The Big Easy
Door: Peter
13 Juni 2013 | Verenigde Staten, Memphis
Na de fietstocht en de boottocht in het zonovergoten Gulf Shores, was het tijd om ons voor te bereiden op een weekend New Orleans. Aangezien de motels goed zijn, maar het ontbijt dat bij de prijs inbegrepen zit nogal continental is (lees: karig), hadden we flink wat ontbijtspullen gekocht bij de buurtsuper. Die zouden we nog even op de kamer leggen en dan naar The Hangout - een restaurant, dat ons was aanbevolen door een praatgrage dame eerder die ochtend. Bij aankomst op de hotelkamer werden echter niet alleen de boodschappen weggelegd, maar ook Caroline. Overmand door alle indrukken van de dag ging ze even liggen, om elf uur later weer wakker te worden. Peter had zich inmiddels tegoed gedaan aan de deurmat, een kussensloop en een lampekap...
Sweatbelt
Het ritje naar New Orleans voert je door verschillende staten: Alabama, Mississippi en Louisiana. Internationaal bekend als de bible-belt. Lokaal ook wel aangeduid als de sweat-belt. Wij hebben bij temperaturen van ruim 30 graden in ieder geval meer zweet gezien dan bijbels.
New Orleans staat bekend als the Big Easy. Het tempo ligt hier een tandje lager en de sfeer is niet te vergelijken met enige andere streek in Amerika. Probeert men bijvoorbeeld in California zelfs het roken op straat te verbieden, in NOLA (New Orleans, Louisiana) kun je nog dapper paffend door de kroeg stappen. Kroegen zijn er dan ook zat. Met name in de French Quarter, een wijk die overigens gedomineerd wordt door architectuur uit de Spaanse overheersing, wordt de ene bar na de andere club aaneengeregen tot een ketting van vertier. De meeste hebben live muziek, maar allemaal verkopen ze bier in plastic bekers, waarmee klanten in en uit kunnen lopen, en ook lallend van de ene naar de andere gelegenheid. NOLA leeft klokje rond, niet zo gek dus dat wij rond 15.00 uur al volop konden genieten van de live muziek in 554, een zaak die volledig ingericht is op feesten en dansen. Aan meubilair was het budget zeker niet opgegaan en het vijftien cm dikke natuurstenen barblad was zo hufterproof dat zelfs Mike Tyson zijn tanden er niet in kon zetten. Zittend op de hoek van de bar hadden we fraai zicht op vier Texaanse vrouwen van rond de 30. Ze waren duidelijk een weekendje uit. Er werd volop gedronken en gerookt en een van de meiden, gehuld in een kort blauw jurkje, liet door het draaien van haar heupen geen misverstand bestaan over haar bedoelingen later die avond. Of zou de wijdbeense positie waarin zij met haar ondelichaam rondjes draaide duiden op heimwee naar de rodeostier die er onder vandaan getrokken was?
Na een biertje of zes (het was happy hour) taaiden we af naar Eat, een trendy restaurantje gerund door mannen van de herenliefde dat ons was aanbevolen door onze gelijkgestemde hotelier. Dat verklaarde overigens wellicht ook het Barbapapa roze tintje van ons verblijf, het New Orleans Guest House.
Ranger walk
Bijgetankt bij Barbapapa en Barbapapa verlieten we zaterdag in alle vroegte onze suikerspin. De vriendelijke dame van het visitorcenter bij de 'state-line' had ons immers gewezen op een gratis stadswandeling die omwille van de prijs wel voor dag en dauw gemaakt moest worden. Met alleen de lucht van koffie in mijn neus begaven we ons richting het centrale vertrekpunt. Een ranger van krap 1.60 meter hoog maar minimaal vergelijkbaar in omvang vertelde ons gedurende een 2 uur durende walk and talk over de boeiende geschiedenis van New Orleans. Zo'n beetje ieder Europees land heeft hier in de afgelopen 300 jaar wel een tijdje geregeerd, maar de Nederlanders kwamen alleen op uitnodiging, zo'n jaar of 5 geleden, om die domme Amerikanen uit te leggen dat je dijken moet bouwen om Katrina buiten de deur te houden en niet op je saxofoon moet blazen...
Rond een uur of 11 werden we gedumpd aan de kathedraal van de Big Easy. De jazz muziek die voor de kathedraal gespeeld werd, kon ons meer bekoren dan de sacrale tonen van het kerkorgel. De viermansformatie speelde zo aanstekelijk hun instrumenten, dat we wel moesten dansen. Tot groot vermaak van de bandleden en omstanders. Als beloning mocht Caroline een nootje meeblazen op de voor weeskind op de parkbank achtergelaten trompet. Dat deze professionele straatmuzikanten niet de enige waren die de stad al vroeg in de ochtend opleuken met vrolijke jazz bleek toen we onze geimproviseerde stadswandeling voortzetten. Op bijna iedere straathoek kun je hier dansen!
Frenchmen street
Na het verschalken van onze eerste PO-boy sandwich (poorboy sandwich), een lokale lekkernij bestaande uit stokbrood met beleg naar keuze, moesten de voetjes weer van de vloer. Dit keer echter in de vorm van een middagdutje.
Gedoucht en omgekleed trokken we dit keer richting Frenchmen Street. Een straat met jazz en blues clubs, die na Katrina is aangelegd om weer muzikanten naar New Orleans te trekken. De drie negroide muzikanten die uitsluitend nummers speelden uit de jaren 30 van de vorige eeuw hadden zo vreselijk de blues, dat het katoen spontaan tussen de kieren van de dansvloer omhoog schoot. Slechts uitgerust met een gitaar, een wasbord en een mondharmonica, wisten zij de bezoekers van Blue Nile Club tot het uiterste te roeren. Mijn God, wat baal ik dat ik het wasbord van mijn moeder ooit heb weggegooid! Wrijven over mijn AEG wasmachine kan nooit zo mooi klinken...
Onweer
Een paar honderd meter verderop waren we getuigen van een a capella optreden dat zò zuiver was, dat zelfs de engelen ervan moesten huilen. Bij gebrek aan een paraplu zijn we het restaurant waarvoor dit trio de longen uit hun lijf zong, maar binnen gegaan. Een bordje 'jambolaya' later was het tijd om wandelend door de French Quarter ons roze hutje weer op te zoeken.
Zondagochtend toen alle muzikanten en feestgangers nog bij lagen te komen van het gevecht tussen zaterdagavond en zondagmorgen, zoefde onze Chrysler 200 vol heimwee, maar vastberaden, al richting Natchez, Mississippi.
Als jullie ooit de kans krijgen om New Orleans te bezoeken, doe dan alles wat wij gedaan hebben, alleen 10x zo lang en 10x zo vaak. Wij hadden daar geen tijd voor...
Ons toetsenbord bevindt zich inmiddels in Memphis, maar daar lezen jullie later meer over.
Sweatbelt
Het ritje naar New Orleans voert je door verschillende staten: Alabama, Mississippi en Louisiana. Internationaal bekend als de bible-belt. Lokaal ook wel aangeduid als de sweat-belt. Wij hebben bij temperaturen van ruim 30 graden in ieder geval meer zweet gezien dan bijbels.
New Orleans staat bekend als the Big Easy. Het tempo ligt hier een tandje lager en de sfeer is niet te vergelijken met enige andere streek in Amerika. Probeert men bijvoorbeeld in California zelfs het roken op straat te verbieden, in NOLA (New Orleans, Louisiana) kun je nog dapper paffend door de kroeg stappen. Kroegen zijn er dan ook zat. Met name in de French Quarter, een wijk die overigens gedomineerd wordt door architectuur uit de Spaanse overheersing, wordt de ene bar na de andere club aaneengeregen tot een ketting van vertier. De meeste hebben live muziek, maar allemaal verkopen ze bier in plastic bekers, waarmee klanten in en uit kunnen lopen, en ook lallend van de ene naar de andere gelegenheid. NOLA leeft klokje rond, niet zo gek dus dat wij rond 15.00 uur al volop konden genieten van de live muziek in 554, een zaak die volledig ingericht is op feesten en dansen. Aan meubilair was het budget zeker niet opgegaan en het vijftien cm dikke natuurstenen barblad was zo hufterproof dat zelfs Mike Tyson zijn tanden er niet in kon zetten. Zittend op de hoek van de bar hadden we fraai zicht op vier Texaanse vrouwen van rond de 30. Ze waren duidelijk een weekendje uit. Er werd volop gedronken en gerookt en een van de meiden, gehuld in een kort blauw jurkje, liet door het draaien van haar heupen geen misverstand bestaan over haar bedoelingen later die avond. Of zou de wijdbeense positie waarin zij met haar ondelichaam rondjes draaide duiden op heimwee naar de rodeostier die er onder vandaan getrokken was?
Na een biertje of zes (het was happy hour) taaiden we af naar Eat, een trendy restaurantje gerund door mannen van de herenliefde dat ons was aanbevolen door onze gelijkgestemde hotelier. Dat verklaarde overigens wellicht ook het Barbapapa roze tintje van ons verblijf, het New Orleans Guest House.
Ranger walk
Bijgetankt bij Barbapapa en Barbapapa verlieten we zaterdag in alle vroegte onze suikerspin. De vriendelijke dame van het visitorcenter bij de 'state-line' had ons immers gewezen op een gratis stadswandeling die omwille van de prijs wel voor dag en dauw gemaakt moest worden. Met alleen de lucht van koffie in mijn neus begaven we ons richting het centrale vertrekpunt. Een ranger van krap 1.60 meter hoog maar minimaal vergelijkbaar in omvang vertelde ons gedurende een 2 uur durende walk and talk over de boeiende geschiedenis van New Orleans. Zo'n beetje ieder Europees land heeft hier in de afgelopen 300 jaar wel een tijdje geregeerd, maar de Nederlanders kwamen alleen op uitnodiging, zo'n jaar of 5 geleden, om die domme Amerikanen uit te leggen dat je dijken moet bouwen om Katrina buiten de deur te houden en niet op je saxofoon moet blazen...
Rond een uur of 11 werden we gedumpd aan de kathedraal van de Big Easy. De jazz muziek die voor de kathedraal gespeeld werd, kon ons meer bekoren dan de sacrale tonen van het kerkorgel. De viermansformatie speelde zo aanstekelijk hun instrumenten, dat we wel moesten dansen. Tot groot vermaak van de bandleden en omstanders. Als beloning mocht Caroline een nootje meeblazen op de voor weeskind op de parkbank achtergelaten trompet. Dat deze professionele straatmuzikanten niet de enige waren die de stad al vroeg in de ochtend opleuken met vrolijke jazz bleek toen we onze geimproviseerde stadswandeling voortzetten. Op bijna iedere straathoek kun je hier dansen!
Frenchmen street
Na het verschalken van onze eerste PO-boy sandwich (poorboy sandwich), een lokale lekkernij bestaande uit stokbrood met beleg naar keuze, moesten de voetjes weer van de vloer. Dit keer echter in de vorm van een middagdutje.
Gedoucht en omgekleed trokken we dit keer richting Frenchmen Street. Een straat met jazz en blues clubs, die na Katrina is aangelegd om weer muzikanten naar New Orleans te trekken. De drie negroide muzikanten die uitsluitend nummers speelden uit de jaren 30 van de vorige eeuw hadden zo vreselijk de blues, dat het katoen spontaan tussen de kieren van de dansvloer omhoog schoot. Slechts uitgerust met een gitaar, een wasbord en een mondharmonica, wisten zij de bezoekers van Blue Nile Club tot het uiterste te roeren. Mijn God, wat baal ik dat ik het wasbord van mijn moeder ooit heb weggegooid! Wrijven over mijn AEG wasmachine kan nooit zo mooi klinken...
Onweer
Een paar honderd meter verderop waren we getuigen van een a capella optreden dat zò zuiver was, dat zelfs de engelen ervan moesten huilen. Bij gebrek aan een paraplu zijn we het restaurant waarvoor dit trio de longen uit hun lijf zong, maar binnen gegaan. Een bordje 'jambolaya' later was het tijd om wandelend door de French Quarter ons roze hutje weer op te zoeken.
Zondagochtend toen alle muzikanten en feestgangers nog bij lagen te komen van het gevecht tussen zaterdagavond en zondagmorgen, zoefde onze Chrysler 200 vol heimwee, maar vastberaden, al richting Natchez, Mississippi.
Als jullie ooit de kans krijgen om New Orleans te bezoeken, doe dan alles wat wij gedaan hebben, alleen 10x zo lang en 10x zo vaak. Wij hadden daar geen tijd voor...
Ons toetsenbord bevindt zich inmiddels in Memphis, maar daar lezen jullie later meer over.
-
13 Juni 2013 - 08:59
Ba:
Ja ik lees het al, de volgende keer moeten jullie gewoon 2 manden gaan en optimaal genieten! Jammer dat het zo kort was dus...maar wel super genoten.
Veel plezier bij Elvis! -
13 Juni 2013 - 10:06
Sjoerd:
Erg leuk om te lezen over jullie gestruin door het losbandige en swingende French Quarter. Zeer herkenbare sfeer. Zeer 'easy', bijna Mediterraan. Ik zie jullie samen helemaal voor me: op de hoek van de straat met trompet en wasbord: "Oh when the saints..."
PS Ik kan me herinneren dat je bij zo'n Po-boy een ijskoud biertje kreeg in een glas uit de vriezer.
Veel plezier in Memphis en Nashville.
-
13 Juni 2013 - 10:06
Sjoerd:
Erg leuk om te lezen over jullie gestruin door het losbandige en swingende French Quarter. Zeer herkenbare sfeer. Zeer 'easy', bijna Mediterraan. Ik zie jullie samen helemaal voor me: op de hoek van de straat met trompet en wasbord: "Oh when the saints..."
PS Ik kan me herinneren dat je bij zo'n Po-boy een ijskoud biertje kreeg in een glas uit de vriezer.
Veel plezier in Memphis en Nashville.
-
13 Juni 2013 - 11:20
Corine:
Klinkt weer helemaal geweldig! Heerlijk hoor, geniet ervan! En nog lekker 3wk te gaan:-) ben benieuwd naar Memphis! Krijg ook zin om te gaan!! -
13 Juni 2013 - 20:03
Karin De Vré:
En die, New Orleans staat wel op mijn the do list !!! En nu met stip gestegen !!! -
14 Juni 2013 - 08:50
Mo:
Klinkt geweldig jongens! Geniet ervan! -
14 Juni 2013 - 11:30
Hetty:
Nice...., wordt toch wel nieuwsgierig naar dat toetsenbord :-) -
19 Juni 2013 - 09:22
Netty:
Daar wil ik ook heen! Voor de muziek en dat roze hotel. Ik vind em mooi!
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
