Hanoi - Halong Bay

Onze laatste avond in Hanoi stond bol van culturele en culinaire hoogstandjes. Een bezoek aan het Water Puppet Theater ging vooraf aan een traditionele maaltijd. Het waterpoppentheater is even boeiend als onbegrijpelijk. Boeiend omdat een ieder zich bijna een uur lang afvraagt hoe de poppen zo kunnen bewegen en onbegrijpelijk omdat we noch van de taal, noch van de begeleidende muziek ook maar iets begrijpen. Het programmaboekje geeft nog enig inzicht en maakt in ieder geval duidelijk dat dit theater een hoog Jan Klaassen en Katrijn gehalte kent, alleen dan in een zwembad. Al met al voldoende om onze culturele honger te stillen. De werkelijke trek viel ten prooi aan een Vietnamese maaltijd ter plaatse onder de typisch Vietnamese naam: Hanoi Special! Vier hamburgers, rijst, paksoi, citroenmelisse en wat koriander. Daar doe je het voor. Na het diner vroeg de tussen de klamme lappen, want de volgende dag wachtte de 2-daagse excursie naar Halong Bay.

Rond de klok van acht verlieten we Hanoi in een minibusje... niet de meest comfortabele manier van reizen, maar je wordt voor de deur opgepikt en op de kade afgeleverd. Daar blijkt dat Halong Bay inderdaad de parel in de Vietnamese kroon is, want de hoeveelheid bussen, minibusjes en ander gemotoriseerd verkeer ontneemt je iedere illusie dat je de enige bent die Halong Bay gaat bezichtigen. Halong Bay is indrukwekkend mooi, maar had nog veel mooier geweest als er niet voortdurend het gebrom van scheepsmotoren klonk.

Na het inchecken in onze uiterst comfortabele hut, zette de kapitein koers naar het eerste doel van de tocht: een inmense grot. Met meer dan 3 enorme vertrekken die ons spontaan lieten uitbarsten in het volgende lied:

Grote grutten wat een grote grot is dat,
Moet je horen wat een holle echo (echo)
In mijn leven zag ik grote grotten zat
Van grote grotten ben ik altijd weg joh (weg joh)

(uit: Hamelen)

Een paar zeemijlen verder werden we gedropt voor het kayakken, veel tijd was hier niet voor maar gelet op de temperatuur was dat niet eens zo heel erg. Na een half uurtje peddelen (we waren de enigen van onze boot die zich uberhaubt waagden aan dit vermaak) weer aan boord en opfrissen voor het Captains Dinner. Het diner was overigens zoals alle maaltijden op deze toer, van prima kwaliteit. Met enige hulp van onze Vietnamese tafelgasten leerden we hoe je met stokjes een vis fileert in ruil daarvoor accepteerden wij hun geslurp. Achter ons gingen vijf fransen het gevecht aan met de chopsticks en de dis, terwijl de Oostduitse moeder van 2 met de haar opgedrongen Vietnamese kennis (haar man was voor zaken in Hanoi gebleven) even chagerijnig als altijd woest tekeer trok met het beperkte bestek. We converseerden wat met onze andere tafeldame, een Rotterdamse kunstenares en zonder dat we er erg in hadden, kabbelden we richting bedtijd. Na een prima nachtje slapen vroeg uit de veren (6.15 uur - wanneer begint nou die vakantie...) om Halong Bay in de ochtendmist te bewonderen. Er waren evenveel eilandjes zichtbaar als boten met toeristen. En hoewel de ochtendrust ook nog eens verstoord werd door aggregaten, bleef het een indrukwekkend natuurverschijnsel. Op momenten als deze kom je toch even helemaal tot rust.

Na het ontbijt bromden we naar Cat Ba Island alwaar de dag werd voortgezet met een trektocht van ruim 2 uur. Zoals mij (Peter) in het (recente)verleden wel vaker gebeurd is, denk ik aan de voet van de berg nog dat beklimmen en afdalen een peulenschil is, om vervolgens keihard geconfronteerd te worden met mijn fysieke beperkingen. Niet alleen het gebrekkig licht in mijn ogen maar ook het gebrek aan lucht in mijn longen speelt mij danig parten. Een trip als deze begint dus iedere keer als een peulenschil, slaat om in de hel en eindigt met het zoet der overwinning! De beloning aan de top, een fraai vergezicht over het Cat Ba National Park, was groots. Caroline waagde zich ook nog de uitkijktoren op; een wankel en roestig geval met trappen van dubieuze kwaliteit. Boven gekomen bleek het laatste 'overloopje' niet eens meer te zijn voorzien van bodem. Het is fijn dat toeristen elkaar waarschuwen, want ik stond aan de verkeerde kant van de toren om haar op te vangen. Bezweet en verkrampt aan de lunch en in een nimmer aflatend tempo door naar Monkey Beach. Het enige dat we hierover kwijt kunnen is dat beide in de naam voorkomende elementen aangetroffen werden. Ja, er waren apen. Ja, er was strand. Het hotel waar we de tweede nacht van deze excursie doorbrachten was van prima kwaliteit. Alleen de eetzaal leek wel heel erg op de kantine van een middelbare school in een Haarlemse achterstands wijk. Na wederom een lange en goede nachtrust aanvaardden we in alle vroegte de terugreis naar Hanoi.

Inmiddels bevinden wij ons in een met 'gamende' en schreeuwende pubers gevuld smoezelig internet cafe alwaar wij de tijd moeten zien te doden in afwachting van diner en treinreis. Vanavond om 23 uur vertrekt onze slaapcoupe naar Dong Hoi, van waaruit we de DMZ willen gaan verkennen.

Al met al zijn onze eerste vijf dagen in Vietnam in alle opzichten intensief. Veel gedaan, veel gezien, veel geregeld. De behoefte aan rust lijkt echter met de dag te groeien. Het zuiden gaat uitkomst bieden...

groetjes vanaf ons smoezelig toetsenbord!