Alles went
Door: Peter
16 Februari 2009 | Vietnam, Nha Trang
Iets eerder dan verwacht reed arriveerde de bus die ons in ruim vijf uur naar Quy Nhon zou brengen. Een redelijk comfortabele bus, maar al met al nog steeds een bus. Toch verliep de reis voorspoedig en rond 1 uur kwam Quy Nhon in zicht.
Nu werd het spannend. Zouden we zoals beloofd in het centrum worden afgezet of zouden ze ons in het holst van de nacht als zwerfkinderen langs de snelweg dumpen. We hebben na ruim 2 weken Vietnam geleerd dat Vietnamezen kunnen liegen dat het gedrukt staat! Als zwerfkinderen gingen we op zoek naar een taxi... Veel moeite hoefden we daar niet voor te doen want amper uit de bus werden we belaagd door brommertaxi's. Een waar gevecht ontspon zich tussen ons vieren en de chauffeurs en tussen de rijders onderling.Op het moment dat wij kwaad wegliepen, voornemens de 10 km naar het centrum dan maar te voet af te leggen, zakte de prijs voor het aangeboden vervoer aanzienlijk. Uiteindelijk zagen wij in dat we helemaal geen keus hadden en na nog wat schelden op ze (het lucht op en ze verstaan je toch niet) stapten we achterop.
Barbara's Backpackers Cafe was dankzij een belletje van Caroline al op de hoogte van onze komst. Hartelijk werden we ontvangen en het blikje Heineken dat we kregen werd als een goudstaaf in ontvangst genomen. Slapen.
Het Backpackers cafe (naast het hotel waar we sliepen, want het cafe had alleen dorms), stond onder leiding van de Nieuw-Zeelandse expat, hetgeen in ieder geval garant stond voor heerlijk eten. De accommodatie lag pal aan het strand, slechts een mooi geasfalteerde weg en een prachtig aangelegde boulevard scheidde ons ervan. Quy Nhon wekte dan ook geen seconde de indruk deel uit te maken van Vietnam, het had ook in Zuid-Frankrijk kunnen liggen. Dat wil zeggen, het deel dat vlak aan het strand lag. De rest had meer weg van Beiroet.
Het strand voor onze deur was helaas niet erg idyllisch en daarom besloten we fietsen te huren om op verkenningsreis te gaan. Stel je vooral niet teveel voor bij de term 'fiets'. Op vlak terrein was het nog best te doen zonder versnelling en remmen. Maar toen bleek dat het door ons uitgezochte strand over een heuvel lag, werd het een stuk lastiger. Alleen Wayne's fiets (en fitness) redde het fietsend tot de top. Wij maakten van onze 'pushbikes' (het engelse woord voor fiets) met recht duwfietsen en kwamen geruime tijd na Wayne ook bij de top. Naar beneden bleek, zonder remmen, nog bijna net zo'n lastige opgave als omhoog zonder versnelling. Weer een trip overleefd en eerlijk is eerlijk weer een mooi stukje Vietnam gezien.
Na gedane arbeid is het goed rusten en die rust vonden we wederom bij Barbara. Na het verdiende maal en een drankje even plat. Als een blok beton. Zo rond half 10 die avond uit coma en toch nog maar even de stapschoentjes aangetrokken. Gelukkig maar, want ook in de avond biedt de boulevard van Quy Nhon een fraaie aanblik. Waarschijnlijk droeg het feit dat het zaterdag was daar aan bij. Met nauwelijks toeristen en een overvloed aan relaxte Vietnamezen, een variant die we tot op heden nog niet hadden leren kennen, leek het even de ideale badplaats. Over vijftien jaar zou QN best wel eens uitgegroeid kunnen zijn tot de trekpleister aan de kust. Voor het slapen gaan nog even snel een hapje. Dat bleek van uitzonderlijke klasse! De goedgeklede andere eters deden zich tegoed aan de nodige (en onnodige) drank. De kratten Heineken stonden opgestapeld naast hun tafels. QN was in veel opzichten de oase van rust die je in chaotisch vietnam soms zoekt. Geen straatverkopers, geen bedelaars, geen zeurende kinderen met fluitjes etc. QN is een klein paradijsje. Toch besloten we om zondag alweer door te reizen naar Nha Trang.
Zo stroef als onze aankomst verliep, zo soepel verliep het vertrek. Bij gebrek aan zitplaats in de trein boekten we bijna een complete slaapcabine voor ons vieren, waarin we pratend, lezend, drinkend en lachend de vier uur naar NT aflegden.
We hadden ons heilig voorgenomen in NT op eigen houtje het geselecteerde hotel te vinden. In de brandende zon met volle bepakking, hebben we de talloze aanbiedingen van taxi's afgeslagen en zijn we dapper doorstappend drie kwartier later in het hotel aangekomen. Met een grijns van oor tot oor namen we daar afscheid van de enige brommertaxi die ons vanaf het station als een jakhals, loerend op een verzwakte prooi, had gevolgd.
De rest van de zondag gebruikt om NT te verkennen en na wat eten, drinken en winkelen zijn we uiteindelijk tegen middernacht gaan slapen.
Vandaag was een zeldzaam luie dag. Nadat we vanmorgen voor de resterende nachten hier eerst even een grotere kamer geregeld hadden, zijn we als echte badgasten naar het strand gelopen. Tegen bijna hollandse prijzen kun je je hier uitstekend vermaken. Luieren in NT kan niet iedereen zich veroorloven.
We maken ons op voor onze laatste week. Inmiddels zijn we aardig gewend aan de mentaliteit van de bevolking, maar de onrust blijft een beetje.
Nu werd het spannend. Zouden we zoals beloofd in het centrum worden afgezet of zouden ze ons in het holst van de nacht als zwerfkinderen langs de snelweg dumpen. We hebben na ruim 2 weken Vietnam geleerd dat Vietnamezen kunnen liegen dat het gedrukt staat! Als zwerfkinderen gingen we op zoek naar een taxi... Veel moeite hoefden we daar niet voor te doen want amper uit de bus werden we belaagd door brommertaxi's. Een waar gevecht ontspon zich tussen ons vieren en de chauffeurs en tussen de rijders onderling.Op het moment dat wij kwaad wegliepen, voornemens de 10 km naar het centrum dan maar te voet af te leggen, zakte de prijs voor het aangeboden vervoer aanzienlijk. Uiteindelijk zagen wij in dat we helemaal geen keus hadden en na nog wat schelden op ze (het lucht op en ze verstaan je toch niet) stapten we achterop.
Barbara's Backpackers Cafe was dankzij een belletje van Caroline al op de hoogte van onze komst. Hartelijk werden we ontvangen en het blikje Heineken dat we kregen werd als een goudstaaf in ontvangst genomen. Slapen.
Het Backpackers cafe (naast het hotel waar we sliepen, want het cafe had alleen dorms), stond onder leiding van de Nieuw-Zeelandse expat, hetgeen in ieder geval garant stond voor heerlijk eten. De accommodatie lag pal aan het strand, slechts een mooi geasfalteerde weg en een prachtig aangelegde boulevard scheidde ons ervan. Quy Nhon wekte dan ook geen seconde de indruk deel uit te maken van Vietnam, het had ook in Zuid-Frankrijk kunnen liggen. Dat wil zeggen, het deel dat vlak aan het strand lag. De rest had meer weg van Beiroet.
Het strand voor onze deur was helaas niet erg idyllisch en daarom besloten we fietsen te huren om op verkenningsreis te gaan. Stel je vooral niet teveel voor bij de term 'fiets'. Op vlak terrein was het nog best te doen zonder versnelling en remmen. Maar toen bleek dat het door ons uitgezochte strand over een heuvel lag, werd het een stuk lastiger. Alleen Wayne's fiets (en fitness) redde het fietsend tot de top. Wij maakten van onze 'pushbikes' (het engelse woord voor fiets) met recht duwfietsen en kwamen geruime tijd na Wayne ook bij de top. Naar beneden bleek, zonder remmen, nog bijna net zo'n lastige opgave als omhoog zonder versnelling. Weer een trip overleefd en eerlijk is eerlijk weer een mooi stukje Vietnam gezien.
Na gedane arbeid is het goed rusten en die rust vonden we wederom bij Barbara. Na het verdiende maal en een drankje even plat. Als een blok beton. Zo rond half 10 die avond uit coma en toch nog maar even de stapschoentjes aangetrokken. Gelukkig maar, want ook in de avond biedt de boulevard van Quy Nhon een fraaie aanblik. Waarschijnlijk droeg het feit dat het zaterdag was daar aan bij. Met nauwelijks toeristen en een overvloed aan relaxte Vietnamezen, een variant die we tot op heden nog niet hadden leren kennen, leek het even de ideale badplaats. Over vijftien jaar zou QN best wel eens uitgegroeid kunnen zijn tot de trekpleister aan de kust. Voor het slapen gaan nog even snel een hapje. Dat bleek van uitzonderlijke klasse! De goedgeklede andere eters deden zich tegoed aan de nodige (en onnodige) drank. De kratten Heineken stonden opgestapeld naast hun tafels. QN was in veel opzichten de oase van rust die je in chaotisch vietnam soms zoekt. Geen straatverkopers, geen bedelaars, geen zeurende kinderen met fluitjes etc. QN is een klein paradijsje. Toch besloten we om zondag alweer door te reizen naar Nha Trang.
Zo stroef als onze aankomst verliep, zo soepel verliep het vertrek. Bij gebrek aan zitplaats in de trein boekten we bijna een complete slaapcabine voor ons vieren, waarin we pratend, lezend, drinkend en lachend de vier uur naar NT aflegden.
We hadden ons heilig voorgenomen in NT op eigen houtje het geselecteerde hotel te vinden. In de brandende zon met volle bepakking, hebben we de talloze aanbiedingen van taxi's afgeslagen en zijn we dapper doorstappend drie kwartier later in het hotel aangekomen. Met een grijns van oor tot oor namen we daar afscheid van de enige brommertaxi die ons vanaf het station als een jakhals, loerend op een verzwakte prooi, had gevolgd.
De rest van de zondag gebruikt om NT te verkennen en na wat eten, drinken en winkelen zijn we uiteindelijk tegen middernacht gaan slapen.
Vandaag was een zeldzaam luie dag. Nadat we vanmorgen voor de resterende nachten hier eerst even een grotere kamer geregeld hadden, zijn we als echte badgasten naar het strand gelopen. Tegen bijna hollandse prijzen kun je je hier uitstekend vermaken. Luieren in NT kan niet iedereen zich veroorloven.
We maken ons op voor onze laatste week. Inmiddels zijn we aardig gewend aan de mentaliteit van de bevolking, maar de onrust blijft een beetje.
-
16 Februari 2009 - 14:05
Marja:
Mooi geschreven, bijna ingetogen. Het lijkt erop dat jullie uiteindelijk in het heerlijke vakantiegevoel zijn ondergedompeld. Geniet er nog van de laatste week! -
17 Februari 2009 - 13:47
Marcello:
Hey Caro en Peter!
eindelijk weer even tijd om naar jullie verhalen te kijken.
Fijn dat jullie zo genieten, hier is het natuurlijk vreselijk weer en we missen je bij de repetities! Moon is eindelijk af!
Veel plezier nog de laatste week en kom gezond en wel terug
Groetjes
Marcello -
17 Februari 2009 - 15:21
Liesje:
Keer op keer is het genieten van jullie mooie verhalen. Veel plezier in jullie laatste vakantie week.
Waar staat de teller van het fototoestel op ?????
Vakantiegroetjes,
Liesje & Mark -
19 Februari 2009 - 12:32
Ans:
laatste reactie van mij
Nog een half uurtje ,dan word ik gehaald door de schipholtaxi. Misschien dat ik vanuit Almarda nog kan lezen hoe het jullie vergaat.
Nog een weekje ,zo als je al zei, dan is het grote avontuur in Vietnam al weer voorbij.
Maar het is heel goed gegaan tot nog toe maar... Prijs de dag niet voor de avond is gevallen.!!
veel genieten nog. Liefs van mij -
19 Februari 2009 - 17:06
Karin:
hoi daar vankantie gangers. Jopie heeft al jullie verhalen gelezen en de rest van de bewoners ook. Ik kan niet meer stuk bij mams. Have a good time. -
20 Februari 2009 - 10:12
Monique:
het is wat daar met die jakhalzen! wel goed voor jullie conditie, al die avonturen!
ik stap vanavond met daan op de bus naar tirol, en als ik terugkom zijn jullie al weer thuis! fijne laatste week nog en tot gauw dus.
monique
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
