Music City

Na veertien dagen reizen begon het aan ons zelf opgelegde tempo zich enigszins te wreken. Mijl voor mijl rolden onder de wielen van onze Chrysel 200 door, en als we niet reden, waren we wel bezig met tripjes, uitjes, rondleidinkjes, boottochtjes, bustochtjes, hapjes of drankjes. Het leek ons daarom verstandig om niet meteen na de overweldigende ervaringen in Memphis het nog iets grotere en drukkere Nashville op te zoeken. De pauze die we inlasten werd genoten in Franklin. Enerzijds een goede keuze omdat we daardoor weer ruim 100 mijl over de schitterende Natchez Trace Parkway konden rijden, anderzijds omdat Franklin echt maar 30 minuten bij downtown Nashville vandaan ligt, maar wel de rust kent van een Amerikaans plattelands stadje.

Historische tegenvaller
Chris Zegers was voor 3 Op Reis ook in Franklin geweest en had daar nogal hoog over opgegeven. Het echte Zwitserleven Gevoel hebben wij in Franklin echter nooit ervaren. Daar was overigens tijdens onze lunchstop in het miniscule Linden wel sprake van. In het Commodore Hotel werden wij met zoveel gastvrijheid omringd, dat alleen een leugentje om bestwil ons nog redde. De rondleiding door het hotel hebben we uiteraard nog wel even meegenomen.
Franklin wordt in de brochures van het Visitor Center geroemd om het historisch stadshart. Logisch dat wij uit een van diezelfde brochures een Best Western selecteerden dat in dat zo geroemde centrum gelegen was. Bij aankomst echter bleek dat deze herberg op de kruising lag van twee verkeersslagaders die Franklin begrenzen. Op onze vraag aan de baliemedewerker waar toch dat historisch stadshart zich bevond, sprak hij lachend: "We hebben er hier in de lobby nog wel wat foto's van hangen!" Omwille van de tijd en zijn innemende blik besloten we toch op de hoek van dit verkeersknooppunt te overnachten. Eenmaal teruggekeerd in het echte Franklin kwamen we ook bedrogen uit. Het was inmiddels 19 uur en al die leuke winkeltjes die Chris Zegers en de brochure hadden aangeprezen waren al gesloten. Gelukkig niet de Red Poy, een Ierse pub waar we een trio locals ontmoette. Hun tip om bij Puckets' Grocery te gaan eten, maakte dat Saartje en Swiebertje toch nog een leuke dag hadden.

Recording artist
De volgende ochtend stonden we al om half 10 met ons uitgeslapen gezicht voor de incheckbalie van het Millenium Maxwell House. Een van de weinige hotels dat betaalbaar was en ook nog gunstig gelegen. Even na 10 uur zaten we al in de gratis shuttle naar het centrum van Nashville. Dat deze stad het hart van de countrymuziek is, kun je letterlijk op straat horen. Of het nu de straatmuzikanten zijn, de speciaal daartoe ingerichte podia of de kroegen, die hun deur open hebben, overal hoor je letterlijk de countrymuziek door Nashville galmen. Verplichte kost in Nashville is een bezoek aan het Ryman Auditorium. Hier begon het allemaal en tot op de dag van vandaag wordt deze kerk van de country nog regelmatig gebruikt voor het geven van concerten. Je kunt er zelfs je eigen cd op laten nemen. Een verleiding die Caroline niet kon weerstaan. Het enig exemplaar is gesigneerd en wel in mijn bezit.

Grand grand grand
Zo rond een uur of half vier begaven we ons richting het busstation om met lijn 34 naar de 10 mijl verderop gelegen Grand Ole Opry te gaan. De Opry is niet alleen een gebouw, maar staat eigenlijk voor het langst lopende live radioprogramma dat de wereld rijk is. Op dinsdag, vrijdag en zaterdag zijn zowel startende als renomeerde country artiesten gast van de Opry en treden live op voor publiek. Wie niet in de Opry heeft gespeeld is geen country artiest...
Helaas moesten wij een uur wachten op onze bus. Maar het praatje met Emanuel, een woest aantrekkelijke 48-jarige supervisor van de busmaatschappij, was zo onderhoudend, voor zowel hem als ons, dat de tijd voorbij vloog. Het leverde ons niet alleen een vriendschap van een uur op, maar ook een gratis ritje heen en terug met lijn 34.
De Opry zelf was overigens een bonte parade van hoofdzakelijk overjarige, belachelijk geklede countryzangers, afgewisseld met hier en daar een indrukwekkend optreden van een jong talent en een komisch groepje hillbillies. Al met al wel goed genoeg om 4.400 mensen naar de zaal te trekken.
Eenmaal terug in downtown Nashville was er nog meer volk op de been en waren de decibellen nog wat opgeschroefd. Wij verkozen de rust van kamer 726 van het Millenium Maxwell House.

These boot are made for walking (I hope)
Zaterdag weer vroeg op. We hadden onszelf ten doel gesteld cowboylaarzen te kopen en een drankje te drinken bij een van de legentarische honky-tonks op Broadway. Hoewel het kopen van laarzen voor Peter geen vreemd fenomeen is op vakantie, was zelfs hij uit het veld geslagen door het overweldigend aanbod dat het centrum van Nashville hierin biedt. Drie paar voor de prijs van één is meer regel dan uitzondering. Als kenner concludeerde hij echter al snel, dat dat niet de kwaliteit is waarvoor je 10.000 kilometer vliegt.
In een afgelegen bootstore bleek er niet alleen een paar kwaliteitslaarzen op Peter te staan wachten, maar vond ook Caroline een paar dat onweerstaanbaar was. De andere 23 paar die ze gepast heeft waren dat niet.
Vermoeid en uitgedroogd van het winkelen sloegen we ons kamp op bij Tootsies, een country café dat jarenlang de thuisbasis was van onder andere Johnny Cash, Hank Williams en Kris Kristofferson. De inrichting van Tootsies is eenvoudig, maar de liefde voor muziek is er voelbaar en zichtbaar.

Unplugged heaven
Iedereen verdient een tweede kans. Dus ook Chris Zegers. In dezelfde aflevering van 3 Op Reis had hij namelijk ook melding gemaakt van het Bluebird Café. Dit in een buitenwijk van Nashville gelegen restaurantje biedt aan zowel aanstormend talent als gearriveerde artiest de mogelijkheid om in een uiterst intieme akoustische sessie een select gezelschap te vermaken. Rond de klok van vijf uur sloten wij achteraan in de lange rij wachtenden voor het Walhalla van de singer-songwriter. Reserveren was niet meer mogelijk geweest, dus met onze fingers crossed zagen we de poort naar de hemel dichterbij komen. Toen de hostess voor de zoveelste keer naar buiten kwam om te melden dat door een afzegging er nog 2 allerlaatste stoeltjes vrij waren, sprongen wij een gat in de lucht dat de groep van vier voor ons het motto 'Samen uit, samen thuis' hoog in het vaandel had. Als kinderen zo blij namen we plaats op de twee overgebleven krukjes in het piepkleine Bluebird Café en hoorden de deur achter ons in het slot slaan. Het unplugged privé-concert van vier meiden was loepzuiver, entertainend en ontroerend. Dat het diner slechts bestond uit een schaal natcho's deed er absoluut niet toe.

Na een performance als deze moet je niet meer willen verkassen. In een poging de sfeer vast te houden zoefden we door nachtelijk Nashville naar kamer 726 van het Millenium Maxwell House.

In alle vroegte lieten we Music City achter ons op weg naar Lynchburg en Chattonooga. Wij weten inmiddels wat daar allemaal gebeurd is, jullie moeten nog even wachten tot het toestenbord weer uit de tas komt.