Bumping Bali

Na het plaatsen van ons eerste reisverslag afgelopen zondag, hebben we ons comfortabele hotel verlaten om ons in de vroege avondschemering over opgebroken stoepen een weg te banen naar een van de vele restaurants die Ubud rijk is. Het vooruitzicht van een lange avondwandeling sprak ons niet aan en dus viel de keus op een hotel/restaurant in de buurt. Achteraf gezien niet zo'n goed besluit, maar dat zat meer in de kwantiteit dan in de kwaliteit van het eten.
Bij het losbarsten van een avondlijke tropische regenbui vonden wij het tijd om huiswaarts te keren. Geen taxi te bekennen.

24 km downhill!
Het omen van de glibberpartij eerder die dag negerend, boekten wij voor het slapen gaan snel nog even een downhill mountainbike toertje. Rond half acht de volgende ochtend stopte het busje van Bali Eco Tours voor ons hotel. Een opvallend goed Engels sprekende gids leidde ons al pratend langs de diverse andere hotels en zonder dat we er erg in hadden was de excursie begonnen en stonden we wederom oog in oog met de rijstvelden van Tegallalang, waar de voetafdruk van Peter nog duidelijk zichtbaar was. Een half uurtje later stopten we op het parkeerterrein van een monumentaal hotel nabij de top van een pal tegenover Gunung Batur (een actieve vulkaan op Bali) gelegen berg. Het bij de prijs inbegrepen ontbijt was een culinair hoogstandje. Het bijbehorend uitzicht minstens zo indrukwekkend. Zoals dat gaat bij dagtoertjes heb je al snel aanspraak. De Canadese Andrea babbelde honderduit over de staat Alberta en de vele reizen die zij en haar man David van daaruit al gemaakt hadden.
Onderdeel van de tour was een bezoek aan een koffieplantage. Gelukkig een andere dan die we een dag eerder al bezocht hadden, maar het verhaal en de koffie waren hetzelfde...
Zo rond elf uur bestegen we dan eindelijk onze mountainbikes.Eerst nog even een passende helm uitzoeken en wat veiligheidsinstructies tot ons nemen en toen, huppakee, 24 km lang bergafwaarts! Joe, de gids, stopte op ieder plekje dat ook maar iets kon toevoegen aan onze kennis van de Balinese cultuur. Dat maakte deze zeer goed verzorgde excursie tot een waar feestje. Tot op het moment dat Peter, overmoedig als hij kan worden als de zaken moeiteloos lijken te lukken, al fietsend zijn videocamera aanzette in een poging in duizelingwekkende vaart een onvergetelijk shot te maken van zijn minstens zo sportieve wederhelft, die voor hem de berg afrolde. Caroline heeft Andrea alleen maar horen schreeuwen "O my God! Are you okay?!". Peter deed nogal luchtig over zijn aanvaring met het warme asfalt "Met 1 hand filmen en met je andere hand je rem in moeten knijpen is iets teveel multi-tasken." De ziel had met het inknijpen van zijn ene handrem het stuur een kwartslag gedraaid en daarmee zijn fiets veranderd in een lanceerinrichting. 115 kilo blank vlees schoof over het wegdek. De chauffeur van de bezemwagen schoot te hulp en reinigde met water en jodium de schaafwonden op zijn lichaam. Gefilmd heeft hij niet meer, maar gefietst wel. Al was hij wat labiel hier en daar.
De route voerde ons verder langs een Balinese 'compound', een soort minidorpje waar een hele familie woont, landarbeiders die rijst aan het oogsten waren, dorpsstraatjes, tempeltjes, met tropische vegetatie overwoekerde lanen en een immense boom waar wij met groot gemak alle veertien konden schuilen voor de enorme stortbui die ons ten deel viel. Voor Joe, in het Balinees aangeduid met de naam Ketut, dat 'vierde kind' betekent, het moment om de rode, blauwe en groene regenkleding uit te reiken. Als een kolonne vrolijk gekleurde vuilniszakken rolden wij verder het dal in. Een beetje regen doet een Hollander niets. En zeker niet als hij op de fiets zit.
Na enkele kilometers stopte het met regenen, hetgeen de poncho in recordtijd deed veranderen in een prive-sauna. Vlak voor het eind van de fietstour, toen iedereen weer was opgedroogd, werden we voor de tweede maal gegeseld door een striemende tropische regenbui die je het zicht bijna volledig ontnam. Soppend in onze schoenen betraden we het restaurant waar een heerlijke late lunch op ons stond te wachten. Mocht je ooit in Ubud komen, boek dan zeker deze downhill mountainbike tocht bij Bali Eco Tours. Maar laat je filmcamera thuis.

Na bij te zijn gekomen aan de rand van het zwembad voegden wij ons rond 19 uur, zoals afgesproken, bij Andrea en haar man David. Geheel tegen alle adviezen in hebben we pizza gegeten die avond. En verdomme wat was die lekker! We dronken, kletsten en aten ons de nacht in, om vervolgens moe maar voldaan tussen de klamme lappen te kruipen. Niet met onze nieuwe vrienden uiteraard.

'Plan-plan'
Onze tweede dag in Ubud kende een langzame start. 'Plan-plan' zoals ze hier zeggen. Vroeg in de middag stapten we dapper door deze in ras tempo aan populariteit groeiende Balinese stad. Ons doel was het vinden van de Warung Ibu Oka. Een restaurant in een achteraf straatje nabij het royal palace dat gespecialiseerd is in Babi Guling. Dit geroosterde speenvarken wordt veelal geserveerd met rijst en gefrituurd buikspek. Bremzout en dus zeker in de tropen een lekkernij. Mocht je ooit in de buurt zijn, zorg dan dat je op tijd bent, want Ibu Oka sluit als het vlees op is.

Al dwalend door de straten en steegjes van Ubud werd onze aandacht getrokken door een zeer rustiek ogend health resort. Na enige aarzeling besloten we ons over te geven aan een Balinesee massage van 30 minuten. Een weldaad voor de vermoeide rug en voetjes en helemaal nu dit werd afgerond met een verblijf in de sauna en kopje onder in het dompelbad. Fris en fruitig verlieten wij de oase van rust om via een andere route terug te wandelen naar ons hotel.
Niet afgesproken, maar ook niet geheel toevallig, gelet op de recensie van Andrea en David over het lokale Mexicaanse restaurant, schoven onze Canadese vrienden rond half acht aan bij het tafeltje naast ons. Het werd niet zo laat als de avond ervoor, en zonder enige belofte voor de toekomst, maar vol leuke herinneringen, namen we afscheid. Voor de laatste keer begaven wij ons richting Casa Ganesha.

Waterpaleis Tirta Gangga
Stipt 11 uur parkeerde Kompra zijn zwarte Toyota voor ons hotel. Onze plannen waren gewijzigd, in plaats van Candidasa zou Amed de eindbestemming worden van die dag, maar in ieder geval stond er een bezoekje aan het waterpaleis Tirta Gangga op het programma. Kompra knikte instemmend en gaf zijn heilige koe de sporen.

Het waterpaleis is zeker een bezoekje waard. Niet alleen vanwege de fraaie beelden die de even fraai aangelegde tuin decoreren, maar ook om de prachtige vijvers die er liggen waarin koi karpers zwemmen ter grootte van de Karel Doorman. Slechts in één vijfer op het complex zwemt iets nog groters: mensen! Wie wil kan zich tegen betaling van 10.000 RP onderdompelen in het bronwater van het waterpaleis. Nu niet vaststond of dit bassin ook heilzame werking had, verkoos Peter zijn schaafwonden bloot te stellen aan een regenbui terwijl Caroline uiteraard als een paleisnimf door het water scheerde.
We vervolgden onze weg richting de die ochtend geboekte Villa Aquamarine Sea View in Amed. Hoewel wij zeker niet voor het eerst in Azië zijn, blijft deze regio in alle opzichten verrassen. Wij denken nu eenmaal bij een kustplaats aan een vlakte die, al of niet omzoomd met een boulevard, uitzicht biedt op een fraai zandstrand en de zee. Bij Amed krijg je het idee dat iemand er een stukje tussenuit geknipt heeft. Je dondert zo van de jungle het ruime sop in. Enige afscheiding zijn wat smalle kiezelstranden bezaaid met lokale vissersbootjes. Amed heeft iets weg van Stadskanaal: oeverloos lang, maar smal. Acht kilometer ten zuiden van het epicentrum van Amed bleek zich onze villa te bevinden. Zeer afgelegen, maar met een uitzicht dat onbetaalbaar is. Dit optrekje van circa 100 m2 is voorzien van alle denkbare luxe en bovendien nog zeer smaakvol vormgegeven ook.

Principes...
Jammer was dat we bij aankomst afscheid moesten nemen van Kompra. De tot dan toe steeds betaalde 300.000 RP per dag werd plotsklaps verhoogd naar 500.000 RP. Ik probeerde de kleine chauffeur uit te leggen dat dat niet helemaal eerlijk was, dat had hij dan toch wel even voor vertrek mogen melden. We hebben hem betaald, het gaat immers niet over die € 12 meer, maar vanaf nu reizen we alleen nog maar met lokale chauffeurs. Principe is principe.

Over ons verblijf in luilekkerland lezen jullie spoedig meer. Het toetsenbord gaat nu weer even uit.