Van de nevel in de drup

Voor zij die niet ter kerke gaan in Nederland is de keus voor een nuttige zondagochtendbesteding beperkt. Recent wetenschappelijk onderzoek heeft niet voor niets uitgewezen dat dit tijdstip bij uitstek wordt geselecteerd voor het vervullen van de huwelijkse plicht. Niet getrouwd en niet in Nederland is de keuze vele malen ruimer. Voor ons betekende dit zelf de vroege vogel uithangen en om 8 uur bonden wij Meindert vast en begaven ons naar de fietsenverhuur. Een gebrilde nerd met vlasbaard was bereid ons tegen een geringe vergoeding 2 rijwielen te verhuren, maar wilde daar wel een onderpand voor. Hij vroeg een identiteitsbewijs of iets vergelijkbaars. Na enig onderhandelen stemde hij in met Peter's bonuskaart van Appie. Zoveel succes hebben we in Azie nog nooit behaald met afdingen.
Gezeten op ons stalen ros, voorzien van terugtraprem en verder ontdaan van alles wat een fiets tot een fiets maakt, zetten wij koers naar de ontbijtzaal van Yosemite Lodge. Hier ontbijten ook de geluksvogels die niet bij D-reizen geboekt hebben.

Door de vallei van Yosemite loopt een fietsroute van bijna 20 kilometer, normaal gesproken een uurtje trappen, maar met de vele bezienswaardigheden en trails die vanaf het fietspad alleen wandelend toegang bieden tot nog meer natuurschoon, doe je al snel een halve dag over dit parcours. Een verplicht nummer is een bezoek aan de Lower en Upper falls. Laatst genoemde is ruim 700 meter hoog. Je kunt helemaal naar de top hiken, hetgeen overeenkomt met ruim 2x de trappen oplopen van het Empire State Building in New York. Het behoeft geen toelichting dat wij beneden zijn blijven staan. Het geweld waarmee het smeltwater langs de rotswand naar beneden dendert , doet niet vermoeden dat ditzelfde water aan de voet van de waterval zorgt voor een zacht aanvoelende, dichte nevel. Overigens intensief genoeg om je in 30 seconden drijfnat te maken. Op de brug staan was er dus voor de meesten niet bij.

Onze tweede uitgebreide stop was het trail naar het Mirror Lake. Het twee kilometer lange pad was echter niet meer helemaal begaanbaar als gevolg van een vallende rotspartij in 2009. Vergezeld van Nordic Walkers, Mountainbikers en ruiters te paard, hebben wij dapper doorstappend langs de wild stromende rivier toch een groot deel van de route af kunnen leggen. De aanwezigheid van al dat water maakt Yosemite even als alle eerder door ons bezochte Nationale Parken tot een uniek stuk natuurschoon. Rond een uur of drie nam ik mijn bonuskaart weer in ontvangst en plaatsten wij de twee afgetrapte fietsen terug in het rek. Nadat we de vochthuishouding weer op peil gebracht hadden en 20 kilometer terug waren gedarteld met My Little Pony, was het tijd voor de ultieme beloning: de giant yakuzi. Zonder schuim, want dat mocht niet van de dokter. Na het diner is er niet veel meer uitgekomen dan 'welterusten'.

Het ritueel van het inpakken van de kofferbak en het inrichten van de cockpit volstrok zich routineus. In recordtijd draafde Seabiscuit door Mariposa om zich vervolgens door afwisselend berglandschap, boomgaarden, en met goudfluweel bekleedde heuvels een weg te banen richting de kust. Als kinderen van de kust voelt het toch een beetje als thuiskomen als je de zee weer ziet. Hoezeer we de Nationale Parken ook bewonderen, de wijdsheid van een wit zandstrand, overspoeld door koel blauw oceaanwater blijft ook onze waardering wegdragen.
Nu is Carmel-by-the-Sea daar ook wel bij uitstek geschikt voor. Niet alleen het strand is er prachtig, ook het dorp heeft daadwerkelijk iets dorpsachtigs. De knusheid van Carmel wordt in hoge mate bepaald door de schattige cottages, de zeer goed verzorgde tuintjes en de vele kleine straatjes. Carmel is dan ook niet voor niets zeer populair bij de rich and famous. Een stuk kleinschaliger dan Beverly Hills weliswaar, maar juist daarom een stuk overzichtelijker. Het dorp is gelardeerd met ruim honderd kunstgallerieën en nagenoeg evenzoveel restaurants. Opvallend is de hoeveelheid Italiaanse restaurants, die stuk voor stuk klasse en kwaliteit uitstralen en daarmee een fraai tegenwicht vormen voor de zo bekende Pizza Hut. Op grond van bewezen kwaliteit dineerden wij net als in Vegas bij Il Fornaio. Wederom pico bello.

Inmiddels hadden we besloten om niet 2 nachten in Carmel door te brengen, maar door een bezoekje aan Santa Cruz in te voegen ons Amerika CV nog een beetje op te poetsen. De dinsdag begon echter met een rit over de fameuze 17 mile drive, net even ten noorden van Carmel. Op dit enorme prive terrein van de Pebble Beach Company wonen uitsluitend mensen die zelfs voor Beverly Hills hun neus ophalen. Bovendien liggen er maar liefst drie golfbanen groen te schitteren aan de blauwe oceaan. De kust wordt bevolkt door pelicanen, zeeleeuwen, aalscholvers en een hele horde toeristen. Het uitzicht is er dan ook adembenemend.

We waren bijna vergeten dat we op onze bijna 3500 km lange reis tot nu toe, geen file hadden gehad. Tot op het moment dat we 8 mijl voor Santa Cruz achteraan sloten bij een file die vervolgens 1,5 uur van onze kostbare vakantietijd in beslag zou nemen. Tot overmaat van ramp bleek Santa Cruz bij aankomst veranderd te zijn in Santa Douche. Ons prachtig gelegen hotel, pal aan het strand, biedt helaas op dit moment een wat troosteloos uitzicht op een verlaten boardwalk die al sinds de jaren 20 van de vorige eeuw meer dan honderd meter de oceaan in steekt.
Het regent hier pijpenstelen, hetgeen ons er niet van weerhouden heeft om als echte Hollanders naar het centrum van de stad te lopen. Daar hebben we nu intrek genomen in de zoveelste horecagelegenheid met een verdacht duits klinkende naam: Hoffman's. Maar zoals jullie merken hebben ze wel WiFi!

Voor de rest van de week ziet het weer er niet veel beter uit. De ober vertelde ons net dat deze tijd van het jaar door de locals wordt aangeduid als junuari. Dat belooft wat... Als het weer al geen voorschot is op ons verblijf in San Francisco, dan is de tram die door Santa Cruz rijdt dat toch zeker. Het toetsenbord zal jullie het later deze week allemaal vertellen.

Gietende groet uit Santa Douche