Maatwerk uit Hoi An (deel 2)

Na enig zoeken vonden we een thuis in het An Hoi hotel (zie http://anhoihotel.com.vn/en/index.php) net buiten de oude wijk van Hoi An. Na het inchecken direct op verkenningstocht. Hoi An staat bekend om zijn kleermakers. Nou, daar is niets aan gelogen. Er zijn hier meer kleermakers dan dat er lantaarnpalen op de A9 staan.
Eerste dag zijn we echter ongeschonden door gekomen, behalve wat appels op de lokale markt heeft men niets aan ons kunnen slijten!
In de avond met Rachel & Wayne afgesproken om de volgende dag (Woensdag 11 feb)dan eindelijk naar het strand te gaan. 's Ochtends vroeg op de fiets naar het strand. Nou ja fiets... Vietnamezen komen er weliswaar op vooruit,maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook geschikt zijn voor Nederlanders van 1.95m en 105 kilo (Nederlanders van 1.70m kunnen er beter mee uit de voeten). Bij iedere pedaalslag klotsten de knieen van Peet in zijn oksels. Na ruim 15 minuten worstelen werd het prachtige witte tropische met palmbomen omzoomde strand van Hoi An bereikt. Een plekkie gezocht onder een parasol en direct het ruime sop gekozen. aan het eind van de dag wordt je pijnlijk herinnerd aan les 1 voor de backpacker: krijg nooit verbrande schouders (Caroline was de enige die goed genoeg had gesmeerd...).

Die avond met zijn tweeen Hoi An in en al vrij snel gezwicht voor 1 van de vele kleermakers. Caroline gaf uiteindelijk opdracht tot hetmaken van twee prachtige rokjes, Peter liet zich zelfs een volledig nieuw kostuum aanmeten. De volgende dag om vier uur konden we onze aanwinsten ophalen.

Na het luieren van de dag ervoor ging donderdag de wekker om 5.15 uur. Per brommer zouden we het 55km verderop gelegen My Son bezoeken. Na wat korte rij-instructies van Wayne scheurde Caroline met Peter achterop als een ervaren coureur het dorp uit. Het eeuwenoude tempelcomplex My Son hadden we door het vroege tijdstip bijna geheel voor onszelf. Een indrukwekkend historische verzameling tempels en beelden van zo'n 2000 jaar oud. Niet onvermeld mag blijven dat onze gids een vlooienbak (hondje) was, dat ons op uiterst soepele wijze langs alle bezienswaardigheden loodste. Net toen alle touringcars aankwamen, waren wij al klaar voor vertrek.

Wederom kroop Peter achterop bij Caroline en net als op de heenweg was de aanblik van het 'corpus enormus' achter het frele postuur van de bestuurder een bezienswaardigheid voor de lokale bevolking.

In de middag op naar dekleermaker. Het pak zat bijna als gegoten,de rokjes idem dito. Ze hadden nog slechts een uurtje nodig voor de laatste aanpassingen. Voor het totaal bedrag van 128 US dollar zijn wij nu een kostuum en 2 rokjes rijker.

Vandaag stond in het teken van het lange wachten. OVer ongeveer een uur gaat onze bus naar Quy Ngonh. Samen met onze engelse vrienden verwachten we daar rond 2 uur vannacht aan te komen. Verdere plannen hebben we nog niet echt gemaakt.

Vietnam openbaart zich steeds meer aan ons net als de grillige trekken van de bevolking. Wie wat langer de tijd neemt en moeite om met ze te praten,merkt al snel dat de wonden nog vers zijn in dit door oorlogen geteisterd land.

groetjes vanaf ons toetsenbord,
Caroline en Peter