Cruise Control

Cruise control: een instrument uit de autoindustrie dat de bestuurder de mogelijkheid biedt alles los te laten, behalve het stuur.

Het ultieme vakantiegevoel ontstaat wanneer je het gevoel hebt dat je op cruise control leeft. Je laat de boel de boel en hoeft alleen maar na te denken over de richting waarin je jezelf stuurt. In een wereld stad als Los Angeles blijft echter ook dat niet altijd mee te vallen. Ok, die 'Ihop' om de hoek, die gaat inmiddels op de automatische piloot. Maar dan. We hoefden ons pas om 11 uur bij de Warner Bros studio te melden voor onze VIP tour. Hoe doodt je nou 1,5 uur in een wereldstad? Teveel keus, teveel richtingen, geen controle en dus maar vroeg op weg naar WB. Achteraf gezien niet onhandig omdat duidelijk werd dat onze TT ook voor het eerst in LA is. Na uitgebreid koffie drinken bij de Starbucks begon om 11.20 onze VIP tour met een kort introductiefilmpje. Gezeten in een verlengde limo-golfcar cruisden we in de motregen over het 110 ha grote studioterrein. Alle leugens en trucs waar Hollywood zich dagelijks van bedient, openbaren zich gedurende deze rit. Niets is echt. Je gaat zelfs twijfelen of de andere passagiers niet figureren in het toneelstuk dat de gids opvoert. Hoe boeiend ook om al die filmsets aan je voorbij te zien trekken, spectaculair werd het nooit. Zonder 'camera, licht, actie' is een filmset die moet lijken op een straat op New York een spookstraat in New York. Daarbij komt dat 80% van de producties van WB bedoeld is voor de TV markt. Lang niet alles is bekend in Europa. Behalve Friends natuurlijk. Dé wereldwijde TV hit van het afgelopen decennium. Het optisch bedrog waar een regisseur zich van bedient werd duidelijk bij het betreden van de set van deze populaire serie. Door het plaatsen van grote rekwisieten op de voorgrond en kleinere in de achtergrond plaatst hij de inrichting in perspectief. Acteurs moeten bovendien bij binnenkomst van ´Central Perks´ altijd eerst een rondje laten lopen alvorens neer te ploffen op iconische bank. Al deze trucs dragen ertoe bij dat een uiterst compacte set in werkelijkheid op TV overkomt als een ruim bemeten café.

Na een broodje bij SUbways stonden we rond half drie plompverloren in LA. Wat nu? Al onze goede ideeën stierven in schoonheid. Het bezoekje aan 'It's a wrap' (een zaak gespecialiseerd in kleding die gebruikt is in Hollywoodproducties) viel tegen. Het bleek een gewone klerenzaak te zijn... Ook onze speurtocht naar een nieuwe convertor (stroomomvormer) leverde maar geen resultaat op. Het verkeer werd drukker en drukker en wij hadden steeds minder controle over onze bestemming. In zo'n geval biedt je motel een veilige thuishaven. Tijd voor comfortshopping! Caroline heeft 2000 paar schoenen gezien, Peter heeft 2 paar schoenen gekocht. Relaxen in de bios, een betere plek dan Hollywood Cinema Arclight om de nieuwste blockbuster van Steven Spielberg te zien (Super 8), konden wij ons niet bedenken. Een mega bioscoop met een megascherm en dat in 14 zalen.
Om de avond in stijl af te ronden, hebben we bij het uiterst hip aandoende Go Burger aan de bar nog een hamburger gegeten en een biertje gedronken. Lights out in LA.

Na ons rituele bezoek aan de Ihop in wederom een ochtendbuitje dat zo kenmerkend is voor June Gloom, een weertype dat je aan de Californische kust aantreft en inhoudt dat de ochtenden bewolkt en miezerig zijn en de middagen zonnig, werd het tijd om de koffers te pakken. De TT ingesteld op Kingman, Arizona. 328 mijl ten oosten van W Sunset Boulevard. Onze keuze om juist op zondagochtend deze wereldstad te verlaten pakte goed uit. Als een renpaard tijdens de Grand National baande onze Jolly Jumper zich een weg over het uiterst beroerde wegdek van de San Bernadino Freeway. Hobbelend en schokkend lieten we LA achter ons en in de autospiegels zagen we hoe de skyline van LA oploste in de ochtendnevel.
Na ruim twee uur rijden verlieten we bij de kruising van de Interstate 15 en 40 kort de snelweg voor broodnodige chauffeurspauze. Aanvankelijk leek Dagget meer op een filmset van WB dan op een Amerikaans dorpje waar iets te beleven valt. Net toen we de hoop op wilden geven, doemde Peggy Sue's 50's Diner als een luchtspiegeling voor ons op. Een merkwaardige tegenstelling in tijd. Een volledig in jaren 50 stijl ingerichte diner met hypermoderne auto's voor de deur en een dino-tuin erachter. Als alle beroemdheden die hier aan de muur hingen er ook daadwerkelijk gegeten hebben, snap ik niet dat die Walk of Fame in Hollywood ligt.
Terug de snelweg op. Terug naar de cruise control. De kap eraf, de radio hard en als Thelma en Louis door het Amerikaanse landschap.Volledig 'in control'. Rond een uur of vier bereikten we Kingman, Arizona. Een meer functionele stop, dan een toeristische.
Toch heeft Kingman meer dan genoeg te bieden als je er een nachtje door moet brengen. Een inmense Walmart (supermarkt) een Panda Expres (keten met Aziatisch getint fastfood) en een Motel 6.
Kingman zal voor ons altijd geassocieerd blijven met de Santa Fe Railway. Met de regelmaat van de klok trekt een luid toeterende locomotief ontelbaar veel vrachtwagons door de woestijn.

Straks gaat de cruise control er weer op met als eindbestemming Grand Canyon National Park. WIj en Amerika dat wordt wel wat. Jullie zullen het met dit toetsenbord moeten doen.