Maatwerk uit Hoi An

Hue was zonder enige twijfel een hoogtepunt in onze reis tot nu toe,maar wie op dezelfde plek blijft kan zichzelf moeilijk een reiziger noemen. Ook voor ons stond er dus dinsdagochtend 10 feb in alle vroegte een bus klaar met bestemming Hoi An. Niet alleen de drang om verder te gaan maar ook het slechte weer dwong ons uiteindelijk afscheid te nemen van de in Centraal Vietnam gelegen studentenstad. Zoals dat bij vakantie hoort namen ook wij een souvenir mee: Rachel en Wayne! De mensen die je tegenkomt reizen of in de andere richting dan jij, of in dezelfde. Dat laatste is het geval met eerder genoemd engels stel. En als het in Hue klikt, waarom zou het dan in Hoi An niet klikken? Vier maatjes op weg naar Hoi An.

Hoewel niet voorzien hadden we geen betere dag voor onze reis kunnen selecteren: vanaf de vroege ochtend tot laat in de middag heeft het geregend en waren de bergen gehuld in dikke mist.Unieke ervaring was dat we dit keer een uiterst eerlijke Vietnameze begeleidster op de overigens zeer comfortabele bus hadden. De enige reden dat zij het volledige gezelschap 40 minuten pauze oplegde (al na een uur reizen), was dat zij de eigenares was van de horecagelegenheid... Een bankier in de dop, hij zal een jaar of 12 geweest zijn, probeerde tijdens deze stop met koolzwarte oogjes en in vloeiend engels de toeristen bankbiljetten uit hun thuisland afhandig te maken. Getuige het dikke boek met valuta uit alle windstreken was hij daarin de afgelopen jaren zeer bedrijven geworden. Niet vreemd want als je zijn blik al kon weerstaan dan viel je zeker voor zijn prachtige verhaal. Eenmaal aangekomen in Hoi An regende het nog steeds en na kort overleg in een barretje besloten we om lopend op zoek te gaan naar een hotel...

(wordt vervolgd, moeten nu ff tanken)