Stad en land (deel 1)

Hele volksstammen lagen hun roes nog uit te slapen toen wij onze ochtendroutine alweer doorlopen hadden. Nashville was historie en Lynchburg en Chattanooga onze toekomst. Op zich twee niet alledaagse bestemmingen voor zij die Amerika slechts oppervlakkig kennen. Wie zich echter een beetje verdiept heeft in de verborgen schatten van Noord-Amerika zal deze twee bestemmingen herkennen als de thuisbasis van Jack Daniels en Ruby Falls. Het nietige Lynchburg (dit gehucht telt niet meer dan 400 inwoners) leeft volledig van de werkgelegenheid die de Jack Daniels destilleerderij met zich meebrengt. Of je nu op het inmense terrein werkt, waar de van oorsprong Engelse Daniels zijn levenswerk ooit begon, of in een van de vele giftshops op het dorpsplein, het vloeibare goud dat een van de weinige Tennessee whisky's is, zorgt dat er brood op de plank komt.
Onze gids, de 175 kilo wegende dorpsattractie gehuld in tuinbroek en strooienhoed, vertelde dat er op het terrein in totaal zo'n 350 miljoen liter JD in vaten ligt opgeslagen. Je zou denken dat er dan voor Peet ook wel een flesje van dit goddelijk maisvocht afkon, maar dat kon alleen op alle andere dagen van de week, want op zondag wordt er geen alcohol verkocht. Overigens officieel op de andere dagen van de week ook niet, maar door de slijterij om te dopen in een winkel die flessen verkoopt (bottleshop), ontduikt men de wet die voorschrijft dat er in deze county geen alcohol verkocht mag worden. Je koopt dus de fles en dat daar dan toevallig Tennesse Whisky in zit doet niet terzake. Behalve op zondag @#*!$%*!!

Ondergrondse betovering
In de stromende regen bereikten we anderhalf uur later Chattanooga. Voor de ouderen onder u bekend van de Glen Miller klassieker Chattanooga-choo-choo, voor vrijwel alle anderen een stad die gelijkenis vertoont met Timboektoe: je kent de naam wel maar hebt geen flauw idee waar het ligt.
Uit één van de vele brochures die inmiddels de vloer van onze Chrysler bedekten, pikten wij de Econolodge. Als het aan de eigenaar had gelegen had dit onderkomen ook in Mumbai kunnen staan, want de Indiër was nog zo vol van zijn thuisland dat hij direct informeerde wat het kostte om via Amsterdam naar huis te vliegen.
De kamer was zoals eigenlijk iedere kamer op deze vakantie geweest is: 2 tweepersoons bedden, een koelkast, een koffiezettertje, een badkamer met douche en ligbad en een lcd tv (die qua afmeting nooit onderdoet voor de koelkast). Met uitzicht op de parkeerplaats van de naastgelegen MacDonalds besloten wij de eerder die middag gedane boodschappen te promoveren tot diner. Vroeg naar bed, want de volgende ochtend stond Ruby Falls op ons programma.

De boodschappen van zondag vormden ook ons ontbijt. Daarna de Chrysler gepakt en een stuk de bergen in gereden om een van de vele wonderen van Moeder Natuur te aanschouwen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze tip ook van Chris Zeegers kwam. Wie ooit in de buurt van Chattanooga komt mag Ruby Falls zeker niet overslaan. Hoewel brochures en reclameborden je willen doen geloven dat er nog veel meer vertier op de berg is, is er uiteindelijk maar een attractie die je gezien moet hebben. Op bijna 400 meter onder de grond klettert een 50 meter hoge waterval op de rotsen uiteen. Het spectakel vereist wel dat je eerst met de lift naar beneden gaat en vervolgens een kwartier loopt door een nauw gangenstelsel versiert met stalagmieten en stalagtieten. Sommige hiervan zijn door de jaren heen als gevolg van erosie sterke gelijkenis gaan vertonen met alledaagse voorwerpen. Mocht je deze niet herkennen, dan is de uitbater zo vriendelijk geweest er een bordje naast te hangen dat uitlegt wat het voor moet stellen. Nog vol van onze ondergrondse betovering rolde onze Chrysler alweer de berg af op zoek naar verlichte vensters en volksverhalen. Door het late vertrek uit Chattanooga restte ons niets anders dan een functionele overnachting in te plannen in Knoxville. Nu ken ik toevallig iemand die er geboren is, maar anders had ik de naam zelfs nog weggelaten uit dit verslag. Wij hebben althans van Knoxville niet veel meer gezien dan het plafond van onze hotelkamer.

Bovengrondse betovering
Het spreekt voor zich dat naarmate je dichterbij de Smoky Mountains komt het landschap steeds bergachtiger wordt. Doch niet alleen de heuvels zijn een lust voor het oog, maar ook de vegetatie. Langs de glooiende wegen zie je hoe Poison Ivy langzaam maar zeker bezit neemt van alles wat in de berm groeit en bloeit en op die manier een sinistere aanblik van de omgeving creëert. De route werd mijl voor mijl schilderachtiger (en natter). Ontluisterend was dus het binnenrijden van Pidgeon Forge. Deze stip op de kaart vormt samen met het aanpalende Gatlinburg het openbaar pretpark van de Smoky Mountains, (wie een officieel pretpark wil bezoeken, moet naar Dollywood). De felgekleurde neonreclame, de reusachtige uitspanningen, kleurrijke kermisattracties en ontelbare giftshops rijgen zich aaneen tot een treurige ketting van oppervlakkig vermaak rond de hals van met prachtig loof begroeide bergtoppen. Tien dollar parkeergeld en een pizza later vluchtten we over the Newfound Gap richting Cherokee, North Carolina. Het was jammer dat Pluvius zo'n slechte bui had (of is het dan juist een hele goede), want deze bergweg is 50 km lang schoonheid. Het enig voordeel van de regen was, dat plukken nevel zich als engelenhaar tussen de bomen uitstrekten. Aan het eind van deze fraaie etappe wachtte ons voor 2 nachten een houten berghutje dat niet had misstaan in een van de vele sprookjesachtige vertellingen van de gebroeders Grimm. Na enig zoeken draaiden we het terrein op waar onze cabin zich bevond. Zeer rustiek gelegen, uitgerust met een heuse veranda met schommelstoelen. "Het is goed." zeiden Hans en Grietje tot elkaar.

Nadat we onze steaks die we bij het plaatselijke equivalent van de Appie, de Ingles, hadden gekocht, hadden genuttigd was het tijd voor dessert. Moeder Natuur verzorgde een spectaculaire lichtshow op de open plek voor onze cabin. Zo tegen schemering stegen tientallen vonkjes op uit het gras: een ballet van vuurvliegjes dat steeds beter zichtbaar werd, naarmate de duisternis inviel.

Moe maar voldaan kropen Hans en Grietje tegen elkaar aan en sliepen zij nog lang en gelukkig...