Grensoverschrijdend Hue
Door: Peter
09 Februari 2009 | Vietnam, Hué
Op vakantie gaan is per definitie grensoverschrijdend, misschien dan niet altijd in geografische zin, maar in ons geval is het zeker aan de orde. De afgelopen 2 dagen zijn voor ons op vele fronten grensoverschrijdend geweest...
Zwarte zaterdag (zie vorig verslag) had nog een venijnig staartje voor ons in petto. Via Monique (zus van Caroline) bereikte ons het nieuws dat Herman (Caroline's vader) na een lichte attack was opgenomen in het ziekenhuis. Reden genoeg om dagelijks even te telefoneren. Gelukkig gaat het goed en ligt Herman inmiddels op zaal in afwachting van verder onderzoek.
In Azie brengt de 8 geluk. Zondag de 8e moest dus wel een toppertje worden voor ons. En zo geschiedde. Wederom ging de wekker op een tijd die in NL niet eens op onze wekker voorkomt. Aanleiding hiervoor was onze dagexcursie naar de DMZ. Dit kijkje in de Vietnamese geschiedenis heeft onze grenzen enigszins verlegd. De busrit begon in de richting van waar wij een dag eerder gekomen waren. Inderdaad, wij gingen de 80km terug. De omstandigheden waren dit keer echter subliem. Het gezelschap achter in de bus was uitstekend! Twee stoere jongens, ferme knapen uit Friesland en een stel uit Bristol, UK (van midden dertig). Genietend van het fraaie landschap bestaand uit dan weer prachtige vergezichten over de rijstvelden, dan weer uit heuvelachtig, dichtbebost gebied, koersten we richting de 17e breedtegraad. Op exact dit punt werd ooit de scheidslijn getrokken tussen Noord en Zuid-Vietnam. Van 1964-1972 werden hier de meest heftige gevechten in de oorlog met Amerika geleverd. Hoewel deze recente historie deel van ons leven is, kun je eenmaal ter plaatse je maar moeilijk voorstellen hoe de hel er werkelijk uitgezien moet hebben. De verhalen van de charmant engels-sprekende gids gaven wel enige indruk, maar riepen nooit dat gevoel van herkenning op dat we hadden verwacht. Wel werd gaandeweg duidelijk dat wij in West-Europa wel heel erg eenzijdig geinformeerd zijn over de gebeurtenissen ter plaatse. Zoals een van de Amerikaanse veteranen had geschreven in het gastenboek bij Khe Sahn: 'There is not one view on a two-sided story.' een andere veteraan schreef: 'We vochten niet voor de politiek, maar voor elkaar.'
Hoe confronterend en grensverleggend een dergelijk bezoek ook is, uiteindelijk stap je weer in de bus en rijdt door naar het volgende monument. Meest indrukwekkend was zonder enige twijfel het bezoek aan de Vinh Moc tunnels. Een gangenstelsel van bijna 3km lengte, gebouwd op drie niveaus varieerend in diepte van 12 tot 23 meter. Complete gezinnen hebben hier gedurende lange periode in geleefd. In totaal zijn er 17 (!) babies ondergronds ter wereld gebracht. De toer er door heen is letterlijk en figuurlijk benauwend. Het postuur van de gemiddelde nederlandse man speelt hier ook een rol bij. De gemiddelde hoogte van de tunnels is 1.70m.
De lange busrit terug werd door ons gebruikt om de opgedane indrukken te verwerken en uitgebreid met onze nieuwe vrienden te filosoferen over mogelijk nieuwe indrukken. leeftijdsgrenzen vervagen bij gesprekken als deze.
Zondagavond uitgebreid gedronken in Cafe Thu on Wheels dat zich op plasafstand van ons hotel bevindt. Een waanzinnig leuke tent helemaal gericht op en ingericht door reizigers. Met Roy en Johan (de Friezen) en Rachel en Wayne uitgebreid zitten kletsen om vervolgens met laatstgenoemden bij het Indiaas restaurant op de hoek te eten.
Moe maar voldaan en later dan ooit, kropen we tussen de klamme lappen.
Vanmorgen (ma 9 feb) voor de verandering vroeg op. Eerst een eitje tikken in de lobby van ons hotel en vervolgens met Roy en Johan begonnen aan de motorbike-tour in en rond Hue. Zij reden zelf, wij zaten ieder bij een gids achterop.
Het bleek de ultieme manier om Vietnam en Hue te ervaren. De fascinerende trektocht van duizenden brommertjes beleef je pas echt goed als je er middenin zit. De twee studenten baanden zich behendig een weg door het drukke verkeer, terwijl Peter, rechtop gezeten over het hoofd van de gids heen, glimlachend toekeek. Wellicht is het deze vaderlijke blik geweest die een verkoopster enige tijd later op het verkeerde been zette, toen zij vriendelijk vroeg of deze twee struise kerels onze kinderen waren!
De rit bracht ons niet alleen bij een prachtige pagoden, maar ook in het landschap waar we zo vurig naar verlangden. We waren het er alle vier over eens: als je in Vietnam bent, dan moet je in een rijstveld staan! Aanvankelijk schoorvoetend, maar later kraaiend van de pret, hebben we alle vier de stoute schoenen aangetrokken en ons op het miniscule damwandje tussen de veldjes begeven. De waterbuffel enkele meters verderop keek gelaten toe. Onze eigen korte stadswandeling later die middag verbleekte al snel bij de uiterst vermakelijke ervaring van de ochtend.
Eens te meer is gebleken dat grenzen op vakantie vervagen. Of het nu gaat om leeftijd, taal of het beeld dat je tot dan toe van de wereld had. Bijzondere omstandigheden geven bijzondere inzichten. Het mysterie van Vietnam lijkt zich in Hue aan ons ontvouwen te hebben. Het verkregen inzicht heeft ons meer begrip opgeleverd voor de lokale bevolking. Meer dan 40 jaar oorlog ben je ook niet zomaar even vergeten.
Toch blijven er raadsels aan Vietnam hangen. wie er na de Tweede Wereldoorlog had voorgesteld om de duitse mark als gangbare valuta in Europa te hanteren, was zeker met pek en veren besmeurd het dorp uit gedragen. Vietnamezen vinden het echter heel normaal om met dollars betaald te worden.
Een ander raadsel dat blijft voortbestaan is het gedrag van de Vietnameze verkeersdeelnemers. Toeteren is belangrijker dan sturen, maar niemand schijnt zich te storen aan het voortdurend claxoneren. In tegenstelling tot de Nederlandse weggebruiker, die hier waarschijnlijk op ieder kruispunt een massale knokpartij had gestart, accepteert de Vietnamees van de ander dat hij hem middels zijn toeter op zijn scooter waarschuwt voor dreigend gevaar. Het verkeer weeft zich door elkaar: het ritsen is hier uitgevonden! (Het ritselen trouwens ook).
Morgen stappen we op de bus naar Hoi An, samen met onze engelse vrienden. Voor de verandering doen we dat vroeg in de ochtend...
Groetjes, Caroline en Peter
Zwarte zaterdag (zie vorig verslag) had nog een venijnig staartje voor ons in petto. Via Monique (zus van Caroline) bereikte ons het nieuws dat Herman (Caroline's vader) na een lichte attack was opgenomen in het ziekenhuis. Reden genoeg om dagelijks even te telefoneren. Gelukkig gaat het goed en ligt Herman inmiddels op zaal in afwachting van verder onderzoek.
In Azie brengt de 8 geluk. Zondag de 8e moest dus wel een toppertje worden voor ons. En zo geschiedde. Wederom ging de wekker op een tijd die in NL niet eens op onze wekker voorkomt. Aanleiding hiervoor was onze dagexcursie naar de DMZ. Dit kijkje in de Vietnamese geschiedenis heeft onze grenzen enigszins verlegd. De busrit begon in de richting van waar wij een dag eerder gekomen waren. Inderdaad, wij gingen de 80km terug. De omstandigheden waren dit keer echter subliem. Het gezelschap achter in de bus was uitstekend! Twee stoere jongens, ferme knapen uit Friesland en een stel uit Bristol, UK (van midden dertig). Genietend van het fraaie landschap bestaand uit dan weer prachtige vergezichten over de rijstvelden, dan weer uit heuvelachtig, dichtbebost gebied, koersten we richting de 17e breedtegraad. Op exact dit punt werd ooit de scheidslijn getrokken tussen Noord en Zuid-Vietnam. Van 1964-1972 werden hier de meest heftige gevechten in de oorlog met Amerika geleverd. Hoewel deze recente historie deel van ons leven is, kun je eenmaal ter plaatse je maar moeilijk voorstellen hoe de hel er werkelijk uitgezien moet hebben. De verhalen van de charmant engels-sprekende gids gaven wel enige indruk, maar riepen nooit dat gevoel van herkenning op dat we hadden verwacht. Wel werd gaandeweg duidelijk dat wij in West-Europa wel heel erg eenzijdig geinformeerd zijn over de gebeurtenissen ter plaatse. Zoals een van de Amerikaanse veteranen had geschreven in het gastenboek bij Khe Sahn: 'There is not one view on a two-sided story.' een andere veteraan schreef: 'We vochten niet voor de politiek, maar voor elkaar.'
Hoe confronterend en grensverleggend een dergelijk bezoek ook is, uiteindelijk stap je weer in de bus en rijdt door naar het volgende monument. Meest indrukwekkend was zonder enige twijfel het bezoek aan de Vinh Moc tunnels. Een gangenstelsel van bijna 3km lengte, gebouwd op drie niveaus varieerend in diepte van 12 tot 23 meter. Complete gezinnen hebben hier gedurende lange periode in geleefd. In totaal zijn er 17 (!) babies ondergronds ter wereld gebracht. De toer er door heen is letterlijk en figuurlijk benauwend. Het postuur van de gemiddelde nederlandse man speelt hier ook een rol bij. De gemiddelde hoogte van de tunnels is 1.70m.
De lange busrit terug werd door ons gebruikt om de opgedane indrukken te verwerken en uitgebreid met onze nieuwe vrienden te filosoferen over mogelijk nieuwe indrukken. leeftijdsgrenzen vervagen bij gesprekken als deze.
Zondagavond uitgebreid gedronken in Cafe Thu on Wheels dat zich op plasafstand van ons hotel bevindt. Een waanzinnig leuke tent helemaal gericht op en ingericht door reizigers. Met Roy en Johan (de Friezen) en Rachel en Wayne uitgebreid zitten kletsen om vervolgens met laatstgenoemden bij het Indiaas restaurant op de hoek te eten.
Moe maar voldaan en later dan ooit, kropen we tussen de klamme lappen.
Vanmorgen (ma 9 feb) voor de verandering vroeg op. Eerst een eitje tikken in de lobby van ons hotel en vervolgens met Roy en Johan begonnen aan de motorbike-tour in en rond Hue. Zij reden zelf, wij zaten ieder bij een gids achterop.
Het bleek de ultieme manier om Vietnam en Hue te ervaren. De fascinerende trektocht van duizenden brommertjes beleef je pas echt goed als je er middenin zit. De twee studenten baanden zich behendig een weg door het drukke verkeer, terwijl Peter, rechtop gezeten over het hoofd van de gids heen, glimlachend toekeek. Wellicht is het deze vaderlijke blik geweest die een verkoopster enige tijd later op het verkeerde been zette, toen zij vriendelijk vroeg of deze twee struise kerels onze kinderen waren!
De rit bracht ons niet alleen bij een prachtige pagoden, maar ook in het landschap waar we zo vurig naar verlangden. We waren het er alle vier over eens: als je in Vietnam bent, dan moet je in een rijstveld staan! Aanvankelijk schoorvoetend, maar later kraaiend van de pret, hebben we alle vier de stoute schoenen aangetrokken en ons op het miniscule damwandje tussen de veldjes begeven. De waterbuffel enkele meters verderop keek gelaten toe. Onze eigen korte stadswandeling later die middag verbleekte al snel bij de uiterst vermakelijke ervaring van de ochtend.
Eens te meer is gebleken dat grenzen op vakantie vervagen. Of het nu gaat om leeftijd, taal of het beeld dat je tot dan toe van de wereld had. Bijzondere omstandigheden geven bijzondere inzichten. Het mysterie van Vietnam lijkt zich in Hue aan ons ontvouwen te hebben. Het verkregen inzicht heeft ons meer begrip opgeleverd voor de lokale bevolking. Meer dan 40 jaar oorlog ben je ook niet zomaar even vergeten.
Toch blijven er raadsels aan Vietnam hangen. wie er na de Tweede Wereldoorlog had voorgesteld om de duitse mark als gangbare valuta in Europa te hanteren, was zeker met pek en veren besmeurd het dorp uit gedragen. Vietnamezen vinden het echter heel normaal om met dollars betaald te worden.
Een ander raadsel dat blijft voortbestaan is het gedrag van de Vietnameze verkeersdeelnemers. Toeteren is belangrijker dan sturen, maar niemand schijnt zich te storen aan het voortdurend claxoneren. In tegenstelling tot de Nederlandse weggebruiker, die hier waarschijnlijk op ieder kruispunt een massale knokpartij had gestart, accepteert de Vietnamees van de ander dat hij hem middels zijn toeter op zijn scooter waarschuwt voor dreigend gevaar. Het verkeer weeft zich door elkaar: het ritsen is hier uitgevonden! (Het ritselen trouwens ook).
Morgen stappen we op de bus naar Hoi An, samen met onze engelse vrienden. Voor de verandering doen we dat vroeg in de ochtend...
Groetjes, Caroline en Peter
-
09 Februari 2009 - 12:12
Hester:
Heey halootjes,
Hebben jullie al een uitgever gevonden? Wat maken jullie veel mee, zowel leuk als ietsie pietsie minder! Keileuk om te lezen!
Hoop dat je vader snel opknapt Caro!
Liefs hester
-
09 Februari 2009 - 12:13
Wim:
Men zegt dat wie reist altijd iets te vertellen heeft, nu dat blijkt.
Het is geweldig kennis te nemen van jullie hoogte en diepte punten.
We leven mee en zijn stiekum jaloers, veel plezier daar.
Groetjes !! -
09 Februari 2009 - 15:13
Netty:
Leuke avond nog of slaap lekker en alvast goeie reis voor morgenochtend!!
Beterschap voor je pappie Lientje. xxx -
09 Februari 2009 - 15:48
Babette:
LOL, ik zie jullie kirrend in een rijstveld staan, maar volgens mij moet dat toch barrevoets...of durfden jullie dat niet aan...
Dat Peet niet klem heeft gezeten in die tunnels is trouwens ook knap!
Gelukkig kunnen jullie in NL weer uitslapen, het zou zonde zijn om dat nu te doen;-) -
09 Februari 2009 - 15:57
Babette:
Ships, vergeet ik je sterkte te wensen met je Paps, Pi. Bij deze dus xx -
09 Februari 2009 - 16:17
Ineke:
Hoi reizigers,fijn dat we zo van jullie reis mee te kunnen genieten. Wat gebeurt er veel in een paar dagen tijd. Volgens mij zijn jullie aan vakantie toe als jullie terug zijn.
Heel veel plezier nog. -
09 Februari 2009 - 18:15
Monique:
Nou, ik kan ook weer onbekommerd van de verslagen genieten en reageren want papa is weer thuis, met een klein deukje in zijn hart, maar dat schijnt niet onoverkomelijk te zijn. Gisteren had hij al weer veel praatjes in elk geval!
Ik geniet erg van jullie stukjes! Lijkt me heerlijk in een rijstveld rond te plonzen. Of zie ik dit nu verkeerd en bleven jullie op een droog randje lopen?
liefs, Monique -
09 Februari 2009 - 20:05
Ans:
grensoverschrijdend, leuk om jullie reis verslagen te lezen.wel een hachelijk avontuur achter op een toeterende brommer door de het chaotische vietnamese verkeer. maar..het kán dus goed gaan. groetjes -
10 Februari 2009 - 06:01
Johan Schaap:
Heey Peter & Caroline,
ontzettend leuk om even met jullie gereisd te hebben. En zoals de " ferme knapen uit Friesland" het graag verwoorden:
'Et koe sa krekt even'
Johan. -
10 Februari 2009 - 09:39
Bert:
Hoi Saampies,
Zo zie je maar niet alleen de kroeg verbroedert. Al ideeen opgedaan voor Zanzara, want zo gaat t heten?
Nog geen PoloBar scooter gezien of moet ik er daar 1 sponsoren.
Hier behalve druk niet veel bijzonders of het moet zijn dat onze Grieks vrienden hun restaurant verkocht hebben aan geloof ik Italiaan. Of heeft v Geffen t gekocht om Theo niet meer op te stellen?
Ook ons Pavijoen ligt stil wegens failliete aannemer maar dat wist je waarschijnlijk al. klusje voor Ed en Bart?
Ik ga nu ff we-en met Ruben die thuis is. Na zn roodvonk heeft ie nu allergische reactie op zn medicijnen. Veel plezier verder en tot lees.
Bert -
10 Februari 2009 - 10:17
Amy En Herman:
Het is hartstikke leuk om jullie belevenissen op deze manier te kunnen volgen. Wij lezen ze met veel plezier en kijken op de kaart welk traject jullie nu weer hebben gedaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
