Natuur natuur natuur (vervolg)

Ok guys. Where we left off... We waren dus aan de wandel in Bryce. De mogelijkheden om te hiken in Bryce zijn nagenoeg onuitputtelijk. Helaas is onze conditie dat niet, overmand door keuze-stress besloten we de 1,5 mijl lange Navajo trail te nemen. Bryce laat zich het best beschrijven als Monument Valley, maar dan gelegen in de Grand Canyon. Je kan dus echt de kloof in lopen omringd door het voor Utah zo typerende rode zandsteen. Het hoogteverschil op deze wandelingen is enorm. Je moet constant op de rem trappen en om de tien meter een bochtje maken voor je op de bodem van de kloof komt, waar het licht en uitzicht ook weer betoverend is. Eigenlijk moeten we volgend jaar Koninginnedag met zijn allen in Bryce Canyon vieren. Oranje boven en Oranje onder! Op de helft van onze trip bleek dat de weg omhoog afgesloten was. Ons verblijf in de kloof werd verlengd met ruim 1,5 uur, maar daar hebben we geen traantje om gelaten. Via de Queens Garden Trial en een afslag naar Sunrise Point liepen we tussen de Hoodoos door de kloof weer uit. Hoodoos zijn metershoge pilaren van Navajo sandstone, die worden gevormd door erosie. De Paiute Indianen geloven dat de pilaren versteende mensen zijn, die duizenden jaren geleden rondwaarden. Zie het als een wandeling door een spagettibus waar een pot paprikapoeder over gevallen is.

De hoeveelheid wildlife die ons tegemoet snelde op weg naar het hotel is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat we geen parkranger op de achterbank de Mustang hadden zitten. Moesten we bij de ene bocht stoppen voor overstekende Mule Deer, even later vormde zich bij de Utah Prairie Dog crossing een heuse file. De Utah prairie dog heeft met Miss USA gemeen, en wij kunnen dat weten, want we hebben de verkiezing live op TV kunnen volgen, dat ze beiden uit Amerika komen. De prairie dog is echter wel een natural beauty en fotogeniek. En dat willen ze weten ook. Staand op hun achterpootjes poseren ze uitgebreid voor een ieder met een camera. Er ontstond zelfs een heuse relatie tussen onze Mustang en een van deze uit de kluiten gewassen hamsters. Zie foto (als het uploaden deze keer wel lukt...)
Onze laatste avond in de Bryce View Lodge maakte eens te meer duidelijk dat er één woord teveel in de naam zit. Je kan er slapen, het is in de buurt van Bryce, maar een view heeft het absoluut niet, behalve als je opgewonden raakt van een parkeerplaats vol met pick-ups, SUV's en cabriosletjes.

Dinsdagochtend vroeg moesten we Bryce laten voor wat het is en voorlopig nog wel even zal zijn (al gaat de erosie naar verluid erg snel, dus opschieten mensen, je hebt nog maar 3 miljoen jaar).
Met onze, in de Grand Canyon aangeschafte, jaarpas stuurden Tommie en Annika Witje soepel door de 130 km verderop gelegen oostelijke ingang van Zion National Park. Een park dat zijn naam weliswaar aan het Hebreeuws ontleent (zion betekend veilig heenkomen), maar er is geen shoarmazaak te bekennen. Wie het park binnenkomt over de bochtige weg en door de bijna 2 km lange tunnel wordt getrakteerd op een majestueus schouwspel. Dat deze omgeving gekoesterd moet worden beseften de Amerikanen zich in het jaar 2000 ook. Sindsdien is het park nog maar beperkt toegankelijk met eigen vervoer. Het hele gebied kan bezocht worden door gebruik te maken van de gratis shuttle. Onze eerste zorg was het vinden van een plaats om te overnachten. Net voorbij de zuidelijke uitgang van het park ligt Flannigan's. Die moeten geweten hebben dat wij er aan kwamen. Een idyllisch 2-kamer appartementje met terrasje en op een steenworp afstand van het fraai gelegen zwembad met uitzicht op de torenhoge rotswanden van het nabijgelegen National Park lag op ons te wachten. De plaatselijke hoofdredacteur van de gay-krant had een bijbaantje bij de receptie en boekte met alle soorten van genoegen dit snoezige stulpje voor ons. Als bewijs dat we jullie reacties waarderen en er ook daadwerkelijk gevolg aan geven, hebben we even 2 uur vakantie gehouden bij het zwembad. Daarna was het rap rap aan het werk, want we moesten met Ranger Juf Ellen om 18 uur een wandeling van 2 uur maken naar de Emerald Pools. Deze ranger nam haar taak serieuzer dan wij haar. Maar toch, zij wist de weg, wij niet. Het begint misschien een beetje vervelend te worden, ook wij verlangen inmiddels wel naar Vegas. Maar ook Zion is een pareltje in de kroon van Miss Liberty. Het voornaamste onderscheid met de eerder bezochte parken is de aanwezigheid van de rivier. De Virgin is maar kort, maar heeft een groot hoogteverlies.

Rond negen uur 's avonds verlieten we het zoveelste natuurwonder van onze reis en nestelden wij ons op het terras van de Spotted Dog. Een romantischer plaats voor een diner is nauwelijks denkbaar.
De ondergaande zon, het silhouet van de rotsen van ZIon vormen de ideale plaats voor een huwelijksaanzoek. Op naar Vegas!