Ying & Yang (Dong Hoi - Hue)

Voorafgaand aan onderstaand verslag willen we iedereen bedanken die zo leuk met ons meeleeft. We lezen jullie reacties met veel plezier, dus blijf ze sturen!

Je hoeft geen kenner van de Aziatische cultuur te zijn om het begrip Ying en Yang te kunnen plaatsen, Aziaten zijn zich in alles bewust van dit goed en kwaad. Zijn er van overtuigd dat alles uiteindelijk in balans is, een beetje Ying in je leven en een beetje Yang. Wij hadden ons portie Ying of Yang want ook wij weten nog steeds niet wat voor voorspoed of tegenslag staat, wel gehad. En daarmee bedoelen we de positieve dingen zoals jullie die hebben kunnen lezen. De tegenslag zat dus in de afgelopen twee dagen met een hoogtepunt op zaterdag 8 februari.

Na ons laatste verslag uit het rommelige internetcafe in Hanoi, zijn we op advies van de LP bij Ladybird gaan eten. Een restaurant dat zo trots is op hun vermelding dat het duidelijk leesbaar op de pui staat. Eerlijk is eerlijk, dit keer had de LP gelijk, het eten was prima. Het had best wat langer kunnen duren, want al met al zaten we om half negen al bij ons hotel te wachten tot de taxi ons naar het station zou brengen voor de nachtelijke reis per trein naar Dong Hoi. Alles verliep volgens plan en reeds om half elf doken wij onze kooi in wagon nr 8 in. Caroline ruimte over, Peter paste precies. Of we de fluit die het vertrek aankondigde gehoord hebben, weten we niet meer, want eenmaal neergevleid sloten onze luiken zich snel. Slapen in de trein brengt je een beetje terug naar de moederschoot. Het geruststellende geschommel brengt je onwillekeurig terug naar je tijd als foetus. Al hadden we op sommige momenten het gevoel dat moeder achterop een brommer gezeten rijdend over kinderhoofdjes probeerde de vrucht voortijdig af te drijven. Desalniettemin: reizen met de trein is helemaal Ying! Om acht uur kwamen we aan in Dong Hoi. Volgens de zoveel geprezen LP the place to be als je even weg wilde van alle drukte. Zelden heeft de LP zo gelijk gehad. In Dong Hoi, dat alleen in historisch perspectief interessant is omdat het de laatste echte stad voor de grens met voormalig zuid-Vietnam is, valt namelijk geen reet te beleven! Het enig vertier dat we na lang zoeken vonden was de lokale markt, die vergezeld werd van de lokale stank... Dong Hoi is letterlijk een shit-hole. Ons voornemen om vanuit Dong Hoi de DMZ te verkennen (Demilitarized Zone) stierf in schoonheid bij gebrek aan een engels sprekende gids. Wegwezen dus was het devies. Maar hoe...

Zaterdag 8 februari begon nietsvermoedend met wederom een bezoek aan de lokale markt. Drie stokbroodjes, een rettich een pond appels rijker en 90 eurocent armer verlieten we het epicentrum en keerden terug voor ontbijt in ons hotel. Als echte backpackers besloten we te lopen naar het 3km verderop gelegen busstation. Een zegetocht, dachten we. Weg uit Dong Hoi! Maar hier kwam Yang om de hoek kijken. Wegkomen uit Dong Hoi is namelijk nog erger dan op advies van de LP aankomen in Dong Hoi. Voor ons gevoel moesten we met alle personeelsleden van het busstation, inclusief een aantal mannetjes die dachten dat ze er ook bij hoorden, de strijd aan om allereerst een kaartje naar Dong Ha te bemachtigen en vervolgens uit te vinden wie ons daar dan heen wilde brengen. Na veel handen en voeten en uiteindelijk middelvingers en gvd's hebben we de hoop opgegeven en genoegen genomen met een kaartje naar Hue. Een stad 80 km voorbij het oorspronkelijke doel. Het Vietnamese buskaartje is in geen enkel opzicht te vergelijken met onze strippenkaart, tenzij er hier aparte strippenkaarten voor bagage zijn. Want eenmaal gezeten in het vehikel dat ons zuidelijker zou brengen, bleek dat we minstens net zoveel geld voor de bagage moesten bij betalen. Na al het gezeik eerder die ochtend bereikten wij ons kookpunt. Het busstation van Dong Hoi zal nooit meer hetzelfde zijn. Voor een fractie van het aanvankelijk geeiste bedrag mochten onze bezittingen toch mee. Het busje bood welgeteld aan 21 man officieel zitplaats. De directeur van de bus was er echter heilig van overtuigd dat er meer dan 30 personen gelijktijdig in konden. Gedurende de hele rit van 4 uur heeft hij zijn gelijk aan ons bewezen. 'Hue is een leuke stad, maar net iets te ver weg' (wrample van Drs P, de Dodenrit)

Eenmaal gezeten achter een goed bord eten met een koud glas bier zijn we gelukkig weer in staat de dag te relativeren. Het gevecht om de Yankee-dollar wordt nu eenmaal over onze rug uitgevochten. Na meer dan 30 jaar oorlog wil je ook wel eens wat verdienen! Toch hopen wij dat Ying en Yang hiermee voor ons voorlopig weer even helemaal in balans zijn.

Morgenochtend wederom vroeg op (maar na 15 uur slapen in Dong Hoi moet dat wel lukken) want om half 7 vertrekt de bus naar de DMZ, een 12 uur durend uitstapje waar we jullie in een volgend verslag uitgebreid over informeren.

Groetjes en nooit meer schelden op een buschauffeur!