Eight days a week

Het is alweer een week geleden dat we iets van ons lieten horen. De laatste week van dit in alle opzichten bijzondere verblijf op Bali is dan ook voorbij gevlogen. Al leek de tijd op Gili T af en toe echt stil te staan...

Nadat we onze intrek hadden genomen in de zeer ruime tuinbungalow van Villa Almarik zijn we het party-eiland gaan verkennen. Nou is verkennen een groot woord voor deze tropische verrassing in staalblauw water. Want feitelijk bevindt al het leven zich aan de oostkust en dan ook nog eens voor 95% langs een lang pad. We sluiten niet uit dat er over vijf jaar sprake is van een heuse weg, maar anno 2014 is het niet veel meer dan een samenraapsel van stenen, zand en hier en daar een stukje beton. Alleen helemaal in het zuiden lijken de luxe resorts de handen ineen geslagen te hebben door een van fraai plaveisel voorzien boulevardje aan te leggen.

Generatiekloof
Het overgrote deel van de aangespoelde reizigers is minstens één generatie jonger dan wij. Bakvissen en schrandere snotapen voeren hier onbewust de rituele dans op die puberteit heet. Ze kruipen bijeen in sober ingerichte houten barretjes die echter altijd voorzien zijn van luide muziek en discobollen. Gili T ademt nog de authentieke sfeer van een backpackers eiland, niet meer in handen van de lokale bevolking, maar ook zeker nog niet ten prooi gevallen aan het massatoerisme.

Stoffels
Onze vier dagen op de grootste van de drie Gili's hebben we hoofdzakelijk aan het strand (Peter) en onder water (Caroline) doorgebracht. Ochtend ritueel werd gedomineerd door 'Goedemorgen' te zeggen tegen de haag van personeel waar wij ons doorheen worstelden op weg naar de ontbijtzaal. Na twee weken Bali hadden we geleerd dat 'Salamat pagi', oftewel goedemorgen, afgekort wordt door 'pagi'. Dat helpt als je het zo'n 15 keer achter elkaar moet uitspreken.

De dagroutine bestond uit een combinatie van liggen, zwemmen, eten en drinken. In willekeurige volgorde en niet altijd alle vier op een van ons van toepassing.
Hoogtepunt van iedere dag waren de zwemuitjes van Caroline, die keer op keer werden bekroond door ontmoetingen met enorme zeeschildpadden. Opmerkelijk is dat deze prehistorisch ogende oceaanbewoners zich ondanks hun grove bouw zo sierlijk voortbewegen in het heldere zeewater. Het feit dat zelfs deze vaardige zwemmers af en toe naar de oppervlakte moeten om te ademen, schept een nog hechtere band met deze onderwater Stoffel.
Dieptepunt in het dagritueel van zonaanbidder Peter was dat hij al luisterend naar zijn iPad of iPod een aantal maal per dag wreed verstoord werd door de iMam. De rechterhand van Mohammed schalde vijf maal daags zijn koranteksten over de Lombokse bevolking uit. Het volume waarmee dit gebeurde, doet vermoeden dat de moskee op Gili T de enige is op de vier eilanden die Lombok vormen.
De avonden waren zwoel en doorgaans kort. De diversiteit op culinair gebied is groot, waarbij met name de hoeveelheid Italiaanse restaurants opvallend is.
In het laagseizoen is er van laat tafelen echter nauwelijks sprake want alleen de drinkers komen na negen uur nog aan hun trekken.

Goed gezelschap
Op maandag 17 februari lieten we achterover leunend in de comfortabele stoelen van een hyper-moderne fastboot Gili T achter ons. De vijf keer 200 pk buitenboordmotoren stuwden ons over de woelige baren in ruim een uur richting Padangbai. Het bij de overtocht inbegrepen busje naar Candidasa stond met ronkende motor op de kade op ons te wachten. Amper een half uurtje later openden we wederom een met houtsnijwerk versierde hotelkamerdeur in een wederom prachtig resort. Als er al sprake was van een wedstrijd tussen Hetty en Jeroen en ons, dan hebben wij deze met glans gewonnen. Onze Haarlemse vrienden voegden zich rond de klok van 16 uur bij ons na een lange en intensieve rit vauit Ubud.
De ruim 40 uur die we met zijn vieren doorbrachten leken net als ons verblijf op de Gili's een vakantie op zich. We luierden, we dronken, we wandelden naar het dorpje en genoten van Balinese dans tijdens een Balinees maal bij de Crazy Kangaroo. Goed gezelschap en goede verhalen doen de tijd vliegen.

Sanur revisited
De na afloop van het diner geregelde taxichauffeur bracht ons na een korte stop bij de Vleermuis tempel Goa lawah terug naar de plaats waar het drie weken geleden allemaal begon: Sanur.
Omdat ons eerdere verblijf in Sanur, het Puri Sading hotel, geen ruimte meer had, namen we voor één nacht onze toevlucht tot één van de oudste hotels van Bali. La Taverne, net als villa Almarik gerund door Italianen, is een van de meest merkwaardige onderkomens die we in al die jaren hebben gehad. De tijd is hier zo lang stil blijven staan dat het interieur inmiddels onder de noemer vintage weer hip en trendy is. Wat Italianen met Aziaten gemeen hebben, is dat ze gemiddeld 1.60 m lang zijn. Dat betekent bij iedere stap bukken of je hoofd stoten. Zowel binnen als buiten.

Tot ziens...
Over amper 2uur vertrekt onze taxi naar de luchthaven van Denpasar. Het vooruitzicht van een ruim 17 uur durende reis maakt het afscheid nemen van dit eenvoudige tafeltje in de warung (eethuisje) Little Bird bijna onmogelijk.
Bali heeft ons drie weken geamuseerd, hoewel zelden spectaculair echt verrassend, kijken we terug op een heerlijke vakantie met daarin verpakt een echte strandvakantie. Zo werd het toch nog een tropische verrassing.

Het toetsenbord gaat terug in de tas en alleen de Voorzienigheid, en misschien de imam van Gili T, weten waar en wanneer het weer tevoorschijn komt...
Dank voor jullie lieve reacties, over 23 uur zijn we weer in Nederland!