"So we finally meet, Mr. Bond"

Je hoort mensen wel eens praten over een 'foutje in de schepping'. Nou, er zijn ook dingen goed gegaan hoor!
Zo stellen wij ons voor dat de Almachtige op de zevende dag van de schepping, waarop hij eigenlijk had willen rusten, in een baldadige bui op de valreep nog even drie spierwitte eilandjes in het azuurblauwe water liet vallen, na ze ondergedompeld te hebben in zonlicht. Hij noemde ze de Gili Islands.
We hadden ons veel voorgesteld van de schoonheid van Bali - nu willen wij niet beweren dat dit eiland niets te bieden heeft op dat gebied, we zijn al menig schilderachtig plekje gepasseerd op weg naar onze diverse droomlocaties - maar de ware betovering die ons voorspeld was, wilde maar niet komen.

Beach Bliss
Tot afgelopen zondag, toen we na een boottochtje van krap een uur voet zetten op Gili Meno. Naast Gili Air en Gili Trawangan een van de drie eilanden die officieel tot het nabijgelegen Lombok behoren. Niet alleen de kleinschaligheid spreekt direct tot de verbeelding, maar vooral het feit dat op geen van deze eilanden gemotoriseerd verkeer voorkomt. Zowel de toerist als de lokale bevolking is aangewezen op de 'cimodo'. Dit is een piepklein huifkarretje met een piepklein paardje ervoor. Maar groot genoeg voor een piepklein bezoekje aan een piepklein eiland. Bijkomstig voordeel voor ons was dat we ook nog eens geboekt hadden in het topresort van Gili Meno. Het MahaMaya boutique resort was één van de prijswinnaars bij Tripadvisor in 2013 (toen wij boekten wisten we dit niet). Onze zeer smaakvol ingerichte beachvilla voldeed in alle opzichten aan de omschrijving. Als we 's ochtends de gordijnen opendeden, keken we door de schuifpui het strand op en zo de blauwe zee in. Met name in de avonduren had het dagelijks aangeharkte strand, voorzien van trendy witte zitjes, verlicht door aan lange stokken hangende, in rieten kappen gehulde lampen, veel weg van een decor uit een James Bond film. Sean Connery had zich hier direct thuis gevoeld en Ursula Andress (Dr. No, 1962) of Halle Berry (voor de jongeren onder ons) had hier zo uit zee kunnen komen lopen.
Niet alleen de omgeving was perfect, maar ook het eten dat MahaMaya serveert is van grote klasse. Het personeel heeft zichzelf louter tot doel gesteld het de gasten zo aangenaam mogelijk te maken. Het ene moment werden we getrakteerd op verse kokosmelk uit een zojuist geoogste jonge kokosnoot, het andere moment stond men bereidwillig klaar om de licht verbrande huid te behandelen met aloë vera uit eigen tuin. Een weldaad!
Op momenten dat al de luxe ons even teveel werd, zochten we heil bij de honderd meter verderop gelegen WeBe bar/restaurant, een eenvoudig maar zeer vriendelijk tentje dat gerund werd door een groep lokalen en wat vrienden. De strakke loungemuziek van Mahamaya wisselden we hierdoor af met de klanken van zang en gitaar die de medewerkers van WeBe in de zwoele tropische nacht ten gehore brengen. Meezingen werd zeer op prijs gesteld. Als het niet de Ambonese barman Pri was die de gitaar bespeelde, dan was de Poolse Dominique wel in de buurt. Zo wisselden Indonesische, Poolse, Engelse en Nederlandse liedjes elkaar af. Alleen bij de Engelstalige viel op dat niet iedereen altijd even tekstvast was.

Met slechts 300 inwoners is Meno de meest rustige van de drieling. De kuststrook is voor ongeveer de helft in gebruik genomen door accommodaties die in prijs sterk uiteen lopen. Doch allen ogen relaxed en sfeervol.
In anderhalf uur heb je een rondje om het eiland gelopen. Bij deze wandeling, die wij zowel maandag als dinsdag hebben gedaan, kun je op elk gewenst moment het heldere water invallen op zoek naar verfrissing en onderwaterleven.
Toch was er na 3 dagen fanatiek snorkelen nog steeds geen schildpad waargenomen door Caroline. Bijna iedereen die we tegen waren gekomen had er wel eentje gezien. Behalve wij!

Schipper mag ik overvaren?
Op de dag van ons vertrek combineerden wij het nuttige met het aangename. Verliefd, bijna verslaafd, geworden op de Gili Islands hadden we besloten nog eens vier dagen te boeken, maar dit keer op het pal aan de overkant gelegen Gili Trawangan.
De vissersboot van Bandy Tours pikte ons op het strand van MahaMaya op met alle bagage, om ons na twee uur snorkelen aan de overkant op het strand van onze nieuwe accommodatie weer af te zetten.
Van die 2 uur heeft Caroline 1 uur en 3 kwartier in het water gelegen. En geheel tot tevredenheid! Het diepe blauw bracht eindelijk de zo gehoopte ontmoeting met de schildpadden. En over hopen gesproken... heb je wel eens een schildpad zien schijten? Caroline wel sinds vandaag! Het hoogtepunt van de snorkeltrip viel daarmee direct aan het begin van de toer. Al waren ook het blauwe koraal, dat veel weg had van velden bloeiende vergeet-me-nietjes, en de scholen kleine geel/groenige visjes betoverend. De kudde kwallen had men achterwege mogen laten...

Om 12 uur exact dirigeerde onze kapitein de punt van zijn vissersboot het oogverblindend witte strand op van Gili T. De barman van Villa Almarik snelde ons tegemoet om de koffers van de boot te halen. Nog een keer keken we achterom naar het amper 2 km van ons verwijderde Gili Meno. Heimwee groeit sneller dan bamboe, maar het lot van de reiziger ligt in het verplaatsen. Alleen nieuwe ontdekkingen doen de oude vergeten.

Ons toetsenbord voelt zich alweer helemaal thuis op Gili T. Hoe het ons vergaat zal dit electronisch kleinood jullie spoedig uit de doeken doen...