American Dream 2.0 is begonnen

Het is inmiddels de vijfde dag van onze trip door het zuid-oosten van de VS. Normaal gesproken hadden jullie al veel eerder iets van ons gehoord, maar we moeten gewoon nog een beetje inkomen. Niet alleen met schrijven dus, maar ook met het realiseren van onze American Dream 2.0.

Van Europa naar de VS
De reis ging voorspoedig. We hadden 2 stoeltjes naast elkaar achterin het vliegtuig, met aan de rechterkant fraai uitzicht op de wolken en aan de linkerkant fraai uitzicht op het toilet. De vertraging van 25 minuten, de vlucht naar Atlanta duurde in totaal 9 uur, liet nog minder van onze toch al krappe overstaptijd over. Uiteindelijk hadden we nog 75 minuten om door de imigratiedienst te komen, onze koffer door de douane te sleuren en vervolgens weer op een nieuwe bagageband te zetten en via de security naar de gate te rennen. Deze hele operatie hebben we in een recordtijd van 55 minuten volbracht. Hijgend en trots namen we plaats in het aanmerkelijk kleinere toestel dat ons van Atlanta naar Tampa bracht.

Een ander raspaardje dit keer
De door ons in Nederland geboekte auto voor deze vakantie betreft slechts een boeking in een categorie. In ons geval de cabriolet. Maar welk merk en type je dan krijgt, ligt in handen van het verhuurbedrijf. Het verzoek van onze kant om toch vooral een Ford Mustang mee te geven, werd beantwoord met de mededeling dat die er niet was, maar dat we wel een upgrade naar een knalrode Corvette konden krijgen. Ook een cabrio, maar dan een raspaardje dat 3x zo snel is als de Mustang, 3x zoveel drinkt en 3x zo weinig bagageruimte heeft. De Chrysler 200 was een aanvaardbaar compromis. Geen Mustang, wel een cabrio, geen Corvette, wel rood.

Het ritje naar St. Petersburg verliep soepeler dan we dachten, voor we het wisten, of eigenlijk zonder dat we het wisten, zaten we op de goede weg. Bruggetje over en links en daar was ons eerste hotel. St. Pete is een rustig, bijna on-Amerikaans stadje met veel terrasjes en pensionado's. De enigszins op Basil uit Fawlty Towers lijkende eigenaar was behulpzaam, maar eigenlijk hadden we niet veel meer nodig dan een hapje een drankje en een bed.

Pareltjes aan de Golf
Volgende ochtend vertrokken we naar Steinhatchee. Helaas, de zeekoeien die we zo graag een bezoekje hadden gebracht, moesten het zonder ons stellen. Toen we met 70km per uur het nauwelijks te vinden adres voorbij scheurden, hadden we al zoveel tijd verloren dat keren geen optie was. Ach, wat moet je ook met zo'n zeekoe.
Steinhatchee is niet direct het epicentrum van de Amerikaanse amusementsindrustrie, Hungry Howie's, een houten schuur aan de waterkant waar je kipkluifjes en koud bier kan krijgen en twee hotels vormen zo'n beetje de hele horeca van deze wereldstad. De kwaliteit van al deze voorzieningen was daarentegen prima. Heerlijk nog even gezwommen en wat vogels gefotografeerd en bijtijds het bedje in.

De volgende ochtend in een vloek en een zucht de bagage in de auto gezet, de zucht was van Caroline, de vloek van Peter. Door het ruimtevretende inklapdak blijft er namelijk slechts plek over voor 1 tas, een rugzakje en wat los materiaal. Dit betekent dat de bijna 20 kilo wegende koffer van Peter en de met proviand gevulde cooler iedere ochtend op de achterbank gemanouvreerd dienen te worden. Een inspanning die bij 25 graden vergelijkbaar is met een halve marathon. En die loop ik uit principe niet, want als je iets doet, moet je het helemaal doen.

Via een onverhard nature-trail, waar Caroline snel genoeg was om een schildpad te fotograferen, bereikten we uiteindelijk weer de weg die ons naar Apalachicola bracht. Ruim 3 uur rijden langs de golf van Mexico geeft je een aardig beeld van waar alle niet aan de kredietcrisis in rook opgegane dollars heen zijn gegaan. De kust is bezaaid met luxe huizen en condo's. De Lonely Planet tipde Coombs House als een uitstekende bed & breakfast in deze romantische kustplaats. Voor $ 139 per nacht slaap je inderdaad in een authentiek Victoriaans huis met origineel meubilair. Meest spectaculair in dat opzicht was het ruim 1.50 m hoge bed, dat bezaaid was met kussens. Voor de minder lange medemens was er zelfs een trappetje aanwezig om letterlijk in bed te klimmen.
Een andere tip van de LP was het 15 km verderop gelegen St. George Island. Als trouwe aanhangers van de reisbijbel brachten wij dit nauwelijks bij toeristen bekende, parelwitte strand een bezoekje. Tot ons grote genoegen werd dit strand ook nog eens opgeleukt met een heuse beachbar, een zeldzaamheid in het door wet- en regelgeving bedorven strandleven van Amerika.
Vanaf het moment dat we St. George Island in onze achteruitkijkspiegel zagen verdwijnen, wisten we diep van binnen dat we eigenlijk een dagje in dit vakantieparadijsje hadden moeten boeken. Niet dat we onszelf in een schematische dwangbuis hebben gezet, we hebben immers ook besloten om de geplande afstand voor woensdag en donderdag op 1 dag te rijden, maar je weet nu eenmaal nooit van tevoren of er om de hoek nog iets mooiers is.

Een dagje vakantie - dolfijnen en gators
Zoals gezegd hadden we woensdag dus een extra lang ritje gepland met de bedoeling 1 hele dag autoloos aan het strand te kunnen doorbrengen. We moesten dus in 1 dag bijna 500 km afleggen om beloond te worden met een dagje niks doen. Deze monsterrit eindigde in Gulf Shores, Alabama. Een ware beproeving, want zelfs de doorgaans zo rustgevende tussenstops waren die dag louter functioneel, maar nauwelijks amusant. Zo kon het bij studenten zo hoog in het vaandel staande Panama City, het Sodom en Gomorra van de Amerikaanse spring-break, ons niet bekoren. Overigens is Gulf Shores zelf nou ook niet een bestemming die we in onze top 3 opnemen! Het is dat we ondernemend zijn, en graag het meeste uit iedere dag halen, want wie denkt dat er behoudens tropische stormen je nog iets anders op de kust komt aanwaaien, brengt de hele dag wachtend in zijn motelkamer door.
Voor het diner waaierden we uit naar Lulu's, een aan de rivier gelegen kolossale horecagelegenheid met uitstekend eten, fraai uitzicht op naar vis duikende pelicanen en live muziek. Onze 'vrije' dag brachten we deels door fietsend door het Gulf State Park, waar we kennis maakten met Lefty the Aligator en haar 3 baby's, en deels op een boot in de baai, genietend van de ons omringende dolfijnen.
Dat autisten opknappen van het zwemmen met dolfijnen, kan ik me nu helemaal voorstellen, waarom dolfijnen dat in godsnaam doen, snap ik echter nu nog minder.

Al met al beginnen we langzaam maar zeker in ons vakantieritme te komen. Er gaat bijna geen minuut verloren, of het moeten de uren zijn die we starend naar het asfalt, gezeten naast elkaar, doorbrengen. Maar dat is functioneel 'tijdverlies' en telt dus niet. Hoe kom je immers anders van A naar B?

We beloven snel weer tot jullie te komen vanaf het ook dit keer weer meegereisde (dit keer bluetooth) toetsenbord.