Bergen, bedje, biertje, bootje: Bali

Nadat het personeel van Aquamarine Seaview Villa onze koffers de trappen had afgesjouwd, namen wij onze intrek in het droomhuis met zeezicht. Op één na verdwenen de koeli's. Alleen Sari bleef achter. In gebroken Engels maakte ze ons duidelijk dat zij onze kok en huishoudster was de komende vier dagen. Ze woont aan de andere kant van de weg, maar is op afroep inzetbaar mocht er al iets ontbreken in dit paradijsje. Met open mond van verbazing rondkijkend knikten wij instemmend toen zij iets mompelde over diner die avond. Een vluchtige blik op een plotsklaps tevoorschijn getoverde menukaart en wat begeleidend commentaar van Sari leverde ons amper 3 uur later een vers bereide maaltijd op die niet had misstaan in een Aziatisch restaurant met aanzien. Bij het verlaten van ons kolossale terras informeerde Sari nog even wat onze ontbijtwensen waren en hoe laat we die exact in vervulling wilden zien gaan. "Doe maar 2 spiegeleitjes met toast, thee en koffie en wat verse fruitsalade. Graag om 9 uur," commandeerde ik als een echte koloniaal. Genietend van heerlijk eten en Bintang bier slobberend, gleden we de Balinese nacht in.
"Breakfast!" luidde de kreet die de stilte in de Hof van Eden verstoorde. Een dag van luieren was aangebroken. Tot laat in de middag hebben we ons gelaafd aan het ambrozijn dat deze goddelijke omgeving bij iedere blik serveert, of het nu vanaf ons terras was of aan de rand van de 'infinity' pool.

Middagwandeling
Imbuh was de eerste stop van onze middagwandeling. Het van wrakhout gebouwde barretje bevond zich op een rotspunt en bood een fraai uitzicht over de baai, de bootjes en de bergen.
De tweede stop was het 2km verderop gelegen Wawa Wewe Cafe. Een lokaal lustoord waar het er volgens de Lonely Planet soms luidruchtig aan toe kan gaan. Wij moesten het doen met de mededeling dat ze nog maar net open waren en we alleen voor een drankje even binnen konden komen. Daar bleef het dan ook bij, de door ons zo fel begeerde muzikale omlijsting nam de dorpsgek voor zijn rekening, die op een bamboe plateau aan de overkant van de weg de Balinese top 40 zat te lallen. Ook leuk.
In bijna 30 graden verdampt de charme van een wandeling al snel. De eerste keer dat een chauffeur ons transport aanbood werd met beide handen aangegrepen. En na gepind te hebben en nog een drankje bij Amed Cafe te hebben genoten (ook hier waren we de enige gasten), zijn we door een met vereende krachten geregelde chauffeur weer naar onze villa gereden. Bij het afscheid bekroonden we de rit met een afspraak voor de volgende dag. Wayan, eerst geborene, kon niet garanderen dat hij ons zelf langs de diverse snorkellokaties zou leiden, maar zijn werkloze vader Ketut, vierde en meestal laatst geborene, was zeker geïnterreseerd in een klusje. Dat de man geen letter Engels sprak, deerde ons niet. Als hij maar links reed.

De 'ayam betutu' van Sari was ongeëvenaard. De urenlang in Balinese kruiden gestoomde hele kip gleed van het botje af moeiteloos ons maag/darmkanaal in.

Ketoetoet
Stipt 9 uur stond Ketut voor de deur met de toettoet, oftewel: de ketoetoet. Snorkel locatie 1 was het nabij gelegen Japanse wrak. Nog wat onwennig struikelden we over de keien het strand op en baanden ons een weg naar de vloedlijn. Amed kent louter lavastranden die of bestaan uit zwart zand of grote zwarte stenen. Toen ook Peter te water gelaten was, kon onze maritieme verkenningstocht beginnen. Wie heeft bedacht dat er onder die klomp koraal een wrak lag dat dan ook nog uit Japan kwam, is er vast vlak na het zinken overheen gezwommen, want afgelopen vrijdag kon ik er geen wrak in ontwaren, laat staan een Japans wrak. Wat niet wegneemt dat het een mooi gezicht was. In ieder geval waren we dit keer niet alleen, zoals bij de meeste barretjes. Complete scholen vis en hier en daar een uit de kluiten gewassen enkeling hadden blijkbaar ook het verhaal gehoord over een Japans wrak dat hier zou liggen.
De tweede locatie werd een solo-expeditie van Caroline. In licht verwarde toestand door al het onderwater leven dat Peter zojuist gezien had, nam hij plaats tussen de zwarte keien. Caroline koos met flipper, zwemvest en masker het ruime sop. Hier ontbrak een wrak, maar het onderwaterlandschap was evenzo boeiend en al net zo drukbevolkt.
Het hoogtepunt van de dag moest gevormd worden door een bezoek aan Tulamben, alwaar wederom een wrak te bewonderen zou zijn. Dit keer bleek het echter geen kattenpis. De US Liberty, een Amerikaans vrachtschip dat in januari 1942 door een Japanse torpedojager tot zinken werd gebracht, bevindt zich zo'n 30 meter uit de kust en is goed herkenbaar. Hand in hand flipperden wij al filmend over het wrak, waarbij de tientallen duikers ons eerder het gevoel gaven dat we in een groot bubbelbad dobberden dan in de Balinese zee. Mocht u uit deze summiere beschrijving de conclusie hebben getrokken dat deze toeristische trekpleister over geëffende paden bereikbaar is en gelegen in een strak geregisseerde omgeving, dan hebben wij een teleurstellende mededeling voor u. Ook hier is de kuststrook rommelig en door de af- en aanvoer van horden duikers zelfs zeer chaotisch.
Het zal onze misplaatste VOC mentaliteit zijn, die er keer op keer toe leidt dat wij denken dat de Balinesen een smak meer zouden verdienen als ze iets efficiënter en commerciëler te werk zouden gaan. Een beetje meer organisatietalent zou het Amerikaanse wrak doen veranderen in een 'cash-cow'. Maar ook iets simpels als het te allen tijde gelijktijdig willen uitserveren van de drankjes, al betekent dit dat Peter een kwartier op zijn bier moet wachten omdat de versgemaakt lemonjuice van Caroline nog niet klaar is, zou met een wat commerciëlere inslag direct leiden tot meer omzet. Voordeel is dat Peter nu de helft drinkt dan van wat hij anders zou doen...

Top toko!
De ketoetoet bracht ons veilig terug in de villa die wij na verblijf aan het zwembad en een schrobbeurt in de ruime buitendouche gewapend met zaklantaarn verruilden voor het even verderop gelegen, bijna decadent ogende Blue Moon Restaurant. Hier ontdekten we dat Sari waanzinnig goed kan koken, maar dat er enkele honderden meters verderop iemand echt kan creëren. Het is een eindje rijden, maar als je ooit rendang buiten de deur wilt eten, ga dan hierheen. We hebben niet gevraagd of ze ook thuis bezorgen.

Goed, beter, best...
Onze laatste dag kende het regelen van tickets voor de boot naar de Gili Islands als enige serieuze activiteit. Vroeg in de middag zijn we naar de manager van ons mini-resort gelopen. Hebben bij hem kaartjes voor de boot besteld. En zijn weer teruggelopen. Vermoeiend, zo'n vakantie.
Als galgenmaal serveerde Sari verse vis met groenten gestoomd in bananenblad. Na het eten bij 27 graden nog even geluisterd hoe Sven Kramer goud op de 5 km in Sotchi veroverde en ons vervolgens gestort op het boeken van ons volgend verblijf. Daar gaan we nu niets meer over zeggen, maar dat we wellicht in dit verslag al iets teveel superlatieven gebruikt hebben over de schoonheid van de villa en haar omgeving, staat voor ons nu al vast...

Weliswaar niet gerealiseerd vanaf dit toetsenbord, kun je vast een sneakpreview krijgen op Facebook.

PS Let vooral niet op de locaties die Waarbenjij.nu aangeeft, want daar klopt geen bal(i) van!