Een bedje op Bali

Reizen is een beetje als naar bed gaan. Eenmaal geboekt lijkt het een gespreid bedje, maar om lekker te slapen moet je eerst je kussen opschudden, de straksluitende dekens onder het matras vandaan halen en een paar keer omdraaien alvorens je echt lekker kan slapen. Wie beweert als reiziger zich binnen 1 minuut thuis te voelen op zijn nieuwe bestemming heeft nog nooit zijn eigen bed goed opgemaakt.

De vlucht van Amsterdam naar Denpasar duurde volgens het door de KLM voorgeschreven schema in totaal 16 uur 15 minuten. Daar was geen minuut van gelogen. Ondanks dat we tegen forse bijbetaling ruimere zitplaatsen hadden geboekt, wilde het maar niet opschieten. Wellicht waren we te gretig of weer eens te abrubt vertrokken. Positief was dat de reis ook geen minuut langer duurde. Enig hoogtepuntje was het uitstapje van 45 minuten op de luchthaven van Singapore (al eerder door ons bezocht in 2007).
Bij aankomst op Denpasar zou een chauffeur van het hotel klaarstaan, gewapend met een bord met onze namen erop. O wat een feest toen we moe, bezweet, dorstig en zonder enig besef van tijd de aankomsthal inliepen en wel 150 Balinese chauffeurs met een bordje zagen staan... Niet één met onze naam erop, zo bleek een half uur en vijf rondjes door de aankomst hal later. De door diverse bronnen gewekte verwachting over de vriendelijkheid van de Balinesen werd echter al snel bewaarheid. Een uiterst behulpzame meneer belde het door ons opgegeven nummer om te checken of de chauffeur misschien nog met het bord voor zijn kop in het hotel zat. Inderdaad! Flexibel en ervaren als wij inmiddels zijn, hebben we vloekend en tierend een taxi geregeld. Bij regen en ontij werden we rond 22.30 uur afgeleverd bij hotel Puri Sading in Sanur. Er was iets misgegaan met de e-mail, zei de balimedewerkster van het hotel. Dat kon ons allang niet meer schelen, we dronken een biertje aan de overkant en gingen moe maar voldaan naar onze comfortabele kamer.

Na een onrustige nacht en een eenvoudig doch voedzaam ontbijt besloten we de fameuze boulevard van Sanur te verkennen. Een kilometers lang voetpad baant zich een weg door enerzijds het strand en anderzijds de luxe resorts, bars en restaurants. Toch gaf het geen moment het gevoel dat je in een overweldigend toeristisch oord verkeerde. Hoe het hier in het hoogseizoen is, daar hebben we natuurlijk geen flauw idee van, maar aan het aantal resorts, tafeltjes en strandbedden te zien, zou het hier in juli wel eens een mierenhoop kunnen zijn.
Voor de terugweg gaven we de voorkeur aan de meer authentieke hoofdstraat van Sanur. In schril contrast met het aangeharkte strandpad, word je hier meteen geconfronteerd met de Aziatische chaotiek en handelsgeest. Stoepen vol oneffenheden, verradelijke kuilen en andere obstakels zijn bezaaid met mannetjes die je hun diensten of prullaria willen slijten. Met name 'transport' wordt je op iedere straathoek en elke centimeter daartussen, aangeboden.
De cultuurshock was zelfs voor een stel dat al vaker in Azië is geweest, toch weer groot. Een goed excuus om in de beslotenheid van de rustieke hoteltuin, aan de rand van het zwembad, de dingen even op een rij te zetten - met je ogen dicht natuurlijk! Rood als een kreeft en met nog minder tijdsbesef werden we laat in de middag wakker. Drank moest redding brengen, dus op naar een van de vele strandbarretjes die we eerder die dag hadden gezien. Bintang, het lokale bier, heeft dezelfde rode ster als Heineken in het logo en smaakt dito. Na het avondeten dat qua tijdstip het predikaat ter nauwer nood verdiende, gingen we op zoek naar Kompra, een lokale chauffeur die ons was getipt door een kennis. De deal was gauw gesloten, voor iets meer dan € 18 per dag bleek hij bereid overal op het eiland voor ons op te dagen. De volgende ochtend stond Kompra klaar om ons een door hemzelf bedachte rondrit door Bali te bezorgen. Wie eenmaal op dit exotisch eiland is geweest, begrijpt waarom aardrijkskundige en eigennamen niet zijn toegestaan in Scrabble (Wordfeud voor de jongeren onder ons). De plaatsnamen zijn een uitdaging voor stemband en tong en kunnen het best worden uitgesproken door klanknabootsing. De tempel Tanah Lot maakte de meeste indruk - lekker bidden en mediteren hoor, zo pal aan de Balinese rotskust. Eenmaal terug in het hotel snel een nachtje bijgeboekt en op naar de nightmarket. Naast de typisch Aziatische kraampjes tref je daar ook een evenzo kenmerkend 'food court' aan. Stel je van het meubilair niet al te veel voor, plastic krukjes en wankele tafeltjes, maar laat je overdonderen door de kwaliteit en de prijs van al hetgeen vers wordt bereidt. Moesten we bij Tanah Lot nog 65.000 roepia betalen voor een flesje bier, op de nightmarket in Sanur waren we voor 40.000 roepia (+/- € 2,50) klaar. Nasi goreng van het ene tentje, met satay ajam van het andere tentje. Hebben wij in de VOC-tijd die gerechten nu daarheen geëxporteerd, of zijn ze eeuwen later mee teruggekomen met remigranten...

Na een lange nacht tussen de klamme lappen (nog steeds lang wakker) stond Kompra om 10 uur klaar om ons naar Ubud te brengen. Hij kweet zich van zijn taak door onderweg te stoppen bij achtereenvolgens: een batikfabriek, een zilversmit, een koffieplantage en een kunstatelier. Braaf lieten we ons leiden in de wetenschap dat zijn tegenprestatie eruit bestond dat hij ons eerst meenam naar Tegallalang alvorens ons af te zetten in Ubud. Hoewel enigszins toeristisch, levert een bezoek aan het bergdorp Tegallalang je een fraai uitzicht over rijstterrassen. Een kleine doorgang bracht ons bij een trap die het dal in leidde. Ongemerkt zakten we steeds dieper af in de ongestoorde en betoverende natuur van Bali, de file in de dorpsstraat achter ons latend. Een steeds smaller en glibberiger wordend pad kronkelde over de berghelling en tussen de rijstvelden door. Op een gegeven moment zelfs zo smal dat de lompe linkervoet van Peter er niet meer oppaste, en pardoes tot ver boven de enkel in de zompige modder wegzakte. Als in de 'tief snee' bij Serfaus bestond er groot gevaar dat de ski (in dit geval een slipper) in de zuigende prut achter zou moeten blijven. De linkerarm verdween tot aan de elleboog in het warme bruine goedje om het schoeisel te redden. Dit tot groot vermaak van de toegestroomde wandelaars. Tussen het lachen door stonden zij ieder in hun eigen taal klaar met goede adviezen omtrent het reinigen van de met smeur bedekte ledenmaten. Een plasje verderop bracht enige verlichting, maar de licht verbrande huid werd pas echt zichtbaar toen in het restaurant bovenaan de berg de douchekop op het toilet voor echte verschoning zorgde. Slipper, voet en hand maken het inmiddels weer goed. Peter is nog wat labiel.

Inmiddels zijn we aangeland in Casa Ganesha in Ubud. Evenals Puri Sading in Sanur een kleinschalig en knus hotel, gelegen aan de rand van de stad en voorzien van alle denkbare gemakken. De komende twee dagen zal Ubud zich aan ons openbaren en natuurlijk vinden we het leuk als jullie over onze schouder meekijken...

De wereld is ook hier een draadloos toetsenbord!