er om de bocht komt. Meer bomen. De Natchez Trace Parkway en de Smoky Mountains vormen de uitzondering die ook deze regel bevestigd.
Het eten daarentegen is in het zuiden diverser met veel streekgerechten als jambalaya, shrimp and gritts, slow-cooked bbq, gumbo en catfish, om er maar een paar te noemen.
Het vasthouden aan de culinaire traditie hangt ongetwijfeld samen met een minder mondiaal bewustzijn in het zuiden dan in de veel toeristischer bestemmingen in het Westen. Met de regelmaat van de klok werd na een verbaasde reactie over onze herkomst met wijdgesperde ogen gevraagd wat wij toch in godsnaam in .... deden. In 2011 hebben we dit niet één keer gehoord.

Hoe het ook zij, wij hebben ons vier weken lang intensief maar uitstekend vermaakt. Mocht je interesse hebben om deze 5.000 km lange route ook eens af te leggen, neem dan gerust contact op; ons toetsenbord doet het in Nederland ook.