Helicopter View
Door: Peter
17 Juni 2011 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Helicopterview: een beleidsterm die het vermogen aanduidt om boven alles en iedereen uit te stijgen en zodoende overzicht te krijgen over de totale situatie.
vanzelfsprekend konden we Kingman niet verlaten zonder onze aanwezig daar op de gevoelige plaat vast te leggen. Een betere plek dan onder het bord met Route 66 erop is nauwelijks denkbaar. Het luide fluiten van de Santa Fe Railway klonk als een afscheidslied door de nog verlaten straten van deze woestijnstad. Onze Mustang trappelde even op het hete asfalt alvorens zich in volle gallop oostwaarts te begeven.
Toen we de interstate 40 opdraaiden leek Kingman alweer een eeuwigheid geleden en was onze blik gericht op de Canyon. Hoewel de rit van 180 mijl in het niet viel bij de ruim 300 mijl van een dag eerder was een stop bij een van de vele trading posts een welkom moment van ontspanning. Een aandoenlijk ouder echtpaar gunde ons een korte blik in hun inmense camper, met uitschuifbare wanden en het leek alsof we wederom naar een filmset van Warner Bros keken. "Hij gebruikt alleen een beetje veel benzine," voegde de oude baas toe. Niet zo verwonderlijk, in Nederland zijn we er al jaren aan gewend dat er geen SRV-kar meer door de straten rijdt...
Aan het begin van de middag arriveerden we bij ons hotel Grand Canyon Plaza. Even daarvoor waren we ook al gestopt, maar door de snelheid van Americo hadden we niet gezien dat er Grand Canyon Pizza op de pui stond, in plaats van Grand Canyon Plaza. Merkwaardig als je denkt de deur van een hotellobby open te doen en er staan allemaal tafeltjes gedekt met rood witte kleedjes en een kok die je breed glimlachend aankijkt in een outfit die nou niet echt bij een piccolo past.
Ons hotel is prettig door de voorzieningen erom heen. Het mist wel een belangrijk detail: de Grand Canyon. Hoezeer we ook ons best doen om te genieten van hetgeen we hebben, kunnen we maar niet uit ons hoofd krijgen hoe mooi het had kunnen zijn als de lakse medewerker van D-reizen wél adekwaat gevolg had gegeven aan ons verzoek de Bright Angel Lodge te boeken. Deze lodge ligt namelijk aan de rand van de gapende kloof die jaarlijks 5 miljoen bezoekers van over de hele wereld trekt. Ons hotel ligt in Tusayan, een dorp met de afmeting van Sint Herenjezusveen, gelegen op ruim een kwartier rijden van de Canyon.
Eenmaal gesettled in onze, op zich overigens prima, kamer, snel te paard en op naar een van de hoogtepunten van onze reis. Bij de ingang voor $80 meteen maar een pas aangeschaft die toegang geeft tot alle Nationale Parken in Amerika en als ervaren reizigers direct doorgereden naar het eerste viewpoint. Hoewel het voor mij (Peter) de derde keer is dat ik aan de rand van dit wereldwonder sta, was de indruk die het maakte niet minder dan die het op Caroline maakte. De onmetelijkheid van dit natuurschoon dwingt je tot relativering van alles wat je tot nu toe gezien hebt. Niets op aarde is zo groot en indrukwekkend als deze 18 km brede, 450 km lange, en op sommige punten bijna 2 km diepe kloof. De Canyon sleurt je mee naar een wereld waar details er niet toe lijken te doen. De aanblik geeft je het gevoel dat je buiten jezelf treedt en je leven overziet. Toch zijn het juist de details die de Canyon haar schoonheid geven. De vogels, de rotsformaties, de planten, en het glinsteren van de Colorado rivier die als een zilveren slagader door de kloof stroomt.
Toen we weer met beide benen op de grond stonden, bekomen van de eerste indrukken, konden we ons weer met aardse zaken bezighouden.
Op een steenworp afstand van ons resort bevindt zich de Imax bioscoop. Hier worden op een inmens scherm spectaculaire beelden vertoond van de Canyon met als rode draad de ontdekkingstocht van John Wesley Powell, die in 1826 met acht anderen de Colorado rivier verkende. De film is zo levensecht dat je evenwichtsorgaan meer van slag raakt in de bioscoopstoel dan in de helicopterstoel! Ondanks het duizelig gevoel toch nog even naar het Mexicaanse restaurant aan de overkant van de weg. Bijna slaapwandelend baanden we ons een weg door het duister om rond tien uur in een diepe slaap weg te vallen.
Dinsdag was de dag waarop een lang gekoesterde droom werkelijkheid zou worden. Een heuse helicoptervlucht boven en door de Grand Canyon. Maar voor het zover was eerst nog even op eigen gelegenheid een bezoek gebracht aan het natuurspectakel. Een flinke wandeling over de Rim Trail, een wandelpad van in totaal 40 km langs de kloof. Bij een temperatuur van ruim 30 graden vreet dat behoorlijk wat energie. Dus tussendoor hier en daar op een bankje even staren in de onmetelijke diepte. Na een korte siesta meldden wij ons op het nabij gelegen Grand Canyon Airport. Het vertoonde veiligheidsinstructiefilmpje voor de vlucht riep meer vragen op dan dat er beantwoord werden. Waarschijnlijk uit zuinigheidsoverwegingen werden alle ooit gebouwde typen helicopters in één filmpje besproken. Wij weten nu nog niet welk type wij nu eigenlijk hadden. We deelden onze propellormug met een Amerikaans gezin. Hoewel zo'n tripje slechts 20 minuten duurt, is het een onvergetelijke ervaring. Als je echt even afstand van alles en iedereen wil nemen, moet je in een helicopter boven de Grand Canyon gaan hangen. Of je nu langs de kloof loopt of er boven hangt, de Canyon is niet in menselijke dimensies te vangen. Wat over blijft is een schilderij van Bob Ross met recordafmetingen.
Aansluitend hadden we nog een sunset jeepsafari geboekt door het Kaibab National Forest. Scott, de meest authentieke en gedreven gids die we ooit ontmoet hebben, vertelde enthousiast over de vele geheimen die dit natuurpark herbergt, om ons na drie uur naar het Grand View uitzichtpunt te brengen voor de zonsondergang in de Canyon. Een kaleidoscoop van kleuren en schaduwen trekt aan je voorbij, terwijl links de zon langzaam wegzakt in de Canyon, komt rechts de maan tot wasdom. Het advies van Scott om later die avond terug te komen om de natuurpracht bij volle maan te aanschouwen, konden wij, overmand door slaap, helaas die avond niet opvolgen.
We hadden echter al zoveel gezien, dat we daar niet echt wakker van lagen. Jullie zullen het nog steeds met dit toetsenbord moeten doen.
vanzelfsprekend konden we Kingman niet verlaten zonder onze aanwezig daar op de gevoelige plaat vast te leggen. Een betere plek dan onder het bord met Route 66 erop is nauwelijks denkbaar. Het luide fluiten van de Santa Fe Railway klonk als een afscheidslied door de nog verlaten straten van deze woestijnstad. Onze Mustang trappelde even op het hete asfalt alvorens zich in volle gallop oostwaarts te begeven.
Toen we de interstate 40 opdraaiden leek Kingman alweer een eeuwigheid geleden en was onze blik gericht op de Canyon. Hoewel de rit van 180 mijl in het niet viel bij de ruim 300 mijl van een dag eerder was een stop bij een van de vele trading posts een welkom moment van ontspanning. Een aandoenlijk ouder echtpaar gunde ons een korte blik in hun inmense camper, met uitschuifbare wanden en het leek alsof we wederom naar een filmset van Warner Bros keken. "Hij gebruikt alleen een beetje veel benzine," voegde de oude baas toe. Niet zo verwonderlijk, in Nederland zijn we er al jaren aan gewend dat er geen SRV-kar meer door de straten rijdt...
Aan het begin van de middag arriveerden we bij ons hotel Grand Canyon Plaza. Even daarvoor waren we ook al gestopt, maar door de snelheid van Americo hadden we niet gezien dat er Grand Canyon Pizza op de pui stond, in plaats van Grand Canyon Plaza. Merkwaardig als je denkt de deur van een hotellobby open te doen en er staan allemaal tafeltjes gedekt met rood witte kleedjes en een kok die je breed glimlachend aankijkt in een outfit die nou niet echt bij een piccolo past.
Ons hotel is prettig door de voorzieningen erom heen. Het mist wel een belangrijk detail: de Grand Canyon. Hoezeer we ook ons best doen om te genieten van hetgeen we hebben, kunnen we maar niet uit ons hoofd krijgen hoe mooi het had kunnen zijn als de lakse medewerker van D-reizen wél adekwaat gevolg had gegeven aan ons verzoek de Bright Angel Lodge te boeken. Deze lodge ligt namelijk aan de rand van de gapende kloof die jaarlijks 5 miljoen bezoekers van over de hele wereld trekt. Ons hotel ligt in Tusayan, een dorp met de afmeting van Sint Herenjezusveen, gelegen op ruim een kwartier rijden van de Canyon.
Eenmaal gesettled in onze, op zich overigens prima, kamer, snel te paard en op naar een van de hoogtepunten van onze reis. Bij de ingang voor $80 meteen maar een pas aangeschaft die toegang geeft tot alle Nationale Parken in Amerika en als ervaren reizigers direct doorgereden naar het eerste viewpoint. Hoewel het voor mij (Peter) de derde keer is dat ik aan de rand van dit wereldwonder sta, was de indruk die het maakte niet minder dan die het op Caroline maakte. De onmetelijkheid van dit natuurschoon dwingt je tot relativering van alles wat je tot nu toe gezien hebt. Niets op aarde is zo groot en indrukwekkend als deze 18 km brede, 450 km lange, en op sommige punten bijna 2 km diepe kloof. De Canyon sleurt je mee naar een wereld waar details er niet toe lijken te doen. De aanblik geeft je het gevoel dat je buiten jezelf treedt en je leven overziet. Toch zijn het juist de details die de Canyon haar schoonheid geven. De vogels, de rotsformaties, de planten, en het glinsteren van de Colorado rivier die als een zilveren slagader door de kloof stroomt.
Toen we weer met beide benen op de grond stonden, bekomen van de eerste indrukken, konden we ons weer met aardse zaken bezighouden.
Op een steenworp afstand van ons resort bevindt zich de Imax bioscoop. Hier worden op een inmens scherm spectaculaire beelden vertoond van de Canyon met als rode draad de ontdekkingstocht van John Wesley Powell, die in 1826 met acht anderen de Colorado rivier verkende. De film is zo levensecht dat je evenwichtsorgaan meer van slag raakt in de bioscoopstoel dan in de helicopterstoel! Ondanks het duizelig gevoel toch nog even naar het Mexicaanse restaurant aan de overkant van de weg. Bijna slaapwandelend baanden we ons een weg door het duister om rond tien uur in een diepe slaap weg te vallen.
Dinsdag was de dag waarop een lang gekoesterde droom werkelijkheid zou worden. Een heuse helicoptervlucht boven en door de Grand Canyon. Maar voor het zover was eerst nog even op eigen gelegenheid een bezoek gebracht aan het natuurspectakel. Een flinke wandeling over de Rim Trail, een wandelpad van in totaal 40 km langs de kloof. Bij een temperatuur van ruim 30 graden vreet dat behoorlijk wat energie. Dus tussendoor hier en daar op een bankje even staren in de onmetelijke diepte. Na een korte siesta meldden wij ons op het nabij gelegen Grand Canyon Airport. Het vertoonde veiligheidsinstructiefilmpje voor de vlucht riep meer vragen op dan dat er beantwoord werden. Waarschijnlijk uit zuinigheidsoverwegingen werden alle ooit gebouwde typen helicopters in één filmpje besproken. Wij weten nu nog niet welk type wij nu eigenlijk hadden. We deelden onze propellormug met een Amerikaans gezin. Hoewel zo'n tripje slechts 20 minuten duurt, is het een onvergetelijke ervaring. Als je echt even afstand van alles en iedereen wil nemen, moet je in een helicopter boven de Grand Canyon gaan hangen. Of je nu langs de kloof loopt of er boven hangt, de Canyon is niet in menselijke dimensies te vangen. Wat over blijft is een schilderij van Bob Ross met recordafmetingen.
Aansluitend hadden we nog een sunset jeepsafari geboekt door het Kaibab National Forest. Scott, de meest authentieke en gedreven gids die we ooit ontmoet hebben, vertelde enthousiast over de vele geheimen die dit natuurpark herbergt, om ons na drie uur naar het Grand View uitzichtpunt te brengen voor de zonsondergang in de Canyon. Een kaleidoscoop van kleuren en schaduwen trekt aan je voorbij, terwijl links de zon langzaam wegzakt in de Canyon, komt rechts de maan tot wasdom. Het advies van Scott om later die avond terug te komen om de natuurpracht bij volle maan te aanschouwen, konden wij, overmand door slaap, helaas die avond niet opvolgen.
We hadden echter al zoveel gezien, dat we daar niet echt wakker van lagen. Jullie zullen het nog steeds met dit toetsenbord moeten doen.
-
17 Juni 2011 - 16:28
Ba:
Alleen dit verhaal is al adembenemend....hoe moet het dan niet voor jullie zijn geweest??!!!
Vooral die zonsondergang maakt me lichtelijk jaloers ;-) -
17 Juni 2011 - 16:41
:
Grappig, hier staat dat je reactie pas over 9 uur is geplaatst :) -
17 Juni 2011 - 17:24
Elise:
En het genieten gaat maar door !!! Zo heerlijk om een klein beetje met jullie mee op vakantie te zijn. -
17 Juni 2011 - 18:23
Ans:
Wat een mooie ervaringen en weer zo St. HereJezus leuk geschreven...
Tot de volgende indrukken maar weer -
17 Juni 2011 - 23:23
Marcello:
wat vervelend voor jullie, echt naar. -
18 Juni 2011 - 04:06
Corine:
Je beschrijvingen zijn weer prachtig! En ik kan me belemaal voorstellen! Ik weet zeker dat als ik er ooit ook voor de 3e keer sta ik weer sprakeloos zal zijn. Zo eenzelfde soort ervaring had ik hier 2 wk geleden op de Columbia Icefields, voor mij de 2e keer voor Enzo de 1e keer, maar voor mij niet minder indrukwekkend! Dit soort natuurwonderen blijven gewelidg mooi! Die helicopter vlucht lijkt me ook errug mooi!! Voor ons is morgen de laatste dag, zondag is het Vancouver-Amsterdam. Jullie hebben nog de Bryce, Zion, Lake Powell San Francisco....ben jaloers;-( Have fun!! Groetjes uit Victoria, BC, Canada -
19 Juni 2011 - 15:44
JCC:
America heeft eigenlijk nooit hoog op mijn vakantieverlanglijstje gestaan maar na het lezen van dit verslag stijgt het met stip !!!!!
-
20 Juni 2011 - 07:52
Clara:
Nou dat toetsenbord gooi ik bijna uit het raam en boek een vlucht naar de Grand Canyon, wat schitterend. Nog even wachten dan maar eerst werken, sparen en dan weer reizen.
groet en geniet-ze
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
