Van Bay naar bye...

Vrienden en vriendinnen, wanneer wij dat schrijven is het vrijdagavond 2 juli en terwijl jullie slapen, en waarschijnlijk dromen van een heerlijke vakantie, zijn wij hier in San Francisco bezig de onze af te sluiten.

Afgelopen woensdag verlieten wij het inmiddels zonnige Santa Cruz. In een nacht was het van herfst zomer geworden. Hadden we de avond daarvoor nog uit pure ballorigheid als kleuters kraaiend van de pret in de 100 jaar oude draaimolen gehangen, zagen we nu bij het openschuiven van de gordijnen de pier baden in zonlicht, daar waar deze een dag eerder nog bijna verzoop in de regen. Reeds van verre hoorden wij de lokroep van de zeeleeuwen, een geluid waaraan Caroline geen enkele weerstand kon bieden. Even snel de pier op gelopen dus om te kijken wie er verantwoordelijk was voor al die herrie. Drie volwassen exemplaren en drie jonkies lagen heerlijk van het ochtendzonnetje te genieten en voelden het blijkbaar als hun morele plicht om ook de anderen in de omgeving hiervan op de hoogte te brengen. Blijkbaar worden ook zij niet graag nat, want een dag eerder stak er nog geen snorhaar boven het wateroppervlak uit!
Als onze Mr. Ed daadwerkelijk had kunnen praten, had ie de zeeleeuwen zeker antwoord gegeven vanaf het parkeerterrein. Nu moesten zij het stellen met het geronk van de motor dat langzaam weg ebte in noordelijke richting. De reeds door zovelen geroemde Highway 1 voerde ook ons door het prachtige landschap van de Californische kust. Steile kliffen waarop het woeste oceaanwater ogenschijnlijk zonder succes bij voortduring inbeukt, worden afgewisseld door verlaten stranden waarop, op een enkele toerist na, niet veel meer te zien is dan een huisje waar de toiletten zich bevinden. Soms krijg je de indruk dat de natuur hier bewust rond de toiletten is aangelegd...
Na een korte stop bij een engelse enclave in Half Moon Bay (memorabel omdat roken uitsluitend toegestaan was in de rode dubbeldekker die voor de kroeg stond) begonnen we aan de laatste etappe van onze in totaal 3800 km lange rondreis door Amerika.
San Francisco is gelegen in de top van wat je bijna een schiereiland zou kunnen noemen. Het gevoel dat je een trechter inrijdt, wordt versterkt door de in hoog tempo toenemende verkeersdrukte. Als los garen komen de wegen bij elkaar om vervolgens als een kabeltouw toegang te verschaffen tot het centrum van de stad. Gewaarschuwd voor de absurd hoge parkeertarieven hadden we al besloten onze trouwe viervoeter direct bij aankomst in de grote stad definitief op stal te zetten. Een rationeel besluit met emotionele gevolgen. Eerst even snel de bagage gedumpt bij ons in Louis XIV stijl opgetrokken hotel aan Geary Street, om vervolgens drie blokken verderop de teugels te overhandigen aan de rechtmatige eigenaar. Zwijgend sjokten we terug naar het Warwick Regis Hotel.
Onze kamer en suite is een feestje. Of de meubelmaker dronken is geweest of gewoon kleurenblind zullen we wel nooit weten, maar de bank die hij voor onze kamer heeft gemaakt, is roze uitgevoerd. Maar ach, tussen de schuifdeuren zie je wel vaker merkwaardige dingen. We hebben in ieder geval wel ieder ons eigen, compleet ingerichte badkamer.
De ligging van dit prettige pandje is ideaal. Union Square ligt op een steenworp afstand, evenals alle haltes van iedere denkbare vorm van openbaar vervoer en de omgeving is bezaaid met restaurants, bars en winkels. Persoonlijk hoogtepuntje is voor mij dat Lefty O'Doul, een honkbalcafe waar niet alleen een gezellige bar in zit, maar ook nog eens een goed en betaalbaar restaurant, schuin tegenover het hotel ligt.
In veel verre oorden is de Lonely Planet tot nu toe voor ons een bron van inspiratie geweest en een baken in onzekere tijden. Het leek ons dus een goed idee om ook dit keer blind te varen op de tips die de reisbijbel geeft voor het dineren in de Bay Area. 8 blokken omhoog en 9 naar rechts, aldus de Planet. Een beetje Amerikaan start zijn auto al om de krant van de deurmat te pakken, laat staan dat hij 1 blok loopt. Wij Jongens van Jan de WIt draaien onze hand daar niet voor om. We stippelen een leuke route uit, in dit geval dwars door China Town, en lopen gewoon die 17 blokken naar het zo overtuigend aangeprezen Griekse eetparadijs. hoezeer lopen ons ook in het bloed zit, als bij aankomst blijkt dat de Griekse tempel voor de rest van de avond geen ruimte meer heeft voor 2 bezweette kaaskoppen, baal je toch wel een beetje dat je niet dat ene leuke tentje bij jou om de hoek hebt uitgekozen. Op de terugweg gegeten in China Town, waarvan wij graag onthouden dat we hebben gegeten in China Town. Afgesleten tot net onder onze knieschijf kropen we de koninklijke bedstee in.

Donderdag hebben we de toerist uitgehangen. Hangend aan de cable car hebben we ons heuvel op en heuvel af naar Fisherman's Wharf laten rijden en ons daar vervolgens gemengd in de naar schatting zeven miljard andere toeristen. Uiteraard zijn we terug gaan lopen, al was het maar om de drukte te vermijden en de authentieke kant van SF ook te leren kennen. Op onze stompjes zijn we 's avonds nog naar het om de hoek gelegen Thaise restaurant gestrompeld.
Vandaag hebben we geprobeerd ons als echte San Franciscanen te verplaatsen: met het openbaar vervoer zijn we naar de wijk Castro geweest, bekend als de thuishaven van de lokale gay scene, daarna naar de Mission (hier bevindt zich de uit 1776 daterende kerk van SF), gevolgd door een wandeling over Haights (een straat waar de hippie scene van SF floreert), om uiteindelijk via het Golden Gate Park aan te komen bij het strand. Teruglopen zat er echt niet in, want dan waren we toch onze oksels afgesleten. Drie kwartier in lijn 5 bleek de oplossing.
Een even merkwaardig als goed galgenmaal bij het Indiase restaurant rondde deze intensieve laatste dag af.

De koffers staan gepakt en morgenochtend om half 11 brengt het busje ons naar de luchthaven. Onze oogjes gaan dicht en ook de deksel van het laptopje. Jullie zullen het weer geruime tijd zonder dit toetsenbordje moeten doen. Wij helaas ook.