Natuur natuur natuur

Het is inmiddels dinsdagavond 21 juni 2011. We liggen op het iets te zachte tweepersoonsbed van ons twee kamer appartementje bij Flannigans. Een fraai stulpje voorzien van alle gemakken en gelegen op een steenworp afstand van de zuidingang van Zion National Park. Eigenlijk zijn we doodmoe, maar de morele plicht om jullie te informeren over onze belevenissen rust als een loden last op onze schouders en zal ons zeker wakker hebben gehouden als we hem niet met dit verhaal van ons hadden geworpen.

Afgelopen zaterdag moesten we vroeg op om ons om 7 uur te melden bij Colorado Discovery op 6th Ave in Page. Gelukkig is dat twee straten bij ons vandaag, dus het feit dat we iets te laat waren, lag niet aan de afstand. Een beangstigende hoeveelheid toeristen meldden zich op nagenoeg hetzelfde tijdstip op deze locatie. Bij het verdelen over de bussen en uiteindelijk de vlotten waarmee we de rivier een stuk af zouden varen, bleek het allemaal wel mee te vallen. Het busritje bracht ons, na onder meer een tocht door een tunnel van 2 km, op een zwaarbewaakt terrein gelegen aan de voet van de Glen Canyon Dam. Een locatie waar je wederom ieder moment een schietende Bruce Willis of een aan een parachute hangende James Bond kon verwachten in een zoveelste strak geregiseerde poging de wereld te redden van een doorgaans kale crimineel met Duits accent. Gezeten op het vlot werd maar weer eens duidelijk dat de temperatuur op het water danig afwijkt van die op land. Het was verdomme gewoon koud! De eerder dit seizoen tot droogkloot van het jaar uitgeroepen gids TJ vertelde dat het water in de Colorado rivier op dit moment slechts 6 graden Celsius was. "U bent vrij om een duikje te nemen", voegde hij eraan toe. De tocht met het vlot was prachtig. Vanaf het water ziet de wereld er toch altijd heel anders uit dan wanneer je met je voeten op miljoenen jaren oud Navajo zandsteen staat. Bovendien heeft water met name op Caroline zo'n enorme aantrekkingskracht en uitwerking dat het al snel goed is. Behalve toen ze op mijn verzoek een oscarwinnend shot zou maken met de videocamera vlak boven het wateroppervlak... Bij deze waaghalzerij verloor ze immers haar zonnebril.
De vijf uur durende excursie bleef boeiend in alle opzichten en deed bij ons het besef groeien dat de pioniers die dit land hebben groot gemaakt terecht tot op de dag van vandaag geëerd worden. Want met een gemotoriseerd vlot en een gids de Colorado River afzakken is toch echt iets anders dan in een houten bootje met twee roeispanen en één arm (John Wesley Powell 1826).
Eenmaal terug in Debbie's Hide Away de BBQ aangestoken en de lunch bereid. Moe maar voldaan vielen we in een diepe slaap.

Eind van de middag was het tijd om een van de andere hoogtepunten van Page te bewonderen: Antilope Point Marina aan de rand van Lake Powell. Deze luxueuse jachthaven, zeg maar een drijvend dorp, wordt bevolkt door de happy few die zich met golfkarretjes naar hun boothuis laten vervoeren. Een boothuis laat zich het best vergelijken met een woonboot, die je wél zelf over het water stuurt. Nieuwsgierig als we zijn, vroegen we aan een charmante dame of we even een kijkje mochten nemen aan boord. Ze twijfelde geen seconde en liet ons via het achterdek de woonkamer instappen. De drijvende villa blijkt te beschikken over een volledig ingerichte keuken, vier slaapkamers, een zitgedeelte op de eerste etage en op het bovendek een heuse buitenbar. Van boord af komen bleek een stuk lastiger, we moesten en zouden een drankje drinken en uitgebreid vertellen wie wij waren en wat we deden. Later aan de pier hebben we ons onder het genot van wat kippenpootjes nog eens verbaasd over al deze maritieme weelde. Voor 950 dollar (ex benzine en verzekering) mag je jezelf een dag de kapitein noemen van zo'n drijvend stulpje. Je kan er wel met een man of 10 op. Een vaarbewijs is overigens niet nodig.

Zondag moesten we Page achter ons laten, maar niet zonder een bezoek gebracht te hebben aan een van de fraaie stranden van de Wahweap marina. Met al dat water en strand vormt Page een welkome onderbreking van het natuurgeweld dat de andere nationale parken bieden.
150 mijl later en 20 graden C kouder, kwamen we aan in Bryce Canyon. Wederom overweldigend natuurschoon stond op ons te wachten, maar dit keer wel geserveerd onder winterse omstandigheden. Na een kort kijkje in het park zelf op zoek naar wat te eten. Dat viel nog best tegen voor zo'n toeristische attractie. Net buiten het park, waar wij sliepen, moeten alle toeristen het stellen met drie restaurants. Een daarvan is een fastfoodketen, een ander een voor 100% op toeristen ingestelde vreetschuur met dinnershow, de derde, die dus door bijna iedereen gekozen wordt, biedt een even uitgebreide menukaart als wachtrij. Ons advies is om in het nabij gelegen dorp Tropic je heil te zoeken.
Maandagochtend vroeg uit de veren om onder begeleiding van een parkranger vogels te gaan spotten. Mijn God, wat zijn er toch nog veel hobbies op deze aarde die wij niet kennen. Nooit geweten dat wereldwijd zoveel mensen zich interesseren in onze gevederde vriend. FLuisterend en sluipend, gewapend met verrekijker, pen en papier en fotocamera bewegen zij zich als een vlucht regenwulpen door de natuur, op zoek naar dat ene exemplaar. OVer een ding was ik het met ze eens: zij zien ze vliegen. Toen, na twee uur vogelspotten, de volledig in groen gehulde ranger zijn hielen nog maar amper had gelicht, vlogen en kropen de beesten uit alle hoeken en gaten op ons af. In een kwartier tijd zagen we onder het genot van een kopje koffie meer fauna aan ons voorbij trekken dan die kudde vogelspotters in vier weken!
Op eigen gelegenheid hebben we vervolgens een 'hike' gedaan van ongeveer 6 kilometer over het Navojo trail en de Queens Garden. De temperatuur was inmiddels flink opgelopen, zodat het toch nog zweten werd.

(deel 1) Wordt vervolgd... Luiken dicht, toetsenborde toe...