Comfort zone

Comfort zone... Een zweverig begrip uit een wereld die zich meer richt op welzijn dan op welvaart. Niet gek dus dat de KLM deze term gebruikt om de comfortabele stoelen aan te prijzen die tegen een aanzienlijke bijbetaling voor je reserveerd kunnen worden. In de wetenschap dat aan de andere kant van de grote plas een huurauto stond te wachten, die ons direct na aankomst naar West Sunset Blv zou moeten brengen, besloten wij toe te geven aan de verleiding van de KLM. Een terechte keus: de plaatsen veraangenamen de vlucht met meer beenruimte, een rugleuning die 2x zo ver naar achteren kan en een compactere cabine. Je hebt meer het idee dat je in een privejet zit, dan in een Boeing 747. Een half uur voor schematijd landden we op de luchthaven van LA. Op wat gedoe over 2 appels in de tas van Caroline na, vlogen we comfortabel door imigration.
Voor we het beseften stonden we naast de door ons zelf uitgekozen witte Ford Mustang Cabriolet. Het raspaardje dat met ons 3,5 week door Amerika gallopeert. Hoe mooi en luxe dit speeltje dan ook moge zijn, eenmaal gezeten ben je toch even uit je comfortzone. Al die knopjes en al die paardenkrachten in de handen van een fragiel Hollands meisje, dat zich doorgaans op de fiets voortbeweegt. En dan die wegen met al die anderen die zich op hun eigen raspaardje van A naar Beter begeven. De gedachte 'waar zijn we aan begonnen?' is op dat moment prominenter aanwezig dan de euforie 'hoi, we zijn op vakantie!'. Blijkbaar heeft de mens het vermogen om zich snel aan te passen aan veranderende omstandigheden. Overleven heet dat geloof ik. Of is het een constante zoektocht naar de weg van de minste weerstand? In beide gevallen is een Tomtom handig. Daarin verschilt LA niet van het dagelijks leven. Rond half drie stuurde 'Ankie van Grunsven' een ronkende 'Bonfire' de parkeerplaats van The Rodeway Inn Hollywood op.

Nadat Caroline over de verbazing heen was dat pal aan de weg, in de hoek van het parkeerterrein, het zwembadje ligt van ons hotel zijn we West Sunset Blvd in oostelijke richting opgelopen. En net toen Peter zei 'Jammer dat Amerikanen geen terrasjes kennen', werd hij gelogenstraft door de aanwezigheid van een fraai gelegen terrasje met een bijna Europees aandoend grand cafe erachter. Plaatsnemen was in meer dan een opzicht een schot in de roos. De sfeer was prima en de tips van ober Trevor bruikbaar.

Ondanks een jetlag die je het gevoel geeft dat je tot je oksels in de modder loopt, besloten we toch een wandeling te maken naar de Walk of Fame op Hollywood Blvd. Een overgewaardeerd, betegeld en slecht onderhouden stukje Hollywood. Vergane glorie waar bussen vol toeristen zich aan vergapen. Het enige gapen dat wij deden, was van de slaap. Acht uur ging ons lichtje uit.

Vrijdag 10 juni Rise 'n' Shine!
Hoewel 6 uur misschien iets te vroeg is voor een vakantie. Duidelijk nog niet helemaal gewend aan onze nieuwe tijdzone gingen we op zoek naar een ontbijtje. Nog geen 200 meter verderop zit de Ihop (International House of Pancakes)! Een van de vele ketens waar je 7 dagen per week, 24 uur per dag terecht kan voor eten en koffie. De Amerikaanse jeugd mag naar Europese standaarden dan wat dik zijn, maar uitslapers zijn het zeker niet. Misschien is dat ook wel het clausaal verband tussen het een en het ander. Als je in je bed ligt, kun je geen bergen pannekoeken verorberen. Wij hielden het bij toast, ei, spek, ham, sausages en hashbrowns (soort rosti). Om ons geweten te sussen stonden er ook 2 stukjes meloen op tafel.

Oogjes wijdopen en buikje vol. Tijd om de Mustang van stal te halen. Op advies van Trevor eerst naar the Grey Mansion gereden. Een ritje van een kwartier door Beverly Hills. Net lang genoeg om weer even helemaal in de comfortzone van de Mustang te komen. Het vertrouwen groeide. De raampjes gingen open, de radio wat harder, één handje losjes aan het stuur en alsof we nooit anders gedaan hadden cruisden we door West Hollywood and Beverly Hills. De 'rich and famous' houden wel van uitslapen, want het park waar de Mansion zich bevindt, was nog dicht. Niet voor één gat vangen werd de TT opnieuw ingesteld met bestemming Malibu. Een mondaine kustplaats ten Noorden van LA. Prachtig gelegen aan de Pacific Coast Highway. De hele rit geeft je het gevoel dat je je in een scene van Basic Instinct bevindt. Een bezoek aan de Malibu Pier brengt je in Die Hard 5: met veel vlagvertoon, groene loper en spreekgestoelte voor de ontvangst van de burgemeester later die dag, zou je zweren dat Bruce Willis ieder moment de Pier op kan rennen om de burgemeester te redden van een als Miss Malibu verklede terrorist. Malibu was in opperste staat van paraatheid voor de komst van de USS John Paul Jones. Na een ongevraagde maar zeer goedbedoelde rondleiding over de Pier door de Opper Vrijwilliger van Malibu wandelden naar het verderop aan het strand gelegen Adamson Huis. Wéér zo'n filmset.

Maar waar zijn die beroemdheden hier dan? Onder escorte van 8 pelicanen koersden we Zeer naar de Malibu Country Mart. Een luxueus ingericht shopping Walhalla waar zelfs met 50% korting nog 1500 dollar wordt gevraagd voor een jurkje.

Na een kort bezoek aan de Grey Mansion, inmiddels wel open, konden we voor het eerst optimaal genieten van de geneugden die een cabriolet kan bieden. Het dak ging eraf! Dan is het uiteraard niet de bedoeling dat je hem op de parkeerplaats van je motel zet en dus besloten wij tot nog een ritje door de drukke straten van LA. Aangekomen in Venice, White Beauty even op stal gezet, en zelf weer de beentjes gestrekt. Het plan voor de avond werd uitstippeld en overmand door vermoeidheid even later aan de kant geschoven. Na een bezoek aan grand café The Mercantile werd het paardenhoofdstel voor vrijdag 10 juni definitief aan de muur gehangen.

Het is opvallend hoe snel we ons thuisvoelen in een omgeving die letterlijk en figuurlijk zo ver van je af staat. De comfortzone is niet iets dat door de KLM geclaimd kan worden, maar ligt binnen het bereik van een ieder die bereid is met een open mind de wereld in te kijken.

Groet vanaf ons toetsenbordje onder de Californische palmbomen.