Thank you for the music

Zondagochtend in alle vroegte verlieten we New Orleans. De route voor die dag zou ons via Baton Rouge naar Natchez brengen. Baton Rouge is met name bekend omdat veel artiesten de plaatsnaam in een van hun teksten verwerkt hebben. Dat moet haast wel komen door de opmerkelijke naam, want de stad zelf heeft, behalve dan dat het de thuisbasis is van LSU (Louisiana State University), niet heel veel te bieden voor een toerist. Het tweede deel van de etappe voor die dag legden we af over binnenwegen.

Pittoresk Natchez
Al eerder hadden we ontdekt dat net over de grens van elke staat een visitorcenter staat. Niet alleen handig voor de sanitaire stop en een gratis kopje koffie, maar ook om een karrevracht informatie op te halen in zowel gesproken woord als fraai vormgegeven drukwerk. De uiterst vriendelijke, corpulente grensbewaakster van Mississippi bood zelfs aan even vooruit te bellen naar Natchez om te informeren of het door ons gewenste b & b nog kamers had. "Het is namelijk weddingseason," legde zij uit. "Het zal dus wel druk zijn op dit soort populaire locaties." Ze had haar huiswerk goed gedaan, want inderdaad waren we genoodzaakt uit te wijken naar The Isle of Capri Casino Hotel, een blokkendoos die zijn populariteit louter te danken heeft aan functionaliteit, maar niet aan creativiteit. Voor $ 60 inclusief ontbijt moet je echter niet zeuren.

Direct na aankomst in het van historisch belangzijnde Natchez bezochten wij een van de 12 overgebleven antebellum homes. Dit zijn de fraaie optrekjes van de blanke plantage eigenaren, die verspreid over de oever van de Mississippi tot op de dag van vandaag de stille getuigen zijn van de slavernij. Het bezoek aan Huis Rosalie gaf ons een aardig beeld van hoe Amerika er in het midden van de 19e eeuw uit moet hebben gezien. Natchez is de enige stad in de VS waar zoveel van dit soort huizen in perfecte staat zijn gebleven. Dit komt met name omdat de bewoners de voorkeur gaven aan heulen met de vijand, de Union, boven het laten platbranden van hun eigendom.
Een beetje van de sfeer die een zonsondergang aan de oever van de Mississippi biedt, kregen wij mee tijdens ons diner in de Magnolia Grill. De gumbo (southern style soep met garnalen) en de fried dill pickles (gefrituurde augurk!) maakten het geheel tot de perfecte afsluiting van een lange reisdag.

The long and winding road
De maandag begon met het strekken van de beentjes door het centrum van Natchez. De wandelroute voerde ons wederom langs tal van historische plekjes, maar misschien nog wel de meeste indruk maakte de winkel waar je zoveel wapens kunt inslaan, dat je je afvraagt of die burgeroorlog nou al voorbij is daar, of dat ie morgen begint...
Na de wandeling waren we klaar voor een van de hoogtepunten van onze trip: de Natchez Trace Parkway. Een 450 mijl (ruim 700 km) lange 2-baans weg, die het prachtige landschap klieft zonder dat er langs de weg ook maar enige vorm van bebouwing te vinden is. De oorsprong van de Parkway gaat eeuwen terug, maar die sporen zie je alleen nog als je een stop maakt om een stuk te lopen over een van de vele trails. De meeste populaire zijn de Sunken Trace en de Cypress Swamp. The Sunken Trace is in de loop der tijd door miljoenen voetstappen zo diep uitgesleten, dat een paard en ruiter in het pad kunnen 'verdwijnen'. Het swamp biedt een sprookjesachtige aanblik van robuuste stammen in door kroos groen gekleurd water. Men neemt er de muggen voor lief.

Veel keus voor overnachting is er niet, als je dicht in de buurt van de Parkway wilt blijven. Onwetend over het wonder dat geschiedde in het door ons geselecteerde stadje Kosciusko, draaiden wij het parkeerterrein van het Super 8 motel op. En daar openbaarde zich het mirakel van dit gehucht: Kosciusko is de geboorteplaats van Oprah Winfrey. Wij weten inmiddels dat de inwoners van dit dorp het daar dan ook wel mee moeten doen voor de rest van hun leven, want sinds dat heuglijk feit is er werkelijk nooit meer iets gebeurd op deze asfaltplaat vol motels en benzinepompen!

Voor het eerst in ons Amerikaans leven hebben wij die avond lopend een pizza gehaald bij de naastgelegen Pizzahut. Bij binnenkomst werden we eerst vriendelijk begroet door een kakkerlak die zojuist de keuken verliet en vervolgens door een in Pizzahut uniform gehuld gitzwart meisje dat belangstellend naar onze voorkeur informeerde. Onze mededeling dat de chefkok zojuist de keuken had verlaten, nam zij voor kennisgeving aan en informeerde nogmaals wat we nou werkelijk wilden eten. Naar alle waarschijnlijkheid is het stuk ongedierte de laatste in een lange rij geweest, want de pizza smaakte verrukkelijk.

TCB - Taking care of business
De honderd mijl naar Tupelo vlogen voorbij. Ook in deze plaats geschiedde ooit een wonder. Op 8 januari 1935 werden hier Jesse en Elvis Presley geboren. Jesse werd niet ouder dan een paar uur, Elvis schopte het toch nog tot 42. Hij was overigens in meer dingen succesvol dan zijn jongere broertje. Het geboortehuis van the King bestond uit niet meer dan 2 kleine kamers, de kerk waar Elvis zijn liefde voor muziek ontwikkelde was overigens niet veel groter.

Na onze stop in Tupelo was het tijd voor het echte werk. Graceland in Memphis, Tennessee. Hoewel wij hadden willen slapen in het nabij Graceland gelegen Heartbreak Hotel, bleek de ingang van deze herberg zo goed verstopt, dat de naam eerder betrekking heeft op de gemoedstoestand van de verloren reiziger, dan op die van de man die wegkwijnt door een onbeantwoorde liefde. Het Days Inn hotel was een perfect alternatief dat voornoemd hotel naar de kroon steekt wat betreft Elvis-memorabilia. En ook vanuit dit hotel was het slechts 5 minuten lopen naar de entree van Graceland - die overigens veel wegheeft van een shoppingmall waar zelfs de giftshops nog giftshops hebben.
Graceland zelf stelde echter niet teleur en doordat we grof geld hadden neergeteld voor een VIP pas, konden we het huis op ons gemak een tweede keer bezichtigen. De tweede ronde hadden we het huis bijna voor ons alleen!
Alles bij elkaar hebben we zo'n 6 uur rondgelopen: van het huis naar de vliegtuigen en door naar het automuseum. (En nog wat non-discript tentoonstellinkjes, die uit niet veel meer bestonden dan, ja ja, giftshops, opgeleukt met een flatscreen met een docu's over the King).
Al met al een merkwaardige gewaarwording als je nog geen 24 uur eerder in het piepkleine huisje in Tupelo hebt gestaan.

Walking in Memphis
Menigeen adviseert je in grote steden vooral wat verder te kijken dan je neus lang is, wie echter weinig tijd heeft, bewandelt al gauw het geëffend pad. De Big Mama met gemilimeterd, geblondeerd haar, die de taxi reed, bracht ons dus op ons verzoek naar Bealestreet. Maar als de eerste de beste bluesband die je hoort in deze van kroegen aan elkaar hangende straat een zangeres heeft die zo'n strot opzet dat ze door je keel bij je naar binnenkomt, je ziel met beide handen beetpakt, deze uit je lichaam rukt, als een granaatappel splijt en de inhoud door tranen weg laat spoelen, dan mag het misschien wel toeristisch zijn, maar heeft het mij meer geraakt dan een bezoek aan een of andere afgelegen arty-farty galerietje. Dit wijf was Aretha Franklin, Tina Turner en Janis Joplin in een. Caroline had natuurlijk weer de mazzel dat zij met twee andere meiden uit het publiek werd gepikt om als 'Ikette' te dansen bij het op hartverscheurende wijze gezongen Rolling on the river.
Bealestreet heeft in tegenstelling tot de jazz in New Orleans veel meer het beukende bluesritme dat past bij bikers en infame renegaten, die of op de vlucht zijn voor iets, of op zoek, maar hoe dan ook voortdurend onderweg. Dit werd nog een extra onderstreept doordat woensdagavond bikersnight is in deze straat van amper 500 meter lang. Terwijl wij rustig van de ene live band naar de andere live band sjokten, vulde het wegdek zich gestaag met voornamelijk Harleys of andere extravagant vormgegeven motoren. Ogenschijnlijk een scène uit de zoveelste b-film van Steven Segal, maar in werkelijkeheid een uiterst gemoedelijk sfeertje van mensen uit alle windstreken die hun liefde voor de blues en motoren op die ene plek willen delen. Uiteraard gingen wij gewoon met de taxi naar huis, alwaar we afgesleten tot onze knietjes, maar vol van mooie herinneringen moe de oogjes sloten.

Memphis is meer dan een bezoekje waard, en o ja, als je tijd genoeg hebt, ga dan ook eens wat anders kijken dan Graceland en Bealestreet...

Hoewel we de jazz en de blues inmiddels verruild hebben voor de countrymuziek van Nashville, zullen jullie nog even moeten wachten tot de vaardige vingers van Caroline wederom over dit toetsenbordje razen.